The Bee-line list archive ending on 13 Feb 2003
Topics covered in this issue include:
1. The Happy Few
<beemaster@beaware.be>
Fri, 21 Jun 2002 07:06:32 +0200
2. Leven om te leren?
<beemaster@beaware.be>
Tue, 10 Sep 2002 22:42:27 +0200
3. Mooi toch?
<beemaster@beaware.be>
Thu, 26 Sep 2002 13:19:58 +0200
4. Melk voor elk
<beemaster@beaware.be>
Wed, 23 Oct 2002 21:57:27 +0200
5. Van uw vrienden moet je het hebben
<beemaster@beaware.be>
Thu, 14 Nov 2002 20:16:32 +0100
6. 't Is niet zwart en 't werkt
<beemaster@beaware.be>
Sun, 24 Nov 2002 19:39:50 +0100
7. Zware wichten
<beemaster@beaware.be>
Sun, 01 Dec 2002 16:55:46 +0100
8. Geloven of niet
<beemaster@beaware.be>
Wed, 04 Dec 2002 22:01:46 +0100
9. De ene bib is de andere niet ...
<beemaster@beaware.be>
Sun, 15 Dec 2002 16:30:21 +0100
10. No gates, no bill
<beemaster@beaware.be>
Sun, 22 Dec 2002 21:43:18 +0100
11. 't NieuweJaar smaakt zoet
<beemaster@beaware.be>
Tue, 31 Dec 2002 16:18:47 +0100
12. Liever dan ...
<beemaster@beaware.be>
Sun, 05 Jan 2003 15:49:45 +0100
13. Pampers en de essentie
BusyBee <beemaster@beaware.be>
Tue, 28 Jan 2003 18:13:02 +0100
14. Een groene Pyrrusoverwinning
<beemaster@beaware.be>
Mon, 10 Feb 2003 15:10:33 +0100
15. Goede manieren
<beemaster@beaware.be>
Thu, 13 Feb 2003 11:31:19 +0100
Date: Fri, 21 Jun 2002 07:06:32 +0200
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: The Happy Few
Bee-line essay, "The Happy Few", released on 21/06/02 at 07:06
Proficiat !
Met het lezen van dit bericht op 21 juni, hebben jullie net 1 jaar Bee-lines overleefd.
Laat me van dat laatste maar goedgelovig uitgaan.
In welke erbarmelijke toestand jullie eventueel verkeren, ontgaat me maar dat is
op dit ogenblik ook niet relevant.
Sorry.
Voor mij is 't afgelopen jaar leuk geweest.
Vaak zelf verbaasd over de zin en/of de onzin van een binnengewaaid idee, de afloop van het schrijfsel, heeft het mij een jaar lang iets gebracht om naar uit te kijken.
Dat 'iets' noem ik naar best vermogen een vleugje creatieve opwelling dat zich gedroeg als een goedaardige bug in een stabiel software systeem en daarin soms voor kleine verrassingen zorgde.
De betekenis van het woord bee-line is 'een rechte lijn tussen twee plaatsen'.
M.a.w. de kortste afstand tussen 2 punten (als mijn meetkundig geheugen hier niet een scheve schaats rijdt).
Zo zijn de Bee-lines of zo zouden ze moeten zijn.
Als een directe communicatievorm, leesbaar en herkenbaar, zonder 5'en en 6'en, eenvoudig en pretentieloos.
Herkenbaar en daarom vrij anecdotisch omdat wat mij overkomt, ieder van ons overkomt.
Buzz, buzz, buzz zoemen wij, net als een kolonie bezige bijen.
Dag in dag uit buzz, buzz, buzzy ... very busy indeed.
In een ogenblik van schaarse helderheid dacht ik vorig jaar nog maar eens:
Be aware of the buzz.
Doe er wat aan, leef bewuster, relativeer (jezelf) wat meer.
De kleine speldeprikjes in de Bee-lines moeten 'mij' wakker houden, zij fungeren als afgezwakte bee-stings (de beruchte bijensteken, weet je wel).
Pijngevoelige mensen zoals mezelf mag je niet te hard aanpakken, is mijn bevooroordeelde mening ;-)
De site van be.aware, de thuishaven van de Bee-lines, wordt door een hele resem search robots wekelijks geÔndexeerd.
Op z'n minst grappig was de vaststelling, enkele weken terug, dat het intikken van de zoektermen "human issues and values" bij Lycos en Google een zoekresultaat opleverde waarbij de be.aware site op kop liep (resp.op plaats #1 en #4) en daarmee grote site
s rond 'christian values' achter zich liet zwalpen.
Dat leverde de nodige binnenpretjes op, geef ik ruiterlijk toe.
Die pret heeft niet lang geduurd want ondertussen hebben ze het onheil ongedaan gemaakt.
Ze staan weer voorop.
Zo gaat het immers al eeuwen berust ik wijselijk, grote instituten dwarsboom je niet straffeloos.
Be.aware's marktaandeel is bijgevolg in de dieperik gekegeld, waarden-loos geworden door het afgewogen spel van bits en bytes.
Het kon erger, dieper nog relativeer ik samen met David Bowie:
"Religie is voor mensen die in de hel geloven.
Spiritualiteit is voor mensen die daar zijn geweest."
Al bij al werd er het voorbije jaar niet slecht geboerd.
De site trok een achtenswaardig aantal bezoekers.
Zelden aangemeerd op basis van hooggegrepen zoektermen.
Neen, gelukkig met meer frivole, ogenschijnlijk onbenullige zoekopdrachten.
Maar wat is onbenullig als je bedenkt dat ooit iemand de gevleugelde woorden "niets menselijk is mij vreemd" vastlegde voor het nageslacht?
Een kleine greep uit het aanbod:
apen + eten
vissen
lange haren kort knippen
wat is geluk
smelten
belleketrek
opps i did it again
bee values
kiss
slaapliedjes
het langst je plas ophouden
megalieten
indegestie
labbonen
Tegen jullie, de Happy Few, volharders en be(e)-ings van het eerste uur, onversaagden en onverschrokkenen, schaarse recipienten van dit digitaal fenomeen, zou ik willen zeggen:
Be aware for the buzz.
See you in hell.
Date: Tue, 10 Sep 2002 22:42:27 +0200
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: Leven om te leren?
Bee-line essay, "Leven om te leren?", released on 10/09/02 at 22:42
Het is al een tijdje geleden dat de digitale bits and bytes hier hebben gezoemd.
Het ziet er ook niet naar uit dat daar de komende tijd verandering in komt.
Maar met de herfst in het verschiet weet een mens echter nooit.
We zien wel.
Nu kan ik het niet laten, ook al staan de kranten en beeldschermen
er vol van, even extravert te mijmeren over "nine-one-one".
Morgen zijn noch kranten noch TV aan mij besteedt.
Die media show zal me volledig ontgaan.
Wat ik wil lezen, horen of zien, zal me toch niet te beurt vallen.
Ook al wens ik maar op 1 vraag een duidelijk en eerlijk antwoord:
"Wat heeft 11/09/01 ons geleerd?"
de wereld van 'more US and the rest of them'
het credo van de westerling: me, myself and I
de uitholling van ons waardensysteem
de ondermijning van onze democratie
rechtvaardigheid en humaniteit in twee maten en twee gewichten
uitzinnig patriottisme
religieus fundamentalisme
angstpsychose
selectieve informatie
oorlogsrethoriek
een zoekgeraakt geweten
Welk einde kent deze schrijnende komedie?
Date: Thu, 26 Sep 2002 13:19:58 +0200
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: Mooi toch?
Bee-line essay, "Mooi toch?", released on 26/09/02 at 13:19
Ik weet dat ik het me niet mag aan trekken.
Ik weet het.
Verstand op nul en blik op oneindig.
Maar daarmee gaan die verdomde woelratten niet weg uit mijn gazon
en de groententuin.
Ik kan me daar zo over opwinden dat ik in staat zou zijn me door die
woelgangen te murwen om ze er 1 voor 1 met de staart uit te sleuren.
Maar het gaat niet.
Zelfs in rattenvergif gedrenkte graankorrels werken niet, ze duwen ze gewoon een dag later weer de grond uit.
Tot overmaat van ramp veroorzaakt dat van die heuveltjes omgewoelde aarde.
Dat is dodelijk voor een gazon of zaaibedjes.
Bovenop die hoopjes liggen die rozerode korrels onschuldig te blinken.
De boodschap uit de onderwereld is duidelijk: je moet ons geen eten geven,
we zoeken het zelf wel.
Iedereen moet leven, zeggen jullie.
Ja, dat zeggen ze in Afrika ook.
Ook al zijn jullie er tegen, ik rook ze verdomme uit.
Desnoods doe ik het alleen, ik heb jullie daar niet voor nodig.
Trouwens als jullie me niet helpen met grasmaaien of tuinieren, hoeven
jullie ook geen commentaar te geven over mijn verdelgingsstrategieÎn.
Zoveel is duidelijk.
Ik ben vredelievend, ben zelfs een gewetensbezwaarde als jullie het weten willen
maar alles heeft wel zijn grenzen.
Laag bij de grondse gedachten, stel ik nu na enkele dagen veel te weinig slapen en eten
vast.
Mijn lichaam draait op automatisch, mijn hoofd ontlast zich spontaan van onbelangrijke impulsen, mijn zenuwen laten elke spiervezel tintelen.
Ik sta op scherp.
Ik ben in a state of mind terecht gekomen dat het me allemaal niet meer raakt.
A spritual state?
Vergelijk het met die beelden van afrikaanse vluchtelingen.
Graatmagere voor zich uitstarende wezens die als het ware berustend liggen te wachten of die er gewoon zitten te zijn.
Die mensen maken zich geen zorgen over ratten, ook al kruipen ze over hun hoekige beenderen.
Die mensen stralen rust uit, die doen niet druk, die weten waarover het gaat in 't leven.
Geen jachtigheid, tijd hebben, stilstaan bij de belangrijke dingen des levens.
Die mensen weten niet hoe goed ze het eigenlijk wel hebben.
Wachten, ja dat is iets wat wij westerlingen hebben verleerd.
Wachten is een kunst.
Een paar maanden geleden op Documenta in Kassel speelde in 1 van de tentoonstellingszalen doorlopend een video van een Palestijnse fimmaker.
De film toont de audities welke hij afneemt van mensen die in zijn nieuwe film willen acteren.
Terwijl ze eindeloos dienen te wachten op hun beurt worden ze ongemerkt gefilmd.
Als het dan eindelijk hun beurt is, geeft hij hun de opdracht "wachten" uit te beelden.
Niemand van hen weet daar echter mee om te gaan.
Sommigen worden kwaad omdat ze geen specificaties krijgen op wie of wat ze moeten wachten en trappen het af, anderen doen een poging maar het wachten wordt hen vroeg of laat te veel.
Op de vraag welk verhaal de film brengen zal, wat het scenario is, antwoordt de filmmaker dat de film over wachten gaat en dat er geen scenario is.
Wie aantoont goed te kunnen wachten, mag zeker meespelen of meer nog, mag mee de film gestalte geven.
Dat is de blijde boodschap (voor de Palestijnen).
Ik denk dat ik een stukje ga eten, de ellende heeft nu lang genoeg geduurd.
En daarna kruip ik in mijn nest.
Een uurtje of twee, drie ... en dan kan ik er voorlopig weer tegen.
---
"We liggen allemaal in de goot maar sommigen kijken naar de sterren."
(Oscar Wilde)
---
Date: Wed, 23 Oct 2002 21:57:27 +0200
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: Melk voor elk
Bee-line essay, "Melk voor elk", released on 23/10/02 at 21:57
"Wie heeft voor vandaag die 5 liter melk besteld?" vroeg ik vanmorgen.
"Geen idee."
De gebruikelijke dooddoener.
Om de tijd te doden terwijl de melk in de kaasbakken loopt, zoek
ik maar naar mogelijke antwoorden op een totaal nutteloze vraag.
Misschien die klant met zijn veulen? Merrie zonder melk of was 't
zonder instinct?
Ik weet het niet meer.
Of die met zijn te grote nest puppies. Teveel muilen voor te weinig spenen.
Tja, wat (jonge) dieren lijden kunnen.
Een mens staat er niet bij stil maar dergelijke prille levenservaringen
moeten toch ongetwijfeld traumatische sporen nalaten.
Neem nu dat kamelenjong (of hoe heet een pasgeboren kameel?) uit
het Domein Plankendael dat vorig jaar het levenslicht zag naast moeder
kameel.
Moeder zag het resultaat van haar gedwongen frivole escapades niet
zitten, al was het enkel uit koppig verzet tegen de vooropgestelde geboorteplanning van het plaatselijk management.
Foert, zei de kameel.
Weken aan een stuk zijn ze vanuit Plankendael geitenmelk komen
ophalen. Emmers melk want zo'n beest kan drinken. Al is het woord drinken
hier niet meer van toepassing.
Ik heb de naam geweten van dat kameeltje maar ook dat ontglipt me weer.
De geitenmelk heeft haar diensten bewezen.
De Georges, laat mij gemakshalve die naam maar hanteren, heeft het gehaald.
Ik ben zelf nog niet gaan kijken maar als je door de grote vogelkooi heen loopt
naar het einde van het domein toe dat tegen de steenweg grenst, kom je hem
ongetwijfeld tegen.
Op die meditatieve werkmomenten vraag ik me dan af of je het aan dat beest zou kunnen merken dat zijn bult groot is geworden door geitenmelk.
Je staat voor die kamelen, je bekijkt ze 1 voor 1 en dan zeg je zonder aarzeling:
"Da's de Georges". Zou dat kunnen?
Of neem nu die heer met zijn kanariepietjes.
Ik dacht eerst dat hij het over duiven had maar dat was een ongewilde vergissing.
"Neen, neen, het is voor mijn kanaries" licht verontwaardigd over mijn gebrekkig inschattingsvermogen van zijn persoon.
Had hij zich net daarvoor immers niet ongevraagd voorgesteld als hoofdaankoper wijnen van 's lands bekendste grootwarenhuisketen.
Alstublieft zeg, toch geen ordinaire duivenmelker.
Voor dezelfde moeite had ik met mijn vrijpostige domme kop een nog slechtere indruk kunnen maken met de, voor wat mij betreft, aannemelijke opmerking:
"Awel, een duivenmelker die niet kan melken. Dat is ook den eerste."
Neen, mijnheer kweekt kanarievogels pour les concours.
Een hele uitleg weliswaar welke er bondig vertaalt op neerkwam dat hij van de onverslagen kampioen der kanariepietjes de gouden tip had meegekregen (dat moet geld gekost hebben of wijn...) dat je kanaries geitenmelk moet voeren om met mooie blinkende kleu
ren uit te kunnen pakken.
Kijk, ik heb op 20 melkjaren al wel meer onzin gehoord maar omdat je nooit te oud bent om te leren, vroeg ik hem naar het waarom.
"Wel dat is omdat er in geitenmelk geen lactose zit en lactose is slecht voor .... blablaba".
De eerste premisse van de logische redenering welke me dan in alle stilte door het achterhoofd scheert, is:"Een hoofdaankoper wijn is goedgelovig".
De tweede premisse:" Een hoofdaankoper wijn koopt voor ons, consumenten, lekkere wijnen aan".
Conclusie:" Consumenten kopen lekkere wijnen van een goedgelovige hoofdaankoper wijn".
Ik ben het volkomen met jullie eens: gebrekkige logica.
Het dilemma waar ik dan mee zit, is of ik betrokkene in zijn gelukkige staat van onschuld en beter weten laat, of ik tegen het imago in van de simpele kaasboer zijn waanbeeld met objectieve wetenschappelijkheid de grond inboor.
Het antwoord laat zich in dit geval raden.
Mij volkomen bewust van de traumatische gevolgen voor de klant, mijn verantwoordelijkheid als melkleverancier ten spijt, M.O.E.T. ik hem er op wijzen
dat melk melk is omdat er melksuiker in zit. En melksuiker is een ander woord voor lactose. Dus in geitenmelk zit er lactose.
Bijgevolg drinken die kanariepietjes nodeloos geitenmelk.
Om nog maar te zwijgen van hun opgelopen traumatische ervaringen welke
ontegensprekelijk hun weerslag zullen vinden in povere wedstrijduitslagen.
Hoe kan je nu fatsoenlijk de kost verdienen met zo'n job aan 1 EUR per liter
als je dat allemaal moet opbrengen? vraag ik me op die dromerige momenten wel eens af.
Is 't niet voor den hond, een kameel, veulens, kanariepietjes of gelukkig ook voor mensenkinderen, dan is 't omdat er weinig cholesterol of veel kalk in zit,
of geen hormonen of kleine vetbolletjes of van horen zeggen.
Kortom bij ons is er melk voor elk.
Date: Thu, 14 Nov 2002 20:16:32 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: Van uw vrienden moet je het hebben
Bee-line essay, "Van uw vrienden moet je het hebben", released on 14/11/02 at 20:16
Het zijn rare tijden.
In wat moet - mag - kan een mens vandaag nog geloven?
Tell me, ik weet het vandaag niet meer.
Morgen misschien terug wel maar vandaag, neen vandaag niet.
Ik betaal jaarlijks mijn belastingen, vloek niet hardop,
hou me meestal gedeisd, doe alleen vliegen kwaad
(en dan nog omdat ik van mijn vrouw moet want die is allergisch voor vliegen).
We gaan er niet over zeuren, ik ben gewoon een braafwerkende burger.
Nu wat doen Ze zo met mijn belastingen? Wel bijv. campagnes voeren.
Reclameboodschappen op grote panelen, op TV en radio om de burgers duidelijk
te maken dat
- ze niet te snel mogen rijden
- ze best een condoom gebruiken als ze van bil gaan met een vreemde
- de oude van dagen nog kwik en monter zijn
en noem maar op
Elk ministerie heeft vandaag wel zijn actie lopen.
Ik heb daar dus niks op tegen, ik wil zelfs zo ver gaan om te beweren
dat ik die slogans ook nog graag wil geloven.Ik betaal er tenslotte voor.
Een mens moet tenminste nog in iets (kunnen) geloven.
Daar nijpt nu net het schoentje.
Ik verklaar me nader en neem van me aan dat wat hier geschreven staat
niets anders dan de waarheid is, de hele waarheid, ...
Verbijsterd en ontnuchterd ben ik deze namiddag huiswaarts gekeerd na mijn
wekelijkse leveringsronde in Leuven.
Zonder aarzelen heb ik de fles Schots spuwwater uit de kast gegrepen en een
flinke teug tot mij genomen. Kwestie van tot bezinning te komen.
Ik rij dus met de bestelwagen naar de Mechelsestraat (tegen de Vismarkt).
Die straat ligt helemaal open, ze zijn nieuwe straatbedekking aan het leggen.
Pure miserie voor het ogenblik, zeker na al die regen van de laatste dagen,
hier en daar loopplanken.
Allez, jullie kennen die toestanden wel.
Vermits de toegang tot de Mechelsestraat vanuit de Vismarkt nog drukker is als gewoonlijk, gelet op al die aannemersvoertuigen, neem ik de andere toegangsweg.
Maar daar zijn ook alle parkeerstroken ingenomen.
Dus parkeer ik me aan de overzijde van de parkeerkant, zet mijn 4 pinkers op, trek mijn schuifdeur open en ga leveren.
Ik moet driemaal over en weer lopen en heel die tijd is er niks aan de hand,
niks te zien.
Ik kom uiteindelijk met mijn leeggoed terug, wil in de wagen kruipen .. zie ik daar toch niet de levende uitvoering van de ons welbekende reclameslogan "De politie, uw vriend" ijverig krabbelen op een voddeke papier.
Ik zeg dus "Hallo" tegen mijn vriend. Je bent vrienden of je bent het niet.
Maar in plaats van een gemoedelijke en vriendelijke tegenreactie, zegt hij
op een vervelend toontje:
"Mijnheer staat verkeerd geparkeerd"
-" Ik ben aan 't leveren"
"Dat doet niks terzake. Mijnheer staat verkeerd geparkeerd"
- "'t Is hier anders voor 't moment niet zo simpel om te parkeren"
"Dat zal wel niet maar ik sta hier al 10 minuten. Dus ...
Maar 't ergst van al, Mijnheer geeft ook aanleiding tot diefstal."
- "Wablieft! Dat begrijp ik niet."
" Mijnheer begrijpt het niet.
Wat ligt er achteraan in Mijnheer zijn wagen terwijl de schuifdeur open staat?"
- "Die twee printers?"
" Klopt Mijnheer en dat noemen wij aanleiding geven tot diefstal."
- "Maar allez, die printers zijn kapot. Ik breng ze straks naar de winkel."
" Kapot? Dat doet niet terzake, Mijnheer. Dieven weten dat niet."
Maar als je wil, zal ik dat als verzachtende omstandigheid in het procesverbaal vermelden. Identiteitskaart a.u.b. Dank u, Mijnheer."
Ik rij geslagen als een hond versuft naar de computerwinkel en zet mijn 2 printers op de toog.
"Kan je een offerte aanvragen bij Epson zodat ik vooraf weet wat het me gaat kosten om die printers te herstellen?"
-"Die printers? Maar jongen toch, dat gaat meer kosten dan dat ze nog waard zijn.
Dat type printers gooien ze vandaag voor niks naar je kop."
"Voor niks? Dus dan hoef je ze niet te pikken?"
-"Natuurlijk niet. Dat weet toch iedereen!" besluit de verkoper met een meewarig lachje, zichzelf afvragend waarom kaasboerekes ook met computerkes en printerkes willen spelen.
Date: Sun, 24 Nov 2002 19:39:50 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: 't Is niet zwart en 't werkt
Bee-line essay, "'t Is niet zwart en 't werkt", released on 24/11/02 at 19:39
Dromen overkomen me weinig.
Als ik er al eens heb, valt er weinig moois of leuks aan te beleven.
Wees gerust, ik lig daar niet van wakker.
Virtuele paradijzen zijn immers niet voor ieder weggelegd.
Ik ben al blij de korte nachtelijke uren slapend door te brengen zonder gewoel of gewroet.
Typisch voor mensen met een slecht geweten.
Twee weken terug sloeg het noodlot (of toeval) weer toe.
's Morgens waren de vrijwilligers van de-zes-eentjes naar jaarlijkse gewoonte gepasseerd om hun enveloppeke op te halen.
Toen ze na 80 meter stappen eindelijk aan mijn voordeur waren beland en vernamen dat er geen enveloppeke was, sprak hun gezicht boekdelen.
Leg aan een gemotiveerde vrijwilliger maar uit dat je rechtstreeks hebt gestort op de rekening. Die gasten kunnen immers boeken schrijven vol drogredenen van baatzuchtige burgers. Het onschuldig vertrouwen in de mensheid gooien zij jaar na jaar van zich a
f samen met de lege of fake gevulde enveloppen.
Op dat eigenste moment wist ik dat mijn innerlijke mens narigheid te wachten stond.
En zo gebeurde het dat ik 1 van de daaropvolgende nachten ten prooi viel aan een kwade droom.
Zoals dat gaat in dromen, ging ik door het leven onder een andere gedaante.
De rol van Roemeen was me toebedeeld.
Mijn naam Ioan, leeftijd in de buurt van 55 jaar, stoppelbaard, vettige haren en erbarmelijk slechte tanden.
Vervoersmiddel: een versleten fiets.
Levensdoel: overleven.
Zo reed ik met krakende fietsketting door een uithoek van het Hagelands platteland op zoek naar werk, buitenwerk.
Op zoek naar een boer met werk.
Bieten of witloof rooien, snoeiwerk, ... voor mij, Ioan maakt het niet uit.
Werken voor de kost want niet alle Roemenen zijn bedelaars in winkelwandelstraten.
Zeer moeilijk uit te leggen met 5 woorden frans en een dozijn briefjes volgekrabbeld met nederlandse zinnen als:
- ik zoek werk
- ik ben een Roemeen
- ik kan ook inwonen want ik ben alleen
- ik werk graag buiten
- ik appels plukken?
- ik niet stelen
- dank u wel
- goedendag
En ikke maar fietsen, zoeken naar boeren en het maar uitleggen terwijl mijn briefjes nat worden in de regen, hier en daar een euroke als aalmoes maar geen werk.
Morgen nog maar eens proberen en rekenen op een warme ziel die me misschien verder helpen kan.
Waarom zijn de mensen hier zo onverschillig, waarom is hun vertrouwen zoek, waarom hebben zij zo weinig medemenselijk overschot ondanks al hun luxe en overdaad? Waarom missen zij de verontwaardiging over het lot dat anderen ongewild is beschoren?
Waarom?
Ze hebben dit jaar al gegeven aan 11.11.11 en dus hebben ze hun plicht gedaan en is hun geweten gesust, meen ik te kunnen begrijpen uit de commentaren welke van hun schaamrode kaken druipen.
Hoe kan ik terug als ik hier, in het rijke westen, niet het geld verdienen kan om in mijn thuisland het huis herop te bouwen dat in de overstromingen van augustus verloren ging?
Waarom kunnen zij zo rustig toekijken vanuit hun schuiloorden terwijl de miserie rondom hen alle verbeelding tart?
Wat kan ik anders dan morgen weer proberen?
Ik heb geen recht op OCMW steun, ik mag niet werken.
Het enige dat ik eigenlijk mag, is terugkeren naar mijn land van herkomst.
Moet ik dan gaan stelen of leven van de liefdadigheid?
Handje uitsteken, en dagenlang, wekenlang, soms jarenlang door het leven komen met wat men krijgt? Liefdadigheid?
Neen, ik wil werken. Maar ... dat is zwartwerk.
En zwartwerk mag hier niet, ook al is het eigenlijk toch "overlevingswerk".
Naar 't schijnt zijn er hier mensen die de godganse dag niks beters te doen hebben dan anderen te controleren of ze niemand in het zwart laten werken en zelf trekken ze vaak sociale zekerheid. Daarom hebben ze ook de tijd.
Het lijkt hier Roemenie wel in haar communistische gloriedagen.
Een hele nacht, mensen, is mij dat overkomen.
Druipend van het (angst)zweet ben ik 's morgens terug in de realiteit getrapt.
Ook al was het een maandagmorgenrealiteit, het was/is er tenminste 1 waarvan/waarmee te leven valt.
Ik lig weer wat meer nachtelijk te woelen en te wroeten.
Zou ik dat enveloppeke volgend jaar niet beter vullen, ook al is er al iets gestort?
Je weet maar nooit waarvoor het goed is je hemel op aarde te verdienen.
Vreemd toch hoe ik er mezelf sindsdien met de regelmaat van een klok op betrap door het venster te turen, uikijkend naar een fietsende Roemeen.
Niet alleen de plicht zou me drijven, maar ook de neiging, hem zijn verhaal te laten vertellen, me verbonden te voelen met een lotgenoot, een helpende hand te reiken.
Want zou het geen prettig gevoel zijn anderen een prettig gevoel te verschaffen, zou het geen middel kunnen zijn om zin te geven aan het eigen aardse leven, zou het geen vorm van dankbaarheid kunnen betekenen voor de belangeloze hulp welke we ooit zelf mo
chten ontvangen?
Waarom droomt een mens zo weinig?
Date: Sun, 01 Dec 2002 16:55:46 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: Zware wichten
Bee-line essay, "Zware wichten", released on 01/12/02 at 16:55
<snip>
Gedurende het grootste deel van haar leven begon en eindigde
Jazlyn Bradley (19) haar dag in een McDonald's-restaurant.
Nu weegt ze 123 kilogram.
Ashley Pelman (14) uit de Bronx heeft sinds haar vijfde drie
tot vier keer per week bij McDonald's gegeten. Ze weegt nu
77 kilo, wat te veel is voor haar 147 centimeter.
<:snip>
Laat ons starten met 1 minuut stilte voor Jazlyn en Ashley.
Schudt dan meewarig het hoofd.
Al moeten beide jongedames ongetwijfeld reeds buitenmaatse complexen torsen, er is voor hen nog meer zwaar op de maag liggend nieuws.
Jazlyn en Ashley zullen ooit deel uitmaken van de 300.000 Amerikanen die jaarlijks sterven ten gevolge van zwaarlijvigheid.
Gelukkig kunnen zij rekenen op wat opmonterend nieuws.
Er sterven dagelijks 25.000 mensen van de honger en daar zullen zij, althans letterlijk, nooit hinder van ondervinden.
Als dat geen meevaller is!
Om hun leed te verzachten, spannen zij een proces aan tegen McDonald's.
Zij achten the Big Mac company verantwoordelijk voor hun oversized figuur en diabetes problemen.
De zaak is ontvankelijk verklaard omdat het hier minderjarigen betreft.
Kinderen worden niet geacht beslissingen te kunnen nemen op het vlak van gezondheid.
Bovendien is de reclame van McDonald's overwegend gericht op het lokken van kinderen en het als gezond aanprijzen van hun producten.
Als dit geen zwaarwichtige argumenten zijn, wat zijn er dan wel.
Big Mac in big troubles? Ik zal er niet om treuren.
Maar de situatie is zo typisch amerikaans.
Waar blijft de verantwoordelijkheid van US Mom and Dad?
Waarom zitten zij niet mee op de beklaagdenbank?
Welke idiote ouder laat nu zijn kinderen opgroeien in de keuken van McDonald's?
Wie zei ooit: "Je bent wat je eet.".
Big zijn ze wel en jammer genoeg denken ze ook nog zo.
Met hun ketchup als basisgroente, kleuren zij de wereldkaart tot een bloederige afgestompte massa.
Waar blijft de overgedragen wijsheid van 2000 jaar beschaving?
Hebben wij niet geleerd:
Jong geleerd, oud gedaan.
Vroeg wijf, vroeg stijf.
Fastfood, fastfat.
Date: Wed, 04 Dec 2002 22:01:46 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: Geloven of niet
Bee-line essay, "Geloven of niet", released on 04/12/02 at 22:01
Voor een deel van de bevolking is de nacht van 5 op 6 december de kortste nacht, de kortste dag die komt pas enkele weken later.
Ouders met nog sinterklaasgerechtigde kinderen weten waarover ik het heb.
Als die peuters, kleuters en pubers eindelijk bedwaarts zijn getrokken en ons net voordien
wakker hebben geschud in het ersatz-bed dat sofa heet, de TV hebben afgezet, dan begint voor ons, ouders, het heilzame werk van Sinterklaas.
Met een slaperig hoofd naar de rotzooi zoeken welke je weken voordien zo goed hebt weggestopt voor te nieuwsgierige ogen en handen dat je het zelf niet meer vindt.
Als die klus eindelijk is geklaard, stelt zich het probleem wat voor wie was voorzien.
Met een kroostrijke bende is dat zeker een niet te onderschatten denkoefening.
In al die nachtelijke drukte komt erop aan het hoofd koel te houden.
De schoenen welke door de kinderen werden klaargezet voor de Sint & Co dienen "absoluut" te worden leeggemaakt: eventuele sinterklaasbrieven wegnemen, wortels terug in de groentenla of zelf opeten indien je kinderen niet van gisteren zijn, het water v
het paard weggieten en wachten met het opdrinken van de glazen sterke drank voor Sint en Piet tot het werk achter de rug is. Dit laatste als je op veilig wenst te spelen.
Het uitstallen van speelgoed en snoep vergt enige ervaring en neemt bijgevolg het gros van de werkzaamheden in beslag.
De kunst is om de indruk te geven dat de hele stock van de KinderPlaneet in de zitkamer is beland. Des te minder je hebt voorzien, des te groter de creativiteit welke je aan de dag dient te leggen.
Verder dient opgelet te worden niet in de sofa plaats te nemen om tot slot het resultaat van het nachtelijk werk te bemonsteren.
Het risisco dat je daar de rest van de nacht doorbrengt is te groot m.a.w. ook de kans dat de kids in de prille ochtend van 6 december je weer moeten wakker maken.
Slecht voor het ouderlijk imago.
Afgepeigerd in bed voor een korte rust, zinderen maar 2 gedachten door je hoofd:
"Hoe vroeg zullen ze straks de trap afstormen en zullen ze blij en gelukkig zijn met de selectie welke ik in eer en budgettair geweten heb uitgevoerd op basis van onleesbare speelgoedlijstjes?".
Sommige ouders vinden het sinterklaasgebeuren minstens zo leuk als hun kinderen.
Ik kan ervan meespreken.
Mijn vader genoot er jaarlijks zichtbaar met volle teugen van.
Vooral het verhaal dat hij de Sint en Piet vijf minuten eerder nog over het dak had zien kruipen. Je kan het al raden: ikke naar buiten en niks te zien.
Op een dag kwam ik verontrust thuis met de schoolroddel: "Sinterklaas bestaat niet".
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren.
Ik stond op de keukenstoel in mijn blootje en moeder was me aan het afdrogen.
Hij liep in de keuken rond en had het gehoord.
Ik merkte de ontzetting op zijn gelaat, net of er iets binnen in hem brak.
Twee seconden later een (toen nog onverklaarbare) uitbarsting van woede.
Het voornaamste dat er voor mij, kleine rakker, te onthouden viel, was zijn uitlating dat nu ik er toch niet meer in geloofde, er voortaan geen sinterklaas meer in huis kwam.
De heimelijke hoop die Sint met zijn paard ooit over het dak te zien rijden heb ik toen standepede van me afgezet.
Zelfs als ongelovige Thomas voel je wanneer het menens is.
Dat voor mijn vader dit moment als het verlies van kinderlijke onschuld werd ervaren, hem deed beseffen dat een mooie periode in de kindertijd werd afgesloten, hem abrupt terugvoerde naar zijn sinterklaasafwezige jeugd, begrijp ik veertig jaren later wel.
Maar is het zo verwonderlijk dat sindsdien "geloven" voor mij een ongelovelijk moeilijk begrip is geworden?
Date: Sun, 15 Dec 2002 16:30:21 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: De ene bib is de andere niet ...
Bee-line essay, "De ene bib is de andere niet ...", released on 15/12/02 at 16:30
Mijn eerste bibliotheekervaring gaat terug tot mijn lagere schooltijd.
1 keer per week mochten wij, snoodaards en ongelikte beren, de
meisjesschool in.
Vlak na de zondagse hoogmis over de speelplaats van de giechel-
kontjes naar het bibliotheekje van de nonnen.
Met de nodige argwaan werden wij geduld in het rijk van het gekapte
vrouwvolk, onze boekenkeuze onderworpen aan de morele maatstaven
van hogere regionen.
Precies weet ik het niet meer maar de boeken waren gemerkt met
kleurtjes of cijfertjes en afhankelijk van onze leeftijd mochten we al of niet
bepaalde boeken lezen.
"Pallieter" van Felix Timmermans bijvoorbeeld stond op de zwarte lijst.
Jaren later ben ik pas te weten gekomen dat de vergelijking van
een jonge meisjesborst met een bolrond appeltje onze grote Felix niet in dank
werd afgenomen.
Wekelijks trok ik met een stoer Rode Ridderverhaal naar huis, tot grote
tervredenheid van de boekennon.
Ik mag dus ik-weet-niet-wie van harte bedanken in een latere levensfaze toch nog de status van gewetensbezwaarde bereikt te hebben.
Aan de nonnen zal het verdorie niet gelegen hebben.
in de jaren '70 werd een onderzoek naar het waarheidsgetrouw karakter van een aanvraag tot gewetensbezwaarde door de lokale politie nog in alle ernst opgevat.
De hele buurt kreeg de wijkagent over de vloer.
Die agent moet in die periode meer geschreven hebben dan in de rest van zijn loopbaan. Dat zal hij mij niet in dank afgenomen hebben.
Mijn vader had me enkele weken eerder voor de keuze gesteld: "'t Leger of buiten!!!"
ik heb dus het politioneel onderzoek thuis niet kunnen meemaken.
Achteraf heb ik in Brussel mijn dossier mogen inkijken.
Mijn moeder heeft me toen vermoedelijk gered met haar antwoord op de vraag: "Speelde uw zoon als hij klein was met soldaatjes?"
Een leugen om bestwil zoals alleen moeders dat kunnen.
Mijn vader had nochthans beter moeten weten. Jaren hield hij mij verstoken van speelgoedgeweren -en revolvers omdat hij tegen de oorlog was.
Zo zie je maar, je kan moeilijk goed doen voor iedereen.
Ik ben ondanks mijn prille jeugdervaringen nooit een fervent bib-bezoeker geworden.
Maar dat zal wel aan mij liggen.
Ik kan niet tegen beduimelde boeken, ezelsoren en drooggestreken neuskeutels.
En die boeken op tijd terugbrengen, ook dat was/is niet aan mij besteed.
Een goed boek hou ik liever dicht bij mij, goede herinneringen laat je immers niet rondslingeren of bewaren door anderen, laat staan dat je ze uitleent.
Je weet nooit of ze wel teruggebracht worden.
En verder is de atmosfeer er zo ernstig, de stilte zo wereldvreemd.
Dat getippel op je tenen, met scheef gehouden hoofd door de rekken speuren naar een boek dat je toch niet vinden kan, ik word er bloednerveus van.
Geef mij maar een bib waar je lekker keuvelen kan, in alle gezelligheid de tijd vergeten mag, aangenaam verrast wordt door een lekkere hap, een goddelijke drank.
Jullie denken alvast, dat kan niet.
Of minder dromen, jongen.
Komaan, waarom zou ik liegen?
Het kan, beste mensen, het kan, ik heb het zopas in Vaalbeek mogen beleven.
--- De Bibliotheek, Gemeentestraat 12, Vaalbeek.
Date: Sun, 22 Dec 2002 21:43:18 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: No gates, no bill
Bee-line essay, "No gates, no bill", released on 22/12/02 at 21:43
Hebben jullie ook soms dat wezenlijk gevoel aan jullie lot overgelaten te zijn, te behoren tot een verwaarloosde groep van menselijke specimens?
Vorig jaar overkwam me nog zo een schrijnend en flagrant voorbeeld van discriminatie.
De boosdoener in dit geval was de ARI-dienst van de NMBS.
Als jaren trouwe abonnee op de diskettes van de uurregelingen en tarieven van de NMBS, schaften ze halverwege dat jaar de diskettes af en werden er enkel nog CD-ROM's bezorgd.
Gelukkig beschikte ik reeds over een computer uitgerust met die digitale drager maar jammer genoeg bleek de oorspronkelijke keuze tussen een Windows of Mac geformateerde drager niet meer mogelijk.
"Enkel nog Windows, Mijnheer! Sorry maar dat komt van bovenaf, da's niet MIJN fout."
Geen geld terug, geen schriftelijke verontschuldigingen, niets.
Ik behoor tot de groep van klanten welke te verwaarlozen zijn. Misschien zelfs ongewenst.
Daar wordt ik dus pisnijdig van. En dat voor een openbare dienst waar ik, terloops opgemerkt, ook belastingen voor betaal.
95% van de digitale consumenten kennen dit probleem niet, the rest of us wel.
Wij, de roependen in de woestijn, pestlijders in het digitale tijdperk.
Maar daar komt verandering in als ik de krant van enkele dagen terug objectief heb gelezen.
De GROEN gaan het DOEN.
(Eeen gevaarlijke stelling moet ik eerlijkheidshalve toegeven.)
Eindelijk dus eens een goede (gepikte?) leuze afkomstig uit de denktank van het groene kamp der Agalev-ieten: "No gates, no bill."
De eerdere blabla, boemboem & Co slogans leken meer op spastische oefeningen van het Simplistisch Verbond.
Maar ik mag niet chagrijnig worden: als 't goed is, is 't goed.
De jongerenorganisatie van Agalev richt zich met de slogan tot onderwijsminister Marleen
Vanderpoorten en krijgt ondersteuning van KUL-professor Herman Bruyninckx, europees boegbeeld van de Open Source Software beweging.
Waarover gaat dit chinees?
Momenteel zijn 95% van de computergebruikers consumenten van Microsoft producten.
Onder het mom van preventieve bestrijding van het illegaal kopiÎren van zijn 'veel te dure software' door studenten , stelt Microsoft vanaf 1 januari 2003 voor studenten een abonnement van 50 EUR/jaar ter beschikking waardoor ze ongestoord MS Office,
ncarta-encyclopedie, Visual Studio kunnen gebruiken en recht hebben op alle Windows upgrades.
Als je die pakketten los zou kopen, dan ben je snel 1500 EUR kwijt.
Met die zogenaamde Oops!-formule laat onze Bill zich weer langs zijn beste kant zien.
Is dat wel zo? Natturlijk niet, 't Is niet al goud dat blinkt.
Ik noem het prijsdumping, concurrentievervalsing en monopolievorming.
Bovendien gebruikt Microsoft het onderwijs om zijn greep op de markt te handhaven en zelfs te vergroten.
Het is doodgewoon een langetermijnstrategie volgens het oeroud principe: jong geleerd, oud gedaan.
Als je niets anders hebt leren gebruiken, raak je er zo aan gewend dat je er zelden of nooit nog toe komt andere formats te hanteren.
Zo handhaaft Microsoft zijn marktpositie.
Waarom zouden computergebruikers nu van slag gaan met "andere" formats (bestandsformaten)?
Bijvoorbeeld om met iets beters te werken, iets "that doesn't suck".
Om verlost te raken van al die virussen, worms en ander ongedierte waarvoor Microsoft-pakketten nogal gevoelig schijnen te zijn.
Uit veiligheidsoverwegingen misschien. Tenzij je natuurlijk bereid bent iedere week een nieuwe security patch te downloaden via het Net.
Of om te vermijden dat je voor de volgende versie van je software weer gaat betalen voor de bug fixes van de eerder betaalde versie. Al weet je zo tenminste waarvoor en voor wie je aan het werken bent.
Of ben je terecht bang van de verborgen Big Brother features in Microsoft's software als je online verbonden bent?
Of wil je niet meer om de paar jaar "verplicht" worden tot een nieuwe en zware hardware-investering als je de nieuwe Microsoft producten nog wilt kunnen gebruiken?
Of wil je eindelijk probleemloos kunnen communiceren tussen verschillende producten van verschillende softwareproducenten?
Het is luguber te moeten vaststellen hoe weinig mensen zich vragen stellen bij hun technologiegebruik, de monopolisering van de informatie(technologie), de maatschappelijke draagwijdte van software, de steeds groter wordende sociale kloof.
Weinig mensen lijken stil te staan bij de gevolgen van de microsoftenisering van de wereld.
Voor gelijke rechten van de vrouw, gelijk werk gelijk loon of tegen apartheid, raketten, Dutroux, ongezond eten kan je mensen motiveren maar de impact van technologie ontgaat de mensheid voorlopig nog.
Vandaag bestaat er 'free' en 'open' software welke een waardig alternatief vormen voor het overheersende Windows-systeem van Microsoft, software welke bestanden aanmaken die ook door andere programma's kunnen worden gelezen, software waarvan de broncode v
rij beschikbaar is zodat elkeen die zich geroepen voelt persoonlijk gewenste aanpassingen kan doorvoeren.
De overheid en het onderwijs in het bijzonder zouden moeten begrijpen dat computervaardigheden niet beginnen en eindigen bij het gebruik van Microsoft-pakketten, dat het hun maatschappelijke taak is iedere burger het recht te verzekeren (voor te bereiden)
op digitale informatie, op het vrij gebruik van (informatie)technologie.
Wij, burgers, hebben recht op vrije keuze en open standaarden.
Of anders gezegd:
"In a world without walls or fences, why do we need Windows or Gates?"
Date: Tue, 31 Dec 2002 16:18:47 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: 't NieuweJaar smaakt zoet
Bee-line essay, "'t NieuweJaar smaakt zoet", released on 31/12/02 at 16:18
Sommige zaken gaan er niet op achteruit.
De pastoor ziet geen kat meer in de kerk, de kermissen draaien vierkantig, de circussen vinden geen publiek meer (laat staan tijgers) ... maar op de laatste dag van het jaar zie je de varkentjes op twee voeten in trossen op de straat.
Vandaag is 't weer zo ver.
Trossen kinderen beladen en bezakt haasten zich van huis tot huis terwijl anderen hun p(l)as ongeduldig moeten ophouden om niet gelijktijdig voor dezelfde deur te staan kwijlen.
De jongsten zijn vergezeld van hun lastdieren, de zgn. schuchtere onwennige jonge vaders welke door vrouwlief de straat zijn opgestuurd om hun kroost te vrijwaren van enig ongemak en om thuis te vertellen wie wat heeft gegeven of de deur potdicht hield.
Zakken en tassen vol Leo's, Marskes, ChaChakes en andere rotzooi.
Niet moeilijk als je urenlang de kreunende ongeoefende geluiden op 45-toeren moet verwerken als huisbewoner.
Je grabbelt een aantal zoethouders uit de grote kom, duwt ze in de opengehouden zakken in de hoop dat die gasten tegen het volgend jaar hun tanden kwijt zijn en bijgevolg hun mond dicht houden.
Geen idee van waar ze overal komen, ze kruipen als mieren uit de grond.
Is de zak te vol dan staat de huischauffeur met de wagen klaar om de lading op te vangen en hen nog snel van enig nuttig advies te voorzien:
"Heb je die straat al gedaan?"
"Ben je daar al geweest? die geven zeker."
Eenmaal thuis wordt de buit op tafel gegooid en vervolgens bij de rest in de reeds uitpuilende snoepkast geduwd.
't Was weer een goed jaar, de hamsters terug tevreden in winterslaap op de luie zetel voor TV en PlayStation.
De vaderfiguren, hun vriendelijk en herkennend knikje weer keurig opgeborgen tot het volgende ouwejaar.
Een oeroude traditie weer voor een jaar gered.
Tradities worden schaars in tijden van overvloed en onze overdaad meer schaadt dan baat.
Date: Sun, 05 Jan 2003 15:49:45 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: Liever dan ...
Bee-line essay, "Liever dan ...", released on 05/01/03 at 15:49
't Jaar is om en we zitten reeds 5 dagen in 't nieuw.
Verbijsterend.
Terwijl ik dwaasweg in de drukke decembermaand de dagen tot Nieuwjaar lig af te tellen, begint het jaar 's anderendaags opnieuw.
Ik heb het daar jaarlijks moeilijk mee.
Net als je denkt weer de eindstreep gehaald te hebben, herbeginnen ze de loop.
Zonder welverdiende rust of adempauze kan je terug aan hetzelfde traject beginnen.
Slavendrijvers.
Dit jaar had ik me voorgenomen dat ze me niet zouden liggen hebben.
Ik had er me helemaal op ingesteld de tijd voor 1 week ergens in Frankrijk stil te zetten.
Ballekes! Edward Murphy nam me eind vorig jaar te grazen.
Ik ben volop aan 't werk en zit me nu thuis al een uur af te vragen hoe ik mij in dit keurslijf kan afreageren.
Vrouw en kinderen afmotten? Heb ik al gedaan maar 't helpt niet.
Gaan zuipen? Ik wordt eerder ziek dan zat.
Iets schrijven? Liever dat dan verder te zitten kniezen.
Liever dat dan wat?
pestlijder vs broekschijter
zweetvoeten vs geurpoezen
uitlaatpijp vs inlegkruis
inloggen vs uitdunnen
buitenbeen vs binnenbeer
Liever langharig dan kortzichtig
Liever minder maar beter
Zonder inspiratie ...gewoon een niemandalletje.
Date: Tue, 28 Jan 2003 18:13:02 +0100
From: BusyBee <beemaster@beaware.be>
Subject: Pampers en de essentie
Een beetje filosofie kan nooit kwaad, dacht ik vorige week.
Een manier als een ander om de alledaagse sh.. te overstijgen.
Overmand door weinig blijmoedige gedachten, vroeg mijn diepste Zijn
zich af:
Wat is er essentieel in ons dagdagelijks leven?
Eten?
Bah, neen!
We weten veel te veel, eten vaak uit gewoonte, eten omdat het
12 uur is of 18 uur. Al eens getest hoe lang je zonder eten kan?
Hoe lang je normaal kunt blijven functioneren zonder eten?
Je zou versteld staan.
Drinken?
Da's iets anders.
Geloof me, je kan niet zonder vocht.
Sex?
Eigenlijk kan je niet zonder maar je kan altijd je plan trekken.
Dus je sterft er niet van als je alleen zit.
Een dak boven je hoofd?
Ook dat is relatief.
Zolang het niet binnen regent, is het in principe in orde.
Je slaapt even goed in een caravan, een mobile home, een blokhut
als in een villa.
En verder?
Kleren?
De kleren maken de man en ... de vrouw kiest ze.
Trouwens wie wil er nu nog een echte vent zijn?
De echt belangrijke, de onmisbare dingen liggen veel minder voor de hand.
Neem nu 'rubber'.
Hoe zou een moderne mens zonder rubber door het leven moeten?
Al is stil gestaan bij de gevolgen?
Geen auto- of fietsbanden meer. Vergeet je hedendaagse mobiliteit.
Lekker vierkant rijden op de velgen, terug met paard en kar op houten wielen.
Niet overtuigd?
Wel neem het dan iets kleiner, neem het onnozelste rubberen ding.
Ja, een dichting. Een 'joinke' in de volksmond.
Een ridicuul object dat zolang het zijn ding doet, niet aanwezig,
zelfs onbestaand lijkt.
Een in wezen onzichtbare essentie.
Onzichtbaar tot ... het zijn taak verzuimt en moedwillig in de kleren
kruipt van een venijnige druiper, de rustigste zenuwen spoedig in
alle staten brengt terwijl het druppel na druppel oorverdovend water
plenst.
Incontinentie van de ergste soort waarvoor elke pamper het onderspit
delven moet.
Als jouw leven door een dergelijke essentie in een tranendal
verzeilt, helpt er maar 1 ding:
Get a live! Get a joint.
--
Date: Mon, 10 Feb 2003 15:10:33 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: Een groene Pyrrusoverwinning
Bee-line essay, "Een groene Pyrrusoverwinning ", released on 10/02/03 at 15:10
10 jaar autokatalysator: een jubileum.
Eerst het goede nieuws.
Onze auto's rijden nu schoner dan vroeger, de uitstoot van verzurende stoffen is hier gevoelig gedaald.
Goed om weten.
Ik mag nu misschien een sigaretje meer roken?
Nu het slechte nieuws.(Sorrie)
Voor die katalysators is er palladium en platina nodig, die voor een belangrijk deel uit extreem vervuilende ertsmijnen in SiberiÎ worden gehaald.
Die ontginning trekt een spoor van vernietiging door SiberiÎ.
De draaischijf van dit gebeuren is de boomloze stad Norilsk, gehuld in een wolkenveld van zwavel-en stikstofoxiden, met een gemiddelde levensduur van 49 jaar voor manneliijke inwoners.
Stel dat we optimistisch zijn (moeilijk maar met veel goede wil lukt ook dat wel) dan moet elke auto eerst 5.000 kilometer schoon rijden voordat de milieuschade die door de mijnbouwcomplexen wordt aangericht, is gecompenseerd.
Ik veronderstel dat in dit objectief cijfermateriaal de erbarmelijke levenskwaliteit van de Norilsken niet is verrekend.
Ach, een mens kan niet met alles rekening houden, ze hebben tenminste werk zolang wij auto blijven rijden.
Ik stel voor dat de autobelasting met die wetenschap in het achterhoofd, drastisch wordt verlaagd en onze jaarlijkse kilometerstand in de belastingsaangifte mag ingebracht worden met de vermelding 'Schone Schijn' onder de fiscaal aftrekbare kosten.
Think Global, act local.
Date: Thu, 13 Feb 2003 11:31:19 +0100
From: <beemaster@beaware.be>
Subject: Goede manieren
Bee-line essay, "Goede manieren", released on 13/02/03 at 11:30
Het begint ongetwijfeld met beleefdheid.
'Beleefd zijn, met 2 woorden klappen en je manieren houden' waren steevast mijn ouder's woorden als ik op bezoek ging bij anderen (ongeacht hun sociale status of wellevendheid).
Ze waren er gewoonlijk niet bij en dus zegden ze het voor alle zekerheid maar elke keer.
Precies of dat nodig was na jaren van indoctrinatie waarin ze mijn harde schijf vol hadden gekrast met een taaie ouderwetse pen. Krijg dat gekribbel er later nog maar uit.
Dat noemen ze opvoeding.
Hedendaagse harde schijven zijn duidelijk beter overschrijfbaar, zelfs ten allen tijde configureerbaar.
Het is nog louter een kwestie van persoonlijke instellingen of voorkeuren, de ReadMe met aanwijzingen wordt uit tijdsgebrek achterwege gelaten, absolute waarden of morele verplichtingen moeten het afleggen tegen een proefondervindelijke levenshouding van
'trial and error'.
De harde schijf wordt volgens eigen goeddunken in partities verdeeld.
Bijv. een partitie 'individualist', 'opportunist', 'altruÔst', 'zakelijk', 'romantisch',...
In het hoofdmenu selecteert men de gewenste partitie, vervolgens het submenu 'voorkeuren' en daar vinkt men de gewenste opties aan.
Partitie 'opportunist', gewenste instellingen:
- vriendelijk indien nodig
- afwachtend tot blijkt van waar de wind komt
- hulpvaardig als het nadien loont
- niet in de kaarten laten kijken
- ...
Met de schijf in de juiste stand functioneert men overdag als de uitgelezen zakenman of onverschillige ambtenaar,'s avonds als de goede huisvader en in 't weekend als milieu-activist.
Normen en waarden zijn instelbaar van uur tot uur, van dag tot dag en worden net zoals producten in de rekken van het grootwarenhuis in het winkelkarretje geladen volgens het gemoed en de smaak van het moment, het moment van-daar-heb-ik-nu-eens-goesting-v
oor en het-moet-goed-zijn-want-ze-maken-er-veel-reclame-voor.
De morele impact van de gemaakte keuzes wordt niet aan de orde gesteld, in feite is men daar gewoon onverschillig voor geworden.
En dit terwijl de 21 ste eeuw wordt gepropageerd als de eeuw van de 'ethiek' waarin voor een resem fundamentele vragen, antwoorden dienen gezocht.
Denk maar aan euthanasie, cloning, de multi-culurele samenleving, politieke- en economische vluchtelingen.
Hoe doorbreken we die normvervaging en die waardenloosheid terwijl de grote maatschappelijke waarheden van hun voetstuk zijn gevallen?
Toch terug naar Mozes en zijn 10 geboden?
Waren het er maar 10?
Stel dat Mozes de berg afkwam met 3 stenen tafels maar onderweg kramp kreeg, er eentje ongelukkig liet vallen en om zijn gezicht te redden deed alsof er maar 2 waren.
Dan is het niet onbegrijpelijk dat we het tot op heden niet voor elkaar hebben gekregen.
Misschien dan maar beter de idealen van de Franse revolutie uit de kelder halen.
Gemakkelijker te onthouden want je moet maar tot 3 kunnen tellen en in een land als het onze dat ondanks de politieke vernieuwing nog steeds in zuilen is verdeeld, zouden ze het ultiem belgisch compromis kunnen waarmaken.
Met 'vrijheid' stel je de liberalen tevreden, met 'gelijkheid' de socialisten en met 'broederlijkheid' de katholieken.
Dat zou kunnen werken, niet?
Kwestie van ons te gedragen als 'mensen van goede wil':
Beleefd zijn, met 2 woorden klappen en vooral manieren houden.
Last updated on 13 Feb 2003 by BusyBee