Bee-line essay, "Vaderdag"

Vanmorgen dacht ik: "Ze zijn het weer vergeten."
Op een onmenselijk vroeg uur voor een vader met verstijfd schouderblad,
die de laatste dagen weer dacht het gewicht van de hele wereld te moeten torsen
op zijn tengere schouder, achtte mijn vrouw het tijd voor het ontbijt.
Ze liet er geen twijfel over bestaan dat ze me binnen de 5 minuten aan tafel verwachtte want het zou in de loop van de morgen gaan onweren.
Met het nodige gekreun sleepte en rolde ik, uit pure gewoonte, lijf en zinnen uit het veel te lage bed.
"Goede morgen deze morgen, als het morgen nog zo'n morgen is als deze morgen dan blijf ik morgen lekker liggen" prevelde ik steevast na het bereiken van de verticale loopstand.
Een vrome dagdroom ...en alvast een onmogelijke vaderdroom.
Na enkele koppen sterke thee bleken er bij het overschouwen van de ontbijttafel geen voorwerpen te liggen die in de verste verte konden doorgaan als kadoo's.
Veel moeite voor niks ...
Een teken aan de wand? De presentatie van de jaarrekening voor een belabberd vaderschap?
Een ernstige bezinning tussen koffiekoeken en kramiek drong zich dwingend en onvermijdelijk op.
Vijf voor twaalf, tijd voor een diepte-analyse.
Teveel thuisgeweest zonder aanwezig te zijn?
Te weinig quality time vrijgemaakt voor de kids?
Te gehumeurd rondgelopen?
Te weinig geknuffeld?
Tijd om het zakgeld te verhogen?
Te soft geweest, te weinig op tafel geslagen?
Hemeltje, er hing onweer in de lucht, ik voelde de bui reeds aankomen.
Vaders denken immers dat ze goed bezig zijn "als" ze een kwart uur van hun kostelijke tijd aan de kinderen besteden "en" het dan zelf nog plezierig vinden ook.
Moeders zijn er altijd en het plezier doet niet terzake.
Worden moeders daarom altijd gevierd en vaders soms vergeten?

Was het bij mij thuis anders?
Een ware marteling was het om ieder jaar opnieuw een kadoo te bedenken voor een vader die ik amper kende als kind, die veel te weinig thuis was, die me nooit met mijn huiswerk hielp, die veel te streng was en me meer dan me lief was aan den lijve liet verstaan wie de baas was thuis, die zelf te weinig kind was mogen zijn om ook maar enigzins te snappen met welke kleine dingen ik het gelukkigste kind ter wereld was geweest.
Wat kon mij die vaderdag schelen.
Als moeder een paar sloffen ging kopen op de markt, was de zaak weer voor een jaar opgelost.

Wat een vader lijden kan ...
Je lijdt een zorgzaam leven, je zit niet wekelijks bij de hoeren, je drinkt je niet dagelijks lodderzat, je draagt dagelijks de soms zware last van de opgenomen verantwsoordelijkheid voor vrouw en kinderen terwijl je zelf nog een groot klein kind bent (of dat zegt je vrouw tenminste), je slaat op tafel om orde op zaken te stellen als het moederlijk gezag het laat afweten, je...
Kortom een slecht imago en een erbarmelijke communicatie leveren je niet de status van de sympathiekste huisbewoner op, al meen je daar als trotse mannelijke aardbewoner recht op te hebben.
Anders gaan leven?
Het lijkt de teloorgang van Agalev wel.
Alleen met goede bedoelingen kom je er niet. Zo veel is duidelijk.
Opnieuw proberen en een betere poging ondernemen, dat is de boodschap.
Het is immers nooit te laat.
Mijn vader heb ik pas wezenlijk leren kennen en waarderen toen ik 28 was.
Vanaf toen kon ik me geen trouwere makker wensen.
Ook al is hij er reeds 11 jaar niet meer, het overkomt me nu nog zo vaak dat ik hem naast mij zou willen: "Wat denk jij ervan? Hoe zou jij het doen? Welke beslissing zou jij nemen?"
Wat een gemis, een blijvend gemis.

In gedachten verzonken, ontging me dat de kinderen de tafel hadden verlaten en me plots weer tot de wereld riepen met de zalige woorden "gelukkige vaderdag".
De jongste had zijn handen vol met een beschilderde pot vol zuurtjes (toch iets blijer kijken in de nabije toekomst?), de twee oudsten overhandigden me het 'Stijlboek' met als ondertitel 'Onmisbaar voor wie helder wil schrijven' (geen overbodige luxe).

Het onweer bleek van korte duur en leek meer op een storm in een glas water.
Verfrist door de koelte kwam me in een helder moment het credo van goed vaderschap terug voor de geest:

"Behandel je kind de eerste 5 levensjaren als een prins, de volgende 10 jaar als een slaaf en daarna als een goede vriend".