Bee-line essay, "Op mensenmaat"

Het is verdorie op de kop twee maanden geleden dat er nog een bee-line
werd verstuurd, stel ik vandaag tot mijn groot ongenoegen vast.
Dat zegt natuurlijk iets over de gang van zaken gedurende de voorbije 8 weken.
Zelfs de natuur die zich op kleine schaal poogt te manifesteren in onze hof
heeft het de laatste weken duidelijk moeilijk.
De spinazie schiet op terwijl hij amper uit de grond is ontsproten, de bonen
lijken na 2 blaadjes van gedacht te veranderen en proberen terug in de grond te kruipen.
De verleidelijk ogende aardbeien liggen onder het juk van vreetgrage slakken, die 's nachts kwijlend tekeer gaan en overdag in hun slakkenhuisjes voldaan en verzadigd liggen na te puffen van de nachtelijke strooptocht.
Ons Magda staat al 2 dagen 's nachts in haar peignoir met een pillamp slakken te vangen.
De hardnekkigheid en de onverbiddelijkheid waarmee ze tewerk gaat, roept bij mij vragen op.
Wie zou nu denken dat een vriendelijk, goedlachs en zachtaardig mens zo verbeten ten strijde zou trekken? Haar srijdlust beperkt zich bovendien niet enkel tot het traag maar gestadig slakkengeweld.
Neen, mieren, huisvliegen, eksters, merels en duiven behoren allen tot de As van het Kwaad.
Een vriendin die, ook weer de voorbije weken, een paar nachtjes op logies kwam in het Nemandsland rond de Midgard in Werchter, verontwaardigde zich 's morgens over het geroep van de koekoek.
Hett lawaai van dat beest was volgens haar, Groen! tot in de kist, niet te doen!
Wel, persoonlijk heb ik daar allemaal minder last van gehad.
Mijn 'ideefix' bleef de voorbije weken ongewild gefocust op muggeziftende en mekkerende controleurs/inspecteurs/ambtenaren die het bloed onder mijn nagels vandaan haalden.
Donderdag j.l. was voorlopig de laatste in het rijtje, mijn vege lijf en zinnen smeken sindsdien in koor:
"Laat me nu gewoon gerust, laat me nu gewoon mijn ding doen en ga a.u.b. een ander ambeteren".
Over 't laatste heb ik gerede twijfels, want de kunst bij dergelijke controles is om 'vergeten-te-worden'.
Mijn Brabants bloed speelt mij echter op die momenten veel te veel parten.
Dit maakt me in de ogen van papier- en wettenvreters tot een 'ongewillig' slachtoffer, eentje die men niet vergeet.
's Avonds zat ik enigszins in zak en as voor den TV in een poging mijn verstand op nul te krijgen, terwijl ˇˇn van mijn alter-ego's me constant aanmaande om in de toekomst beredeneerder en diplomatischer om te gaan met mensen-die-ook-maar-hun-werk-doen, toen men toevallig een kort fragment toonde met de veel te vroeg gestorven flamboyante Louis-Paul Boon.
De interviewer vroeg deze 60 jarige anarchist-tot-in-de-kist wat de zin was van dergelijke houding, of hij dacht daarmee de wereld te zullen veranderen.
Met fonkelende oogjes antwoordde de Louis in gekuist Aalsters dat het hem niet te doen was als wereldverbeteraar door het leven te gaan, want dat enkel de rebellie op zich belangrijk was.
Dat als iedereen zijn mond begon te houden, de wereld nooit (meer) zou veranderen.
Meer goed nieuws volgde met het overduidelijke 'Nee' van de Nederlanders, net als de Fransen, op de Europese Grondwet.
Hopelijk volgt er een grondige bezinning over een Verenigd Europa op mensenmaat en niet ˇˇntje die uitsluitend in het leven wordt geroepen voor managers, yuppies en ambtenaren.
Komt er eindelijk een rem op de vanzelfsprekendheid waarmee Europese politici de laatste jaren over onze hoofden heen er alles aan deden om het sociaal en cultureel erfgoed op te offeren?
Is er toch nog leven in 't verschiet na de eenheidsworst?
Komt er ooit nog een tijd dat wij, westerlingen, net als de Afrikanen kunnen zeggen:
"Vous avez l'horloge, nous avons le temps."