Bee-line essay, "Geloven of niet"

Voor een deel van de bevolking is de nacht van 5 op 6 december de kortste nacht, de kortste dag die komt pas enkele weken later.
Ouders met nog sinterklaasgerechtigde kinderen weten waarover ik het heb.
Als die peuters, kleuters en pubers eindelijk bedwaarts zijn getrokken en ons net voordien
wakker hebben geschud in het ersatz-bed dat sofa heet, de TV hebben afgezet, dan begint voor ons, ouders, het heilzame werk van Sinterklaas.
Met een slaperig hoofd naar de rotzooi zoeken welke je weken voordien zo goed hebt weggestopt voor te nieuwsgierige ogen en handen dat je het zelf niet meer vindt.
Als die klus eindelijk is geklaard, stelt zich het probleem wat voor wie was voorzien.
Met een kroostrijke bende is dat zeker een niet te onderschatten denkoefening.
In al die nachtelijke drukte komt erop aan het hoofd koel te houden.
De schoenen welke door de kinderen werden klaargezet voor de Sint & Co dienen "absoluut" te worden leeggemaakt: eventuele sinterklaasbrieven wegnemen, wortels terug in de groentenla of zelf opeten indien je kinderen niet van gisteren zijn, het water voor het paard weggieten en wachten met het opdrinken van de glazen sterke drank voor Sint en Piet tot het werk achter de rug is. Dit laatste als je op veilig wenst te spelen.
Het uitstallen van speelgoed en snoep vergt enige ervaring en neemt bijgevolg het gros van de werkzaamheden in beslag.
De kunst is om de indruk te geven dat de hele stock van de KinderPlaneet in de zitkamer is beland. Des te minder je hebt voorzien, des te groter de creativiteit welke je aan de dag dient te leggen.
Verder dient opgelet te worden niet in de sofa plaats te nemen om tot slot het resultaat van het nachtelijk werk te bemonsteren.
Het risisco dat je daar de rest van de nacht doorbrengt is te groot m.a.w. ook de kans dat de kids in de prille ochtend van 6 december je weer moeten wakker maken.
Slecht voor het ouderlijk imago.
Afgepeigerd in bed voor een korte rust, zinderen maar 2 gedachten door je hoofd:
"Hoe vroeg zullen ze straks de trap afstormen en zullen ze blij en gelukkig zijn met de selectie welke ik in eer en budgettair geweten heb uitgevoerd op basis van onleesbare speelgoedlijstjes?".

Sommige ouders vinden het sinterklaasgebeuren minstens zo leuk als hun kinderen.
Ik kan ervan meespreken.
Mijn vader genoot er jaarlijks zichtbaar met volle teugen van.
Vooral het verhaal dat hij de Sint en Piet vijf minuten eerder nog over het dak had zien kruipen. Je kan het al raden: ikke naar buiten en niks te zien.
Op een dag kwam ik verontrust thuis met de schoolroddel: "Sinterklaas bestaat niet".
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren.
Ik stond op de keukenstoel in mijn blootje en moeder was me aan het afdrogen.
Hij liep in de keuken rond en had het gehoord.
Ik merkte de ontzetting op zijn gelaat, net of er iets binnen in hem brak.
Twee seconden later een (toen nog onverklaarbare) uitbarsting van woede.
Het voornaamste dat er voor mij, kleine rakker, te onthouden viel, was zijn uitlating dat nu ik er toch niet meer in geloofde, er voortaan geen sinterklaas meer in huis kwam.
De heimelijke hoop die Sint met zijn paard ooit over het dak te zien rijden heb ik toen standepede van me afgezet.
Zelfs als ongelovige Thomas voel je wanneer het menens is.

Dat voor mijn vader dit moment als het verlies van kinderlijke onschuld werd ervaren, hem deed beseffen dat een mooie periode in de kindertijd werd afgesloten, hem abrupt terugvoerde naar zijn sinterklaasafwezige jeugd, begrijp ik veertig jaren later wel.

Maar is het zo verwonderlijk dat sindsdien "geloven" voor mij een ongelovelijk moeilijk begrip is geworden?