Bee-line essay, "De volgende "

Nog niet zo lang geleden - is dit de aanhef van een sprookje?-
ging ik op een ochtend naar de huisarts voor een onderhoudsbeurt.
Ik kom er niet makkelijk toe want ik zie sterk op tegen die wachtkamers.
't Ergst van al is dat ik enkel 's maandagsochtends tijd heb en dat is
niet toevallig het slechtste moment voor een doktersbezoek.
Net na een weekend menen vele mensen ziek te zijn of het alvast te worden.

In de wachtkamer zitten ze ofwel sip ofwel roerloos voor zich uit te staren.
Oplettend niemand rechtstreeks aan te kijken.
Valt dit hen onvermijdelijk toch te beurt, dan laten ze de kin als een schrome maagd naar beneden zakken waar ze 37 seconden lang naar de knie‘n kijkt.
Klerengeschuifel, een kuchje, een hoestje, een snot-in-de-zakdoek, tijdschriftengeblader zijn de enige geluiden die de stilte kraken.

In dit oord lijkt ieder opgeruimd levensteken ogenblikkelijk te worden opgevreten door de plaatselijke bacteri‘n, schimmels en virussen welke, hoe kan het ook anders, er weelderig en ongeremd tieren.
Het valt me nu pas op dat ik In wachtkamers nog nooit Mr. Puttemans van de DG5 op controle heb gezien.

"Goeie morgen" is het eerste wat ik 's morgens zeg als ik ergens binnenkom waar mensen vertoeven.
Niet dat ik zo vriendelijk ben, eerder een kenmerk van een beleefd opvoedingspatroon.
(Een uitstervend fenomeen, net als rechtstaan in de bus voor een ouderling of zwangere vrouw.)
En afhankelijk van de stoelbezetting overvalt me gewoonlijk vrij spontaan de uitroep van een beeldrijke oneliner: "Amaai, 't zit hier zo vol als een ei".

EŽn luttel ogenblik merk ik dan de impact van de in normale omstandigheden toch banale woorden als "GOEIE morgen", "vol", "ei", ...
Ik zie ze dan in eerste instantie denken: "Diene is goed ziek".
Hun tweede besluit: "Negeer".

Zelden of nooit hoor je iets, al was het maar een weke (goede)'morgen', terug.
Laat staan dat het de aanzet zou betekenen tot enige gemoedelijke conversatie, een zucht van bevrijdende verlossing.
Neen, mijn aanwezigheid veroorzaakt nooit enige aanstekelijke reactie van opborrelende levensdrang.
Mensen in de wachtkamer zijn in de grond misschien toch ziek.
Ik bekijk ze dan maar ŽŽn voor ŽŽn met een glimlachende trek om de mond, overschouwend welk vlees in de kuip zit.
Zonder enige sexistische bedoeling gesteld, de vrouwen gedragen zich het a-sociaalst.
Post-menopauze-vrouwen lijken vriendelijk mannengedrag op te vatten als de aanzet tot een aanslag op hun sakosj, pre-menopauze-vrouwen zien hun eerbaarheid in het gedrang komen en schuwen elke vorm van communicatie.
Ruim 30 jaar vrouwenemancipatie en feminisme ten spijt, heeft de modale vrouw nog steeds haar ergste vijand niet overwonnen. Rarara, wie zou dat kunnen zijn?

De enigen die wachtkamers uit hun morbide sfeer kunnen tillen, zijn peuters en kleuters.
Het jonge onschuldige en ongecomplexeerde grut slaat de wachtende lijkbidders als een bruisende vloedgolf rond de oren.
Hoe zeer een jonge moeder ook poogt haar kakelend jong tot bedaren te brengen, het kind laat zich niet strikken, het weigert zich instinctief te normeren aan het goede wachtkamerfatsoen.
Wat ik thuis mag, mag ik elders ook, denkt ie terecht.
O wee voor de arme moeder als een bij de pinken zijnde kleuter mijn staart opmerkt.
Hoor je het al door de wachtkamer schallen ?
"Mama, die menheer heeft een staartje. Is dat dan wel een menheer?"
Zie je die rooie kop reeds, hoor je ineens de schuifelende stoelgeluiden, voel je het plaatselijk ongemak dat als een volrijpe zweer op springen staat?

"Jawel maar ik ben niet zo gelukkig."
- "Waarom nie?"
"Wel ik hebben horen zeggen dat ik direct genees als er iemand aan mijn staartje zou trekken. Maar niemand durft het."
- "Ikke wel"
" Echtwaar, zou jij dat durven om me te genezen"
-" Jawel"
" Kom dan eens hier"
-"Ziedet, ziedet Mama, ik heb het gedurfd"

De sprookjessfeer wordt eventjes doorbroken wanneer de dokter in het deurgat "de volgende" schalt.
" Gaat u maar mevrouw, u ziet er zo slecht uit. Ik ben genezen. Voor mij hoeft het niet meer" spreek ik geheimzinnig de dame-met-sakosj toe.

Ik sta op en vooraleer de kamer te verlaten draai ik m'n hoofd nog heel even om, net voldoende om de glunderend gloeiende blik van de knaap op te vangen, een blik die bol staat van zelfverworven verwondering.

Ik ga naar huis, mijn tijd zat er nu ŽŽnmaal op, voorlopig ruim 12 EUR en een mooie ervaring rijker.

---
and I am awaiting
perpetually and forever
a renaissance of wonder

"I am waiting" uit "A Coney Island of the mind" - Poems by Lawrence Ferlinghetti - 1954