Mijn eerste bibliotheekervaring gaat terug tot mijn lagere schooltijd.
1 keer per week mochten wij, snoodaards en ongelikte beren, de
meisjesschool in.
Vlak na de zondagse hoogmis over de speelplaats van de giechel-
kontjes naar het bibliotheekje van de nonnen.
Met de nodige argwaan werden wij geduld in het rijk van het gekapte
vrouwvolk, onze boekenkeuze onderworpen aan de morele maatstaven
van hogere regionen.
Precies weet ik het niet meer maar de boeken waren gemerkt met
kleurtjes of cijfertjes en afhankelijk van onze leeftijd mochten we al of niet
bepaalde boeken lezen.
"Pallieter" van Felix Timmermans bijvoorbeeld stond op de zwarte lijst.
Jaren later ben ik pas te weten gekomen dat de vergelijking van
een jonge meisjesborst met een bolrond appeltje onze grote Felix niet in dank
werd afgenomen.
Wekelijks trok ik met een stoer Rode Ridderverhaal naar huis, tot grote
tervredenheid van de boekennon.
Ik mag dus ik-weet-niet-wie van harte bedanken in een latere levensfaze toch nog de status van gewetensbezwaarde bereikt te hebben.
Aan de nonnen zal het verdorie niet gelegen hebben.
in de jaren '70 werd een onderzoek naar het waarheidsgetrouw karakter van een aanvraag tot gewetensbezwaarde door de lokale politie nog in alle ernst opgevat.
De hele buurt kreeg de wijkagent over de vloer.
Die agent moet in die periode meer geschreven hebben dan in de rest van zijn loopbaan. Dat zal hij mij niet in dank afgenomen hebben.
Mijn vader had me enkele weken eerder voor de keuze gesteld: "'t Leger of buiten!!!"
ik heb dus het politioneel onderzoek thuis niet kunnen meemaken.
Achteraf heb ik in Brussel mijn dossier mogen inkijken.
Mijn moeder heeft me toen vermoedelijk gered met haar antwoord op de vraag: "Speelde uw zoon als hij klein was met soldaatjes?"
Een leugen om bestwil zoals alleen moeders dat kunnen.
Mijn vader had nochthans beter moeten weten. Jaren hield hij mij verstoken van speelgoedgeweren -en revolvers omdat hij tegen de oorlog was.
Zo zie je maar, je kan moeilijk goed doen voor iedereen.Ik ben ondanks mijn prille jeugdervaringen nooit een fervent bib-bezoeker geworden.
Maar dat zal wel aan mij liggen.
Ik kan niet tegen beduimelde boeken, ezelsoren en drooggestreken neuskeutels.
En die boeken op tijd terugbrengen, ook dat was/is niet aan mij besteed.
Een goed boek hou ik liever dicht bij mij, goede herinneringen laat je immers niet rondslingeren of bewaren door anderen, laat staan dat je ze uitleent.
Je weet nooit of ze wel teruggebracht worden.
En verder is de atmosfeer er zo ernstig, de stilte zo wereldvreemd.
Dat getippel op je tenen, met scheef gehouden hoofd door de rekken speuren naar een boek dat je toch niet vinden kan, ik word er bloednerveus van.
Geef mij maar een bib waar je lekker keuvelen kan, in alle gezelligheid de tijd vergeten mag, aangenaam verrast wordt door een lekkere hap, een goddelijke drank.
Jullie denken alvast, dat kan niet.
Of minder dromen, jongen.
Komaan, waarom zou ik liegen?
Het kan, beste mensen, het kan, ik heb het zopas in Vaalbeek mogen beleven.
--- De Bibliotheek, Gemeentestraat 12, Vaalbeek.
