Bee-line essay, "WŽris"

*** de Megalieten

Reeds twintig jaar zit "WŽris" in mijn achterhoofd.
WŽris, voor alle duidelijkheid, is zo'n pietluttig dorpje bij Durbuy.
Je bent er al doorheen vooraleer je er weet van hebt dat je er geweest bent.
Durbuy daarentegen, is ŽŽn van "de" toeristische trekpleisters in Walloni‘.
Vraag mij niet waarom, ik zou 't niet weten.
Twintig jaar ... en ik maak me de bedenking dat als ik het over
vroeger heb, ik steevast het getal twintig gebruik.
Ik betrap er me op dat ik vijf jaar terug, ook "twintig jaar geleden ..." hanteerde om iets over mijn verleden te vertellen.
Een handige manier om jezelf voor te houden dat je niet ouder wordt,
dat de tijd ergens op je veertigste is blijven stilstaan.
Sluw van mij, vind ik.
Goed ... dat weten we nu.
"Ooit" heb ik mij een tijd lang verdiept in onze Keltische voorgeschiedenis.
Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat ik op die weg in aanraking kwam met mythische plaatsen als Stonehenge (Z.-Engeland), Carnac (Bretagne), ...
Plekken welke niet enkel door de aanwezigheid van megalieten stil blijven getuigen van een ver en vreemd verleden maar ook in hun landschap, de kleur van de plaatselijke lucht nog een soort mythische uitstraling overbrengen bij de mens-van-vandaag.
Althans bij diegenen die zich de moeite getroosten met beide voeten in het landschap te treden en nog het vermogen bezitten echt te kijken, te voelen, waar te nemen en in staat zijn zich over te geven aan de omgeving.

Wij, belgen, hebben ook zo'n plek op ons grondgebied.
Je voelt me al komen.
In ... WŽris.
En twee weekends terug, beste mensen, ben ik daar geweest.

*** de Neolieten

Een tweeduizend jaar voor de Romeinen ons leerden sandalen dragen,
met of tegen de goesting, waren onze Neolithische voorouders (steenkappende boeren die ze waren) met geometrie bezig.
Ik herhaal het, want ik heb het reeds vaker gezegd:
"Gezond boerenverstand is de sleutel tot beschaving".
Onze Neolithische boeren hebben de begrippen vertikaal en horizontaal
niet alleen uitgevonden maar ook vorm gegeven.
Tenslotte waren het ook steenkappers.
Waarom leef je anders in het Steentijdperk?
Zij hebben die wetenschap voor de mensheid willen vereeuwigen door
het optrekken van menhirs en dolmen.
Waar hebben ze die stenen neergeplant?
In 't veld natuurlijk want daar lagen ze in de weg.
Met gewoon gezond boerenverstand, kijkend naar hun gewassen, hebben zij schrander opgemerkt dat een gewas ofwel rechtstaat (verticaal) ofwel neerligt (horizontaal).
Hoe hebben ze die stenen dan weggelegd?
Ik moet toch niet alles uitleggen, hoop ik ?!
Pas op, ook die namen menhir en dolmen zijn niet lukraak gekozen.
Men is steen en hir is lang (hoog, groot), dus: grote stenen.
Dol is tafel en men is weer steen, dus: stenen tafels.

*** de Kelten

De rechtmatige erfgenamen van die hoogstaande cultuur waren de Kelten.
Die arriveerden hier omstreeks 1000 v.C ( Ijzertijd) met hun karren.
Wie heeft er het wiel uitgevonden, denk je?
Wetenschappelijk is er geen twijfel over, neem het dus gerust van me aan, het waren De Kelten.
Hoe zouden ze hier anders met karren ...
Verbazingwekkend, durf ik te zeggen.
Is er immers iets ronder onder de zon dan een wiel ?
Geloof me, de Kelten werden hier door de Neolieten met open armen ontvangen.
Denk eens even na.
Wat kan je zoal op een kar vervoeren ? Stenen misschien?
Waarom werden er vanaf toen geen megalieten meer opgetrokken? Juist!
Gewoon gezond boerenverstand.

*** het wiel

Wat geeft een wiel stevigheid, zorgt dat het wiel rond blijft?
De spaken.
Als je ooit gefietst hebt, weet je dat verwrongen of losgekomen spaken je vierkant doen rijden.
Spaken veranderen, bijsteken en opspannen zijn handelingen waar de modale burger geen weet meer van heeft.
Toch zijn er nog van die gelegenheden waar je terug vertrouwd kunt raken met wezenlijke aangelegenheden.
Vele dingen bekijk je 't best als fietsen:
ŽŽnmaal geleerd vergeet je 't nooit.
Alleen wat concrete oefening volstaat om galant in het zadel te blijven, essentieel om er plezier en deugd aan te beleven.

*** Pension 't Wagewiel

Nieuwsgierig na de verhalen van een vriendenpaar over 't Wagewiel en Pros, hadden wij, mijn vrouw, de jongste zoon en ik, ons ingeschreven voor een weekendje WŽris in het Pension 't Wagewiel.
Zo van ... als dat pension niet meevalt, zitten we toch eindelijk eens in WŽris.
Het eerste echte vriesweekend van 't jaar, een open hemel, hier en daar sneeuw wachtend op meer.
Een vijftal Russische vluchtelingen, een dokwerker met zeven kinderen,
een jong koppeltje met kind, Omer en Hilde (onze vrienden), Jean-Pierre en Fons (2 daklozen), Bruno (de kok), Erica (het vlijtig Liesje) en Pros vormden het gezelschap.
Ja, ik geef toe dat het bij de eerste aanblik op z'n minst een vreemd allegaartje leek.
Het gewemel van mensen dat mij, heremietachtige, normaal bloednerveus maakt, raakte verwonderlijk genoeg mijn kouwe kleren niet.
In de lekker warme zitkamer dampte de spontane en oprechte vriendelijkheid zelfs uit de tassen koffie.
Je hebt zo van die plaatsen waar je je aanstonds op je gemak voelt (thuis als 'tware), ook al kom je er voor de eerste keer.
Dat in tegenstelling tot plaatsen waar je je nooit gerust voelt, hoe vaak je er ook komt.
Heeft niks met het huis maar alles met de mensen te maken die je ontvangen, meen ik.

*** Megalieten, Mythen en Mensen

Of het nu aan mijn gemoedstoestand lag of aan de charme van het pre-historische WŽris of de warmte en gezelligheid in het pensionhuis of de ontluisterende eenvoud waarbij mensen een vanzelfsprekende samenhorigheid "kunnen" tot stand brengen, het maakt niet echt uit.
Ik ga me dus ook niet uitsloven aan intellectuele muggenzifterij.
Een intens weekend was mijn deel.
Geraakt en ontroerd ben ik naar huis gereden, een warme ge"laden"heid
hield me uren later nog stil en gloeiend.
In het idyllische Dorsetachtige WŽris drukten onze prille voorouders, verstoken van het geschreven woord, hun gedachten en gevoelens van reflectie en bezinning uit op de enige wijze die zij kenden.
Wat zij te vertellen hadden, vinden we ook terug in mythen, die mondeling werden overgedragen.
Maar in WŽris stemmen ook hedendaagse mensen tot nadenken, mensen van overal en nergens, mensen van goede wil, voortdurend onderweg in hun concrete zoektocht naar een wereld vol verwondering en solidariteit, de geborgenheid van een echte gemeenschap.
Dit zelfs zonder woorden ... om het onder woorden te brengen.

----
Writing need not be the only way of expressing thought. (Nordenskjšld)
---
v.z.w. Wagewiel, t.a.v. Pros Heylen, Pachtstraat 9 in Antwerpen, 03-2381550

Response submitted by

Als er nog een mogelijk bestaat om met een kleine groep van ongeveer 10 a 15 personen te overnachten in Weristegen eind september of begin oktober zou ik er graag van op de hoogte gebracht worden.Met dank en vriendelijke groeten.
Exbewoner van de Linde.
Geerts Ronny.