Bee-line essay, "Verstoord of gestoord?"

En de haan kraait niet 1x, niet 2x of 3x maar tientallen malen.
Volgens mijn oudste zoon is het erg gesteld met de natuur nu zelfs de haan niet meer weet wanneer hij kraaien moet.
Zijn vensterraam ligt aan de kant van het kippenhok.
Hij kan het dus weten.
Het gekweel begint bij dageraad, een vervelend moment, maar daar is het beest nu eenmaal haan voor.
Geen pluim tussen te krijgen.
Tot grote ergernis herhaalt het bloedstollend schril geroep zich echter op een niet-te-voorspellen wijze gedurende het dagverloop en houdt pas op als de schemer valt.
Het enige ogenblik dat je er donder kan op zeggen dat er een bui op komst is, is wanneer in de buurt nog zo'n leukerd uit zijn snavel meent te moeten krijsen.
Gegarandeerd dat de onze nog lelijker te keer gaat in zijn poging de andere te overbluffen. Pure macho's ...
Een moderne haan heeft veel weg van een totaal ontregelde ersatz-koekoek op een ouderwetse wandklok welke je ongevraagd ieder uur herinnert aan de wetenschap dat de tijd verder tikt.
Mijn zoon dreigt er het noorden en elk tijdsbesef bij te verliezen.
Vermoedelijk gaat hij daarom 's avonds laat op stap, zoekt hij 's ochtends pas zijn bed op en bemonstert hij 's middags met lede ogen meewarig de huiselijke activiteit.

Ik zou er mijn hoofd 'kunnen' over breken maar uiteindelijk zijn er niet veel opties om dit ontregeld hanengedrag bij te sturen.
'Sssst,ssst' roepen, laat ik aan goedgelovige kwezels over. Zo naief ben ik nooit geweest.
De harde opties dan maar?
Het vleesmes slijpen en een streep door het probleem trekken.
Vergeet het. Ik heb jaren terug besloten geen dier meer te slachten.
Als een mens ouder wordt, komt het begrip vergankelijkheid naderbij en dus ook de mogelijkheid dat er je ooit iemand rekenschap vraagt. Je weet maar nooit.
Met mijn gewelddadig verleden t.a.v. geitenbokjes hou ik me voor de rest van de mij toegewezen tijd best 'low profile'.
Ik kan die haan verkopen, weggeven als het moet.
Maar wie wilt nu nog iets dat op een kip lijkt maar geen eieren legt, alleen eet en bespringt maar verder in de weg loopt?
Zelfs al kan ik een would-be dierenliefhebber overtuigen, stuit ik toch zonder twijfel op het 'nada' van mijn dierbare kippenhoedster.
Zoals reeds eerder gesteld, heeft mijn vrouw iets met kippen.
In haar filosofie hoort er een haan bij de kippen te zitten.
Het lijkt mij vrij gevaarlijk en zelfdestructief haar op andere gedachten te brengen.
Voor ik het weet, wordt mijn persoonlijk bestaansrecht misschien in vraag gesteld.
Vergezocht?
Rond je vijftigste is je rol zo goed als uitgespeeld.
Ook al val je morgen ongelukkig, men hoeft er het huiselijk script niet voor te herschrijven. Zelfs het inschakelen van een invaller wordt in de meeste gevallen niet meer overwogen.
De kinderen zijn immers gemaakt (en bijna uit de voeten!), alle kaders hangen tegen de muur, de kranen lekken niet meer, ...
In feite is het vijf voor twaalf en ook al 'lijkt' alles (nog) rustig, er is alle reden om de toestand als ernstig te beschouwen.
In dergelijke omstandigheden 'zelf' rustig blijven, is een hele opgave. De grootste slaagkans bereik je als je het opvat als een heldhaftige opdracht.
Want waar zijn mannen goed in? De held uithangen.
Geen grootse roemrijke daden meer te verkopen aan vrouw(en) of nageslacht, 'nu' komt het er op aan je eigen opgehemelde ellende aan jezelf te verlappen.
Dat vergt natuurlijk meer overtuigingskracht maar heeft als belangrijkste voordeel dat je zelf ten alle tijde elke ontregeling van je eigen scenario waardig kunt bijsturen.
Daar zal geen haan naar kraaien.
Ook daar zijn mannen goed in.