Bee-line essay, "Van uw vrienden moet je het hebben"

Het zijn rare tijden.
In wat moet - mag - kan een mens vandaag nog geloven?
Tell me, ik weet het vandaag niet meer.
Morgen misschien terug wel maar vandaag, neen vandaag niet.
Ik betaal jaarlijks mijn belastingen, vloek niet hardop,
hou me meestal gedeisd, doe alleen vliegen kwaad
(en dan nog omdat ik van mijn vrouw moet want die is allergisch voor vliegen).
We gaan er niet over zeuren, ik ben gewoon een braafwerkende burger.

Nu wat doen Ze zo met mijn belastingen? Wel bijv. campagnes voeren.
Reclameboodschappen op grote panelen, op TV en radio om de burgers duidelijk
te maken dat
- ze niet te snel mogen rijden
- ze best een condoom gebruiken als ze van bil gaan met een vreemde
- de oude van dagen nog kwik en monter zijn
en noem maar op
Elk ministerie heeft vandaag wel zijn actie lopen.
Ik heb daar dus niks op tegen, ik wil zelfs zo ver gaan om te beweren
dat ik die slogans ook nog graag wil geloven.Ik betaal er tenslotte voor.
Een mens moet tenminste nog in iets (kunnen) geloven.

Daar nijpt nu net het schoentje.
Ik verklaar me nader en neem van me aan dat wat hier geschreven staat
niets anders dan de waarheid is, de hele waarheid, ...

Verbijsterd en ontnuchterd ben ik deze namiddag huiswaarts gekeerd na mijn
wekelijkse leveringsronde in Leuven.
Zonder aarzelen heb ik de fles Schots vuurwater uit de kast gegrepen en een
flinke teug tot mij genomen. Kwestie van tot bezinning te komen.

Ik rij dus met de bestelwagen naar de Mechelsestraat (tegen de Vismarkt).
Die straat ligt helemaal open, ze zijn nieuwe straatbedekking aan het leggen.
Pure miserie voor het ogenblik, zeker na al die regen van de laatste dagen,
hier en daar loopplanken.
Allez, jullie kennen die toestanden wel.
Vermits de toegang tot de Mechelsestraat vanuit de Vismarkt nog drukker is als gewoonlijk, gelet op al die aannemersvoertuigen, neem ik de andere toegangsweg.
Maar daar zijn ook alle parkeerstroken ingenomen.
Dus parkeer ik me aan de overzijde van de parkeerkant, zet mijn 4 pinkers op, trek mijn schuifdeur open en ga leveren.
Ik moet driemaal over en weer lopen en heel die tijd is er niks aan de hand,
niks te zien.
Ik kom uiteindelijk met mijn leeggoed terug, wil in de wagen kruipen .. zie ik daar toch niet de levende uitvoering van de ons welbekende reclameslogan "De politie, uw vriend" ijverig krabbelen op een voddeke papier.
Ik zeg dus "Hallo" tegen mijn vriend. Je bent vrienden of je bent het niet.
Maar in plaats van een gemoedelijke en vriendelijke tegenreactie, zegt hij
op een vervelend toontje:
"Mijnheer staat verkeerd geparkeerd"
-" Ik ben aan 't leveren"
"Dat doet niks terzake. Mijnheer staat verkeerd geparkeerd"
- "'t Is hier anders voor 't moment niet zo simpel om te parkeren"
"Dat zal wel niet maar ik sta hier al 10 minuten. Dus ...
Maar 't ergst van al, Mijnheer geeft ook aanleiding tot diefstal."
- "Wablieft! Dat begrijp ik niet."
" Mijnheer begrijpt het niet.
Wat ligt er achteraan in Mijnheer zijn wagen terwijl de schuifdeur open staat?"
- "Die twee printers?"
" Klopt Mijnheer en dat noemen wij aanleiding geven tot diefstal."
- "Maar allez, die printers zijn kapot. Ik breng ze straks naar de winkel."
" Kapot? Dat doet niet terzake, Mijnheer. Dieven weten dat niet."
Maar als je wil, zal ik dat als verzachtende omstandigheid in het procesverbaal vermelden. Identiteitskaart a.u.b. Dank u, Mijnheer."

Ik rij geslagen als een hond versuft naar de computerwinkel en zet mijn 2 printers op de toog.
"Kan je een offerte aanvragen bij Epson zodat ik vooraf weet wat het me gaat kosten om die printers te herstellen?"
-"Die printers? Maar jongen toch, dat gaat meer kosten dan dat ze nog waard zijn.
Dat type printers gooien ze vandaag voor niks naar je kop."
"Voor niks? Dus dan hoef je ze niet te pikken?"
-"Natuurlijk niet. Dat weet toch iedereen!" besluit de verkoper met een meewarig lachje, zichzelf afvragend waarom kaasboerekes ook met computerkes en printerkes willen spelen.

Response submitted by

Net de laatste bee-line gelezen, en tegen het einde ervan toch wel goed zitten lachen. Nu niet dat ik hier leedvermaak heb, nee, het is gewoon weer een van die vele absurde verhalen die je dagelijks tegenkomt. Ik weet eigenlijk niet of je er mee zou moeten lachen, of er net triest om zou moeten zijn. Die overijverige agent, die altijd mooi zijn regeltjes van buiten geblokt heeft, illustreert heel het bovenste stuk van de bee-line heel goed, he. Hoe we hoe langer hoe verder afdrijven van het pure leven. Het leven in, met, en tegen de natuur. Al onze regeltjes, al onze materialistische waarden waar we ons aan vastklampen, al onze buren die we nauwelijks nog kennen, en met plezier een elleboog in het gezicht duwen als ons dat vooruit helpt. Ik zeg niet dat het vroeger zoveel beter was, maar volgens mij zijn we in onze zoektocht naar het ultieme huwelijk tussen natuur en maatschappij de oplossing al een paar decennia voorbij geschoten, suizen we verder in de richting van een maatschappijdictatuur, en hebben we het nog steeds niet door.