Bee-line essay, "Joepie, 't is feest."

De laatste echte schoolweek zit erop voor onze jongste telg.
Prachtige vooruitzichten zou ik zo denken.
Nochthans bleek hij de voorbije week niet om aan te spreken.
Ik dacht, hij zit misschien met wat melancholie of weemoed tussen de oren.
De appel valt niet ver van de boom, dus met zachtheid benaderen en behandelen.
De stap van de lagere school naar de onbekende grote school is immers voor vele twaalfjarigen noch een prettige noch een rustgevende gedachte.
Een warme thuis verlaten - die een goede school na 6 jaar toch is geworden, de kindertijd grotendeels afgesloten, jeugdvriendjes uit het oog verliezen, ...
Normaal komt er niet veel uit die kleine maar vorige week was 't niet anders dan klagen en zagen.
Op school voert men "traditiegetrouw" ter afsluiting van het schooljaar een totaalspectakel op waaraan alle kinderen deelnemen.
Dit jaar staat "De klokkenluider van de Notre Dame" op het programma.
Weken terug zijn de rollen verdeeld en de laatstejaars nemen de belangrijkste plaatsen in.
Den onze heeft een bloedhekel aan voordracht en toneel aangezien hij veel te verlegen is om zijn mond open te doen, als er anderen bij staan.
Bijgevolg dacht hij de dans te kunnen ontspringen door resoluut te kiezen voor 1 van de klokkenrollen.
Geef toe, de klokken in de klokkenluider van de Notre Dame kan je niet over het hoofd zien.
Ze zeggen niet veel, eigenlijk alleen maar "bim bam" (de grote klokken) of "bam" (de kleinere klokken), maar zonder klokken wordt het helemaal niks.
Vergelijk het met Hannibal, de stier, die over de prikkeldraad van de weide springt om bij een bronstige koe te raken, de draad wat te laag inschat en de welkomstgroet van de gelukkige koe beantwoordt met: "Zeg maar Hanni want de ballen hangen aan de draad". Dat wordt ook niks.

Het werd blijkbaar de zwaarste week uit zijn lagere schoolloopbaan.
Doodop, loodzware benen, nat in 't zweet en half verbrand van de zon mekkerde hij dagelijks gelaten over zijn bijdrage tot het spectakel.
Het verwonderde ons dat hij voor die laatste week ook nog hopen huistaken diende af te haspelen.
De verklaring bleek vrij simpel.
Als klok moest hij iedere dag gedurende de hele repetitie op de toren rechtop paraat staan om op het juiste ogenblik de verlossende woorden uit te bazuinen.
Zijn klasgenoten konden zich na het kwijten van hun spreekmoment nuttig bezighouden met de opgelegde taken.
De Sprekende Klok had daar natuurlijk tijdens de schooluren geen tijd voor.

De lagere school nog niet echt ontsprongen en daar steekt reeds het verschrikkelijk besef de kop op: "Geen Tijd".
Een woekerend kruid, amper uit te roeien, de gesel van ... deze tijd.
Maar het grote jongensleven staat nillens willens voor de deur.
In geen tijd zullen lichte baardhaartjes en rode zweren de ooit onschuldige jongenskopjes tooien.
De knuffels, de bewondering, het kusje 's morgens en 's avonds, het gaat er allemaal uit.
Het kinderlichtje dooft en flashy neongeflikker vergezelt de jongeling naar de volwassenheid.
Nog even, nog even gunt de Tijd ons de tijd tenvolle stil te staan, te genieten van de onschuld en schoonheid van het Kind.
Er is geen tijd (meer) te verliezen.

Vandaag sprak me iemand op het Joepiefeest aan.

"Diene van ons gaat Don Bosco doen en diene van aele?"
- Ah, den onze gaat gewoon groot worden, da's al moelijk genoeg.