Bee-line essay, "Mooi toch?"

Ik weet dat ik het me niet mag aan trekken.
Ik weet het.
Verstand op nul en blik op oneindig.
Maar daarmee gaan die verdomde woelratten niet weg uit mijn gazon
en de groententuin.
Ik kan me daar zo over opwinden dat ik in staat zou zijn me door die
woelgangen te murwen om ze er 1 voor 1 met de staart uit te sleuren.
Maar het gaat niet.
Zelfs in rattenvergif gedrenkte graankorrels werken niet, ze duwen ze gewoon een dag later weer de grond uit.
Tot overmaat van ramp veroorzaakt dat van die heuveltjes omgewoelde aarde.
Dat is dodelijk voor een gazon of zaaibedjes.
Bovenop die hoopjes liggen die rozerode korrels onschuldig te blinken.
De boodschap uit de onderwereld is duidelijk: je moet ons geen eten geven,
we zoeken het zelf wel.
Iedereen moet leven, zeggen jullie.
Ja, dat zeggen ze in Afrika ook.
Ook al zijn jullie er tegen, ik rook ze verdomme uit.
Desnoods doe ik het alleen, ik heb jullie daar niet voor nodig.
Trouwens als jullie me niet helpen met grasmaaien of tuinieren, hoeven
jullie ook geen commentaar te geven over mijn verdelgingsstrategie‘n.
Zoveel is duidelijk.
Ik ben vredelievend, ben zelfs een gewetensbezwaarde als jullie het weten willen
maar alles heeft wel zijn grenzen.

Laag bij de grondse gedachten, stel ik nu na enkele dagen veel te weinig slapen en eten
vast.
Mijn lichaam draait op automatisch, mijn hoofd ontlast zich spontaan van onbelangrijke impulsen, mijn zenuwen laten elke spiervezel tintelen.
Ik sta op scherp.
Ik ben in a state of mind terecht gekomen dat het me allemaal niet meer raakt.
A spritual state?
Vergelijk het met die beelden van afrikaanse vluchtelingen.
Graatmagere voor zich uitstarende wezens die als het ware berustend liggen te wachten of die er gewoon zitten te zijn.
Die mensen maken zich geen zorgen over ratten, ook al kruipen ze over hun hoekige beenderen.
Die mensen stralen rust uit, die doen niet druk, die weten waarover het gaat in 't leven.
Geen jachtigheid, tijd hebben, stilstaan bij de belangrijke dingen des levens.
Die mensen weten niet hoe goed ze het eigenlijk wel hebben.
Wachten, ja dat is iets wat wij westerlingen hebben verleerd.
Wachten is een kunst.
Een paar maanden geleden op Documenta in Kassel speelde in 1 van de tentoonstellingszalen doorlopend een video van een Palestijnse fimmaker.
De film toont de audities welke hij afneemt van mensen die in zijn nieuwe film willen acteren.
Terwijl ze eindeloos dienen te wachten op hun beurt worden ze ongemerkt gefilmd.
Als het dan eindelijk hun beurt is, geeft hij hun de opdracht "wachten" uit te beelden.
Niemand van hen weet daar echter mee om te gaan.
Sommigen worden kwaad omdat ze geen specificaties krijgen op wie of wat ze moeten wachten en trappen het af, anderen doen een poging maar het wachten wordt hen vroeg of laat te veel.
Op de vraag welk verhaal de film brengen zal, wat het scenario is, antwoordt de filmmaker dat de film over wachten gaat en dat er geen scenario is.
Wie aantoont goed te kunnen wachten, mag zeker meespelen of meer nog, mag mee de film gestalte geven.
Dat is de blijde boodschap (voor de Palestijnen).

Ik denk dat ik een stukje ga eten, de ellende heeft nu lang genoeg geduurd.
En daarna kruip ik in mijn nest.
Een uurtje of twee, drie ... en dan kan ik er voorlopig weer tegen.

---
"We liggen allemaal in de goot maar sommigen kijken naar de sterren."
(Oscar Wilde)
---