Bee-line essay, "'t Is niet zwart en 't werkt"

Dromen overkomen me weinig.
Als ik er al eens heb, valt er weinig moois of leuks aan te beleven.
Wees gerust, ik lig daar niet van wakker.
Virtuele paradijzen zijn immers niet voor ieder weggelegd.
Ik ben al blij de korte nachtelijke uren slapend door te brengen zonder gewoel of gewroet.
Typisch voor mensen met een slecht geweten.
Twee weken terug sloeg het noodlot (of toeval) weer toe.
's Morgens waren de vrijwilligers van de-zes-eentjes naar jaarlijkse gewoonte gepasseerd om hun enveloppeke op te halen.
Toen ze na 80 meter stappen eindelijk aan mijn voordeur waren beland en vernamen dat er geen enveloppeke was, sprak hun gezicht boekdelen.
Leg aan een gemotiveerde vrijwilliger maar uit dat je rechtstreeks hebt gestort op de rekening. Die gasten kunnen immers boeken schrijven vol drogredenen van baatzuchtige burgers. Het onschuldig vertrouwen in de mensheid gooien zij jaar na jaar van zich af samen met de lege of fake gevulde enveloppen.

Op dat eigenste moment wist ik dat mijn innerlijke mens narigheid te wachten stond.
En zo gebeurde het dat ik 1 van de daaropvolgende nachten ten prooi viel aan een kwade droom.
Zoals dat gaat in dromen, ging ik door het leven onder een andere gedaante.
De rol van Roemeen was me toebedeeld.
Mijn naam Ioan, leeftijd in de buurt van 55 jaar, stoppelbaard, vettige haren en erbarmelijk slechte tanden.
Vervoersmiddel: een versleten fiets.
Levensdoel: overleven.
Zo reed ik met krakende fietsketting door een uithoek van het Hagelands platteland op zoek naar werk, buitenwerk.
Op zoek naar een boer met werk.
Bieten of witloof rooien, snoeiwerk, ... voor mij, Ioan maakt het niet uit.
Werken voor de kost want niet alle Roemenen zijn bedelaars in winkelwandelstraten.
Zeer moeilijk uit te leggen met 5 woorden frans en een dozijn briefjes volgekrabbeld met nederlandse zinnen als:
- ik zoek werk
- ik ben een Roemeen
- ik kan ook inwonen want ik ben alleen
- ik werk graag buiten
- ik appels plukken?
- ik niet stelen
- dank u wel
- goedendag
En ikke maar fietsen, zoeken naar boeren en het maar uitleggen terwijl mijn briefjes nat worden in de regen, hier en daar een euroke als aalmoes maar geen werk.
Morgen nog maar eens proberen en rekenen op een warme ziel die me misschien verder helpen kan.
Waarom zijn de mensen hier zo onverschillig, waarom is hun vertrouwen zoek, waarom hebben zij zo weinig medemenselijk overschot ondanks al hun luxe en overdaad? Waarom missen zij de verontwaardiging over het lot dat anderen ongewild is beschoren?
Waarom?
Ze hebben dit jaar al gegeven aan 11.11.11 en dus hebben ze hun plicht gedaan en is hun geweten gesust, meen ik te kunnen begrijpen uit de commentaren welke van hun schaamrode kaken druipen.
Hoe kan ik terug als ik hier, in het rijke westen, niet het geld verdienen kan om in mijn thuisland het huis herop te bouwen dat in de overstromingen van augustus verloren ging?
Waarom kunnen zij zo rustig toekijken vanuit hun schuiloorden terwijl de miserie rondom hen alle verbeelding tart?
Wat kan ik anders dan morgen weer proberen?
Ik heb geen recht op OCMW steun, ik mag niet werken.
Het enige dat ik eigenlijk mag, is terugkeren naar mijn land van herkomst.
Moet ik dan gaan stelen of leven van de liefdadigheid?
Handje uitsteken, en dagenlang, wekenlang, soms jarenlang door het leven komen met wat men krijgt? Liefdadigheid?
Neen, ik wil werken. Maar ... dat is zwartwerk.
En zwartwerk mag hier niet, ook al is het eigenlijk toch "overlevingswerk".
Naar 't schijnt zijn er hier mensen die de godganse dag niks beters te doen hebben dan anderen te controleren of ze niemand in het zwart laten werken en zelf trekken ze vaak sociale zekerheid. Daarom hebben ze ook de tijd.
Het lijkt hier Roemenie wel in haar communistische gloriedagen.

Een hele nacht, mensen, is mij dat overkomen.
Druipend van het (angst)zweet ben ik 's morgens terug in de realiteit getrapt.
Ook al was het een maandagmorgenrealiteit, het was/is er tenminste 1 waarvan/waarmee te leven valt.
Ik lig weer wat meer nachtelijk te woelen en te wroeten.
Zou ik dat enveloppeke volgend jaar niet beter vullen, ook al is er al iets gestort?
Je weet maar nooit waarvoor het goed is je hemel op aarde te verdienen.
Vreemd toch hoe ik er mezelf sindsdien met de regelmaat van een klok op betrap door het venster te turen, uikijkend naar een fietsende Roemeen.
Niet alleen de plicht zou me drijven, maar ook de neiging, hem zijn verhaal te laten vertellen, me verbonden te voelen met een lotgenoot, een helpende hand te reiken.
Want zou het geen prettig gevoel zijn anderen een prettig gevoel te verschaffen, zou het geen middel kunnen zijn om zin te geven aan het eigen aardse leven, zou het geen vorm van dankbaarheid kunnen betekenen voor de belangeloze hulp welke we ooit zelf mochten ontvangen?

Waarom droomt een mens zo weinig?