Bee-line essay, "Doucement"

Het paradijs: 1200 km ver, ergens in de Aude.
Aan de voeten van de Pyrene�n, midden in de Languedoc, exotiseert het oc(c)itaans de offici�le franse taal.
Alle brandstapels en Inquisitie ten spijt blijft de Languedoc een buitenbeentje waar de kathaarse geesten nog steeds de receptuur uitmaken van het dagelijks reilen en zeilen.
Dat mocht ik aan den lijve ondervinden toen ik afgepeigerd van een lange reis en zakken vol stress mijn bestemming bereikte.
Mijn vriend die 22 jaar terug Vlaanderen achter zich liet, is volledig ingeburgerd in een klein vilatge ocitan van 40 inwoners.
Na een gebruikelijk hartelijk onthaal werden mij de regels van het huis voorgelegd.
Dan rijd je eens 1200 km om gedurende een klein 7 dagen af te kicken van wat wij hier leven noemen.
Weerloos aanhoorde ik het reglement.
R�gle nr 1: wees blij en geniet
R�gle nr 2: doe gewoon wat de anderen hier doen
R�gle nr 3: voor de rest ... doe je wat je wil
R�gle nr 4: le r�gle le plus important:
'Doucement le matin, pas trop vite l'apr�s-midi et acc�ler� pour l'ap�ro'
Waar, wanneer, waarom, vraag ik me af, zijn wij het spoor verloren?

De Engelsen die de laatste jaren de streek lijken te bezetten, hebben het vermoedelijk begrepen al hebben ze blijkbaar heel wat hulp nodig als ik de volgende tekst mag geloven.

Dear Lord,
So far today, I' ve done all right.
I haven't gossiped, haven't lost my temper, haven't been greedy, grumpy, nasty, selfish or over-indulgent.
I am very thankful for that.
But in a few minutes, God, I'm going to get out of bed.
And from then on, I am going to need a lot more help.
Amen.

Maar 'for the rest of us', wij ketters in het rijke jachtige noorden, hoe moeten wij het leven klaren?