Bee-line essay, "Gastrische opwellingen"

*** uit eten

"Mijn hoofd eronder dat P. reserveert bij Sire Pynnock" lispelde ik thuis nog ietwat ontdaan.
"Wat is 't van Sire Pynnock.?" repliceerde mijn vrouw ogenblikkelijk, op een toon die geen twijfel liet, haar nieuwsgierigheid was gewekt.
Ik moet er niet aan denken om op zo'n moment het gesprek nonchalant te be‘indigen.
Dus ... "Wel ja, P. organiseert volgende week een eindejaarsetentje en somde enkele restaurants op waaronder Sire Pynnock. Ik heb nog geprobeerd te zeggen:
'Sire Pynnock? ... dat is $$$$ en figuurlijk the top of the bill, hŽ P.
Gaat iedereen zich daar wel op zijn gemak voelen?'
Volgens mij is 't dus bij Sire P. te doen Žn ... we zijn uitgenodigd."
Ik zag haar ogen blinken en kon het vervolg raden.
"Waauw, Sire Pynnock! dat zou pas tof zijn. Dan komen we er eindelijk toch eens."
"Eindelijk ? Ik ben daar al meer dan genoeg geweest." lichtelijk ge•rriteerd door haar voorspelbare enthousiaste opmerking.
"Ja, ja, in de dienstingang voor leveranciers maar aan tafel ?" als slag onder de gordel en vervolgens haar pleidooi afrondend met "hang nu weer niet de dommerik uit, we gaan!"

Een schoolvoorbeeld van hoe je door ŽŽn onvoorzichtig uitgesproken woord, in een uitzichtloze situatie kan terecht komen.
Het besef, dat enkel een acute gastro-enteritis me nog kon redden, deed mijn maag keren.

*** tafelen

Tafelen, beste mensen, dat is kunst of eerder een ambacht.
En zoals het met alle ambachten (ver)gaat, is het met uitsterven bedreigd.
Tafelen is ook een cultus, nl. de cultus van het Tijd-nemen.
Maar wie heeft of neemt nu nog tijd om uitgebreid te tafelen?
De laatste hap reikt nog niet aan je mond of je bord staat reeds verticaal in het afwasamachine of je zit reeds in de wagen richting dagtaak.
Ach, die zondagochtenden, zo gezellig ...
toen "Samson,Gert & Cˇ" nog niet door de TV luidspreker krijsten.
Mijn jongste (tien jaar oud) is geen enkele weekdag tijdig uit zijn bed te krijgen, brengt mijn ochtendhumeur dagelijks op een absoluut dieptepunt maar zondagmorgen om 9 uur maakt hij mij wakker.
Normaal gesproken ben ik niet hatelijk maar de vent die Samson inspreekt, mocht voor mijn part tien jaar terug keelkanker hebben gekregen.

Maar tafelen gaat niet zozeer om wat men eet, het gezelschap is wat telt.
Konijn met (maar liefst zonder) pruimen bijvoorbeeld, kan perfect.
Zeker met bruin bier om die venijnige beentjes door te spoelen.
Een gastronomisch hoogstandje uit de ouwe school.

*** gastronomie

Staat gastronomie voor verfijnde kookkunst of is het de kunst
om lekker te eten? (speel je voetbal of kijk je er beter naar ?)
Ik hou het bij de omschrijving "lekkerbekkerij".

Je kan eten en ... verfijnd eten.
Vergelijk het even met "boelemie" en "anorexia":
Smulpapen die, als middeleeuwse bourgondi‘rs, hun bord met de tong uitlikken en de potten leegschrapen.
Of krenterige schriele modernisten die gierig zijn op elke gram en al bevredigd zijn met naar het eten te kijken.

*** onthechting

Na ongeveer 20 jaar kan ik dit nu wel kwijt.
Ik had een vriend waarmee ik, in zijn laatste levensjaar (hij haalde amper 28 jaar, denk ik) nogal eens discuteerde.
De discussie draaide steevast rond materialisme en spiritualiteit.
Opgezwolgen in de toen heersende alternatieve subcultuur van "self suffiency" waren een aantal onder ons (waaronder ikzelf) als ijverige hamsters bezig met tuinieren, brood bakken, wijn maken, spinnen, weven, hout hakken, leerbewerking, potten bakken,kaasmaken, ... ter verwezenlijking van een nieuwe economie en een betere maatschappij.
Mijn vriend zag die overdreven boelemische drang rond o.a. "eten" met steeds groter wordende ergernis aan.
De wereld ging niet veranderen door al onze materi‘le inspanningen, meende hij.
Alleen spirituele veranderingen in het denken van de mens zou ons op de goede weg brengen.
Onthechting van aardse goederen werd zijn levensmotto.
Jammer genoeg verwarde hij onthechting met "onthouding".
Zijn lichamelijke toestand ontwikkelde zich van "ernstig" tot "hopeloos" ondanks onze pogingen hem tot andere gedachten te brengen.
"Tibetaanse monniken laten zich hoog in hun kloosters toch ook spijzen door giften in natura van onwetenden uit het dorp, om hun spiritualiteit levend te kunnen houden" schalde ik die koppigaard kwaad in het gezicht.
Ja, kwaad!!
Dat akelig onwezenlijk gevoel van machteloosheid, iemand te zien weg glippen uit het leven, halsstarrig weigerend om een uitgestoken (vleselijke) hand te grijpen.

Eten ... houdt je dus in leven en als je geluk hebt omringd te zijn door aangenaam gezelschap, krijg je er het geestelijk voedsel gratis bij.
Het lijkt mij in de naderende eindejaarsperiode van onstuimige vraatlust niet ongepast even stil te staan bij mijn nederige stelling:

"Een volle buik denkt zelden aan een lege, een lege zelden aan het Nirwana."

Leeg en Leegte, alleen een TE verschil.
Wat zeg ik ?! een LEVEN-sgroot verschil.