Bee-line essay, "Marcelleke"

't Is warm om niet te zeggen dat 't heet is.
Elke inspanning in buitenlucht wordt afgestraft met mateloos vochtverlies.
Het weer mag dan wel mooi zijn naar onze maatstaven maar wij, grijze autochtonen van het vochtige westen, zijn duidelijk onaangepast aan dergelijke toestanden.
Sommigen druipen gewoon, anderen kwijlen.
Daar kan ik nog mee leven... zolang het vocht niet begint te verdampen in mijn naaste omgeving.
Deodorants maken het enkel erger.
Onappetijtelijker (wat een woord) zijn de massa's blote lichaamsdelen.
Maakt niet uit of ze nu nog spierwit, roodgeblakerd of zongebruind zijn.
Het is gewoon de massa zichtbaar vlees dat me bijwijle huiveren doet.
Het overrompeld me gewoon, een ware dagmerrie* op momenten.
Een passage van slachtvlees voor den abattoir: hespen, schouderstukken, ribstukken, ...
Iets in mijn achterhoofd doet me nu neigen naar het vegetarisme.
Ik hoop dat het weer snel verandert.
Het moet gewoon iets minder, zon overdag en regen als we slapen.
Het gevaar bestaat immers als dit weer nog lang aanhoudt dat sommigen onder ons muteren tot weekdieren.
En als er nu iets is waar ik een hekel aan heb dan zijn 't wel mosselachtigen.
Mensen doen nu ook de raarste dingen, ook degenen waar je dat het minst van zou (mogen) verwachten.
Vanochtend kom ik in de buurt op weg naar 't werk een nationale BV tegen.

BV aan het wandelen (paraderen) op de stoep met samson (beest moest mee want moet zijn bestaansrecht verdienen), in spannende leren broek en ontbloot bruin bovenlijf, zijn haarflap met rechterhand uit zijn ogen slaand bij iedere beweging van de linkerrvoet.
Op mijn nuchtere maag, amper wakker, maandagmorgen, is dat net ietsje te.
Ik kon er dan ook niet over zwijgen en vertelde het aanstonds aan mijn vrouw.
'Maar jij bent gewoon jaloers' kreeg ik op mijn nuchtere maag geduwd.
'Jaloers op dat stukske fladderkont met kleurshampo en deodorant. Je had die hond moeten zien, gewoon verlegen was dat beest. Je moet niet vragen.
Degoutant zicht. Maar schone jongens die mogen bij jullie alles' zweepte ik mezelf op.
'En daarbij ... had 'em nu een wit marcelleke gedragen op die zwarte broek dan had hij tenminste assorti geweest. Je kunt verdorie den dag van vandaag niet meer op je gemak 't straat over of je moet je ogen dicht doen.'

* naar analogie van nachtmerrie

Response submitted by

haha, heerlijk gewoon!