Bee-line essay, "Provencaalse impressies"

De ene verliest er zijn oor, de andere zijn blanke huid en nog een andere zijn hart.
Vertoeven in de Provence blijkt in alle gevallen een pijnlijke aangelegenheid.

Die relativerende realiteit oogt haaks op het gezegde "leven als God in de Provence".
Geloof me, God is er niet mee gemoeid.
Alleen als plotseling uit het niets de mistral het stof uit de kleren blaast, is het duidelijk dat er van hogerhand een waarschuwing komt die de verhitte aardse gemoederen even tot paradijselijke bezinning dwingt.
Maar die reflectie is van korte duur.
Als hebbe en houwe weer bij elkaar zijn gekeerd, het stof weggespoeld met een glas helderrode wijn, de parasol weer buiten staat, de brandende zon de geesten terug in sluimerstand wiegt, neemt de rust haar vertrouwde plek weer in.
Een rust die verder enkel door de wekelijkse markt wordt verstoord.
Bergen cavaillons, aardbeien, tomaten, ajuin en verse look verdwijnen dan massaal in de kleurrijke tassen van de plaatselijke kwetterende hamsters.
Het proviand wordt royaal en zonder schroom de eerstvolgende dagen versneden en bereid met blanke olijfolie en siert daarna lange tafels in de avondzon.
Als je tegen een plaatselijke boer je verwondering zou uiten over de schoonheid die God toch maar over het provencaals landschap heeft gegoten, dan zou hij je ongetwijfeld met een zuidfrans accent smalend van antwoord dienen:
"t' Zou belange da nie zijn geweest, had hij 't alleen moeten doen"