Bee-line essay, "Buiken"

Ik ben zondagavond naar een feestje geweest.
Dat is sowiezo al niet mijn sterkste kant en zeker niet mijn slechtste gewoonte.
Maar dat is tussen ons.
Het was bijna 22:00 uur toen ik er mijn opwachting maakte.
Lang getwijfeld of ik nu al of niet zou gaan.
Mijn buik leidde reeds dagen een eigen leven van krampen en steken, van verontrustend gegrol en gekreun, met darmen die wroetend en wiegelend een nieuwe ligplaats leken te zoeken op plaatsen waar duidelijk voelbaar reeds andere ingewanden of wellicht andere darmen lagen.
Dit maakt duidelijk dat er heus betere momenten waren om te brassen.
Maar als het vlees zwak is, moet de wil sterk zijn.
Mentaal gewapend sleurde ik dus uiteindelijk het zootje mee naar het avondfeest.
Uit preventief zelfbehoud had ik me voorgenomen enkel te drinken en zeker niks te eten.
Mijn heil zoekend bij een fles rode wijn, angstvallig mijn ogen afwendend van borden schapevlees en kluiten mayonaise op bergen groenten die links, rechts en ook nog voor mijn neus werden leeggevorkt, wachtte ik deemoedig op het einde van het buffet en de ontsluiering van de aangekondigde surprise.
Tot mijn grote verbazing kropen uit de luidsprekers plotseling Marokkaanse tonen waarop mijn ontaarde pens kreunend reageerde zoals een rode lap op een moegetergde stier.
Niet veel later was het zo ver.
De buikdanseressen kwamen wiegelend en schuddend ten tonele, hun ontblote buik vervaarlijk draaiend in alle richtingen, overgeleverd aan het opzwepend ritme.
Ik hield het niet voor mogelijk wat mogelijk is tussen middenrif en schaambeen.
Mijn stijf gespannen pens kreeg hier een lesje zelfbeheersing en spiercontrole.
Van een surprise gesproken.
Lag het nu aan mijn erbarmelijke staat, ik weet het nog steeds niet, maar ik kreeg het nare gevoel dat alle aanwezige buiken na verloop van tijd in beweging kwamen en venijnig met hun grote holle oog tergend in mijn richting keken.
Bolronde, afhangende, peervormige, dubbel en zelfs driedubbel gelaagde vetkwallen leken op me af te komen.
Het klamme zweet zocht zich koortsachtig een weg tussen de schouderbladen naar de ruggegraat en met mijn laatste krachten (al leek het meer op een langgerekte ontsnappingspoging) greep mijn arm met hand naar een glas rode wijn en goot de inhoud zonder verwijl in de slokdarm waar het zonder tegenstand verdween in de daar onderliggende afgrond.

Door mijn privŽ-chauffeur later afgevoerd, dacht ik met gelukzalige trek om de mond voorgoed ontsnapt te zijn van plenzende botsende pensen en buiken.
Maar daar klonk de opzwepende muziek me terug in de oren.
De DJ natuurlijk ook vertrokken, geen kans om de plaat te draaien, laat staan te stoppen.
Alles wiebelend als een ton, alleen die vervloekte koppige buik verroerde geen vin.
Zo ging voorbije nacht veel vroeger dan gehoopt of verwacht over in de ochtend
Mijn nog steeds danig ontregelende buik bracht me terug onomkeerbaar tot bezinning.
Misschien bedenk ik nu, is het al wat te laat en te hoog gegrepen om "een gezonde geest in een gezond lichaam" na te streven volgens de aloude griekse idealen, wellicht is "een gezonde buik met gezond verstand" volgens marokkaanse tradities een aantrekkelijker en haalbaarder streven.`
Immers, niet alleen de buik maar ook het oog wil wat ... op tijd en stond.