Bee-line essay, "Alle voetbalgekte op een stokje"

Dit WK voetbal komt me zeer ongelegen.
In september begint het voetbalseizoen terug en ik zou het liefst hebben dat onze jongste zijn sportkeuze veranderd.

Hij heeft ongeveer 2 jaar de oren van onze kop gezaagd
om te mogen sjotten in een voetbalclub.
Blij dat hij de kriebels voelde om te sporten, daar niet van.
Op het ogenblik dat hij als negenjarige meer horizontaal uitgroeide
dan verticaal, leek een sportieve ingreep ons geen optie meer maar
een noodzakelijkheid.
Trouwens, los van het fysiek aspect, is sport voor jonge knapen een "heilzame" bezigheid.
Ze leren discipline en uithoudingsvermogen, zich te beheersen, te functioneren in groepsverband, hun grenzen te ontdekken, inspanningen te leveren om een doel te bereiken.
Iets dat dus haaks staat op de gangbare TV namiddagen, liggend in de zetel, rijkelijk voorzien van frisdrank en chips, te lui om hun krent op te heffen.

Met sport OK maar toch geen voetbal, hielden we maandenlang de bal af.

Enthousiast aangebrachte ouderlijke alternatieven werden steevast koppig de grond ingetrapt.
Om het ongenoegen wat te verlichten en het verlangen enigszins te spijzen, plaatsten we een kleine voetbalgoal op het gazon.
Theoretisch een lumineus idee, in de praktijk bleek het een ordinaire buitenspelval.
Wat kan een ventje met een goal aanvangen als er niemand tussen de palen staat om de bal te vangen? En waarvoor dienen papa's anders?
Die avondlijke halfuurtjes sterkten hem in zijn kunnen en dus in zijn voornemen de professionele toer op te gaan.
Nu mijn ogen staan ook niet op mijn gat.
Dat dat ventje wou sjotten, was overduidelijk.
Hij liep de naad uit zijn schoenen, haalde zowel links als rechts uit om het in mijn-grote-mensen-verstand te schoppen.
Zijn uithoudingsvermogen en vastberadenheid kregen me murw.
In september van dat jaar ging hij sjotten bij de plaatselijke voetbalclub.

Wat ik hem niet vertelde, was dat ik op zijn leeftijd ook zo graag wilde gaan sjotten.
Ik mocht niet. Mijn ouders zagen dat voetbalgedoe achter, voor en rond het sjotten niet erg zitten.
Die weigering heeft mij als kind lange tijd ongelukkig gemaakt.
Maar bij ons thuis was neen een NEEN. Punt amen en uit.
EŽn keer kon ik hem overhalen om uit zijn zondagszetel te komen voor een match tussen onze Chiroploeg en die van een buurdorp.
Ik was verkozen tot kapitein van de ploeg en mocht kiezen wie meespeelde, wie waar onze eer zou verdedigen. Ik speelde immers goed maar dat kon mijn vader niet weten.
Ik dacht dat als hij mij eens zou bezig zien, hij misschien van gedacht zou veranderen.
Ik was dus vrij zenuwachtig en tot overmaat van ramp had ik geen voetbalschoenen.
De voetbalkleppers die ik ergens in het Chirolokaal nog had gevonden, waren eindeloos te groot.
Heel de eerste time deed ik niets anders dan die schoenen van mijn voeten lopen, ik zat meer op mijn hurken schoenveters te knopen dan te voetballen.
Bij de rust ging hij naar huis en op dat eigenste ogenblik wist ik pertinent dat mijn kansen verspeeld waren.

Ons kasplantje (dat dachten we toch) is sedert die september gaan sjotten, weer of geen weer, op tijd zonder aansporing gepakt en geschoeid voor de training, keurig gedoucht na de inspanning.
Het heeft hem ongetwijfeld fysiek gesterkt, zijn zelfvertrouwen aangescherpt.

Toch blijft het regelmatig verstand op nul en blik op oneindig als ik hem vergezel naar de training of naar een matchke blijf kijken.
Het gebrul, gevloek van die would-be jeugdtrainers lijkt mij zo geen heilzame of verheffende werking uit te oefenen op die jonge gastjes.
Die den-onze-is-de-beste ouderssupporters blijven me mateloos ergeren en geven het spreekwoord" de beste stuurlui staan aan wal" een nieuwe dimensie.
Ja, zo dachten ze er bij mij thuis ook over, bedenk ik.
Kinderen moeten groot worden, hoe meer ervaringen, hoe meer ze gezien en gehoord hebben, des te beter. Ze komen het vroeg of laat toch tegen.

Bij de afsluiting van het seizoen werd een match georganiseerd tussen de spelertjes en de vaders.
Ik zat dat weekend in Frankrijk en kon dus niet deelnemen.
Terug thuis vroeg ik hem hoe het geweest was.
" En, waren er genoeg vaders?"
- "De trainers hebben met de ouders meegespeeld.
Maar die trainers, die kunen niet sjotten wette, die kunnen alleen goe roepen."
"Was het zo erg?"
- 'Had jij kunnen meespelen, hŽ papa dan hadden ze met veel meer goals gewonnen".

Kijk, mijn vader wist het niet maar mijn zoon die weet het gelukkig wel.