Bee-line essay, "Onderweg ..."

*** LSD (Lullige Stuntelige Douaniers)

Enkele dagen na crazy 11 september nam ik in Brussel de bus naar Lissabon.
Iedereen had me dat voordien nochthans afgeraden.
"Wie gaat er nu ruim 26 uur in een bus zitten als je op een
kleine drie uren met het vliegtuig in Lissabon kunt staan?"
"Weet ik ook wel", reageerde ik steevast en voegde er telkens
grootmoedig aan toe: "en voor het prijsverschil hoef je het ook
niet te laten."
Voor mezelf was de reden vrij simpel.
Welk plezier heeft een mens nu aan het reizen als men je na 3
uren dropt in een andere cultuur, met een temperatuursverschil
van 15 graden?
Het onderweg zijn naar je reisbestemming lijkt mij even vakantie-zinnig
als het verblijf zelf.
Na 11 september deed niemand echter nog de moeite me uit te lachen.
Vliegtuigen leiden vandaag de dag gemakkelijk tot crashing experiences.
Je komt wel (onrechtstreeks) op TV maar verslag uitbrengen, hoort er
niet meer bij.
Ik ging dus voor "The Travelling Experience".
Een mooie gedachte in theorie ... bleek na een tweetal uur.
Ik had het uit ervaring "kunnen" weten.
Als "ik" mijn kop over de grens steek, dan trek ik douaniers aan zoals
een pot confituur werkt voor bijen.
Franse grens: "Rien a declarer ?"
De bus aan de kant, een zwerm LSD'ers wriemelen zich door de nauwe
busgang en gebruiken hun meest arrogante en authoritaire accent.
Iedereen gedwongen van de bus met hebbe en houwe, rij per rij.
Het laadcompartiment met bagage werd leeggehaald en nadat ieder zijn
bagage had uitgezocht, werden we zoals ratten samen gedrumd in een
te klein lokaal voor paspoort-en bagagecontrole.
Ik had wel gemerkt dat er 1 koffer buiten bleef liggen die niemand opeiste,
die gretig werd opengemaakt door 1 van de LSD'ers waarna een gedempte eureka
kreet het franse luchtruim vervuilde.
De kreet en de emotie op zijn gezicht bleek achteraf een emotionele uiting
die vergelijkbaar is met het "this-will-make-my day" ervaringsmoment.
Na een weinig respectvolle en voor sommige pijnlijke bagagecontrole
in het bijzijn van alle busreizigers, konden we 1 voor 1 terug "op" de bus.
We mochten er enkel nog uit voor noodzakelijke ontlasting.
Tien uur lang duurde die stilstaande experience aan de franse grens.
Elk halfuur haalden ze iemand uit de bus voor een grondige controle en verhoor.
De ene ondervraagde daar al meer zijn geduld verliezend dan de andere.
Vanuit de donkere busramen konden we immers in het verlichtte lokaal het
stomme schouwspel gadeslaan.
Stom in zowel letterlijke als figuurlijke betekenis.

*** Ontspannen op LSD

Geloof me vrij, na enkele uren in het donker zittend op een 0,2 vierkante meter
begin je te relaxeren.
Vergelijk het met het tweede deel van een theatervertoning, zo net na de pauze.
Het stuk interesseert je niet maar je bent ondertussen dermate vertrouwd geraakt
met het decor, de verlichting dat er een zekere rust over je heen valt.
Voor je 't weet, zit je in "sluimer" stand.
Een vorm van relaxeren, mediteren ....
Gemoedstoestanden die me tijdens mijn Portugees verblijf niet zouden
loslaten, bleek achteraf.

*** Lotgenoten

De bus zat stampvol met een allegaartje kleuren en talen.
Slechts drie (nederlandstalige) toeristen:
2 belgen (waaronder mezelf) en 1 nederlander
Die Noord-Hollander bleek tijdens de controle niet op zijn gemak, merkte ik.
Je zou voor minder met vitamine potjes en (witte) maizena in je bagage.
Blijkbaar hadden de kleine dikbuikige LSD'ers daar geen boodschap aan.
Het enige dat hen echt interesseerde, was slaafs de bevelen opvolgen van de langste
lul van hun gezelschap.
In het land der blinden is eenoog koning, niet ?
Dat vertaalde zich dan in het letterlijk doorbrullen van wat de langste hen had
doorgezegd.
Het leek wel echo in de Zwitserse bergen.
Het merendeel van de reizigers was de franse taal niet machtig of deed alsof.
(met voorkeur voor het laatste)
Enkele Spanjaarden, Angolezen, Ghanezen, een grote groep Portugezen ...
eenvoudige lieden ... gewoon op weg, reizend in Europa.
Europa: vrij verkeer van personen en goederen, dat is nog niet voor morgen.

*** Drugs

Eindelijk "mocht" de bus vertrekken.
Na 7 uur kon de Spaanse chauffeur overtuigd worden halt te houden.
Een Spaanse dame kon haar plas echt niet meer ophouden en maakte
aanstalten een aanslag te plegen op de boosdoener.
Spanjaarden lijken elkaar te begrijpen: de bus stopte na 5 minuten.
Gehurkt kwamen we uit de bus bij een tankstation om
proviand op te slaan voor de rest van de reis.
Tijdens dit kwartiertje onophoud konden we even bijpraten.
Wel, we hadden geluk gehad.
"Geluk?" zullen jullie zeggen.
Ja geluk, vindt ik wel, als er 16 kg heroine in een koffer op jouw bus wordt gevonden
en men na 10 uren vruchteloos zoeken naar de eigenaar alle verdachten laat vertrekken.

*** Coimbra

Om 03:00, twee dagen na ons vertrek, stopt de bus in Coimbra, 2 uur van Lissabon.
Ik stap met mijn maat uit, wij vergeten Lissabon.
Tussen 1998 en 2001 zal er wel niet veel veranderd zijn in Lissabon, menen wij.
Te laat voor een bed, te vroeg voor koffie.
Terug op eigen benen midden een warme Portugese nacht. Zalig !!! ...
Sight-seeing by night.
Coimbra is stil en verlaten, het academiejaar is nog niet begonnen.
Op een bank aan 't eind van de Praca do Commercio houden we halt.
Doodmoe mijmeren over wat gebeurd is en wat nog komen gaat.
Wat een avontuur zo'n busreis.
Gelouterd maar verrijkt, speelde maar 1 ding door mijn hoofd:
Dit had ik voor geen joint willen missen".