Bee-line essay, "'t NieuweJaar smaakt zoet"

Sommige zaken gaan er niet op achteruit.
De pastoor ziet geen kat meer in de kerk, de kermissen draaien vierkantig, de circussen vinden geen publiek meer (laat staan tijgers) ... maar op de laatste dag van het jaar zie je de varkentjes op twee voeten in trossen op de straat.
Vandaag is 't weer zo ver.
Trossen kinderen beladen en bezakt haasten zich van huis tot huis terwijl anderen hun p(l)as ongeduldig moeten ophouden om niet gelijktijdig voor dezelfde deur te staan kwijlen.
De jongsten zijn vergezeld van hun lastdieren, de zgn. schuchtere onwennige jonge vaders welke door vrouwlief de straat zijn opgestuurd om hun kroost te vrijwaren van enig ongemak en om thuis te vertellen wie wat heeft gegeven of de deur potdicht hield.

Zakken en tassen vol Leo's, Marskes, ChaChakes en andere rotzooi.
Niet moeilijk als je urenlang de kreunende ongeoefende geluiden op 45-toeren moet verwerken als huisbewoner.
Je grabbelt een aantal zoethouders uit de grote kom, duwt ze in de opengehouden zakken in de hoop dat die gasten tegen het volgend jaar hun tanden kwijt zijn en bijgevolg hun mond dicht houden.
Geen idee van waar ze overal komen, ze kruipen als mieren uit de grond.
Is de zak te vol dan staat de huischauffeur met de wagen klaar om de lading op te vangen en hen nog snel van enig nuttig advies te voorzien:
"Heb je die straat al gedaan?"
"Ben je daar al geweest? die geven zeker."
Eenmaal thuis wordt de buit op tafel gegooid en vervolgens bij de rest in de reeds uitpuilende snoepkast geduwd.

't Was weer een goed jaar, de hamsters terug tevreden in winterslaap op de luie zetel voor TV en PlayStation.
De vaderfiguren, hun vriendelijk en herkennend knikje weer keurig opgeborgen tot het volgende ouwejaar.
Een oeroude traditie weer voor een jaar gered.

Tradities worden schaars in tijden van overvloed, tijden waarin onze overdaad meer schaadt dan baat.