Bee-line essay, "Chrysanten"

De week voor Allerheiligen rij ik, nu al 12 jaar, naar Machelen om chrysanten te bestellen.
Drie potten voor mijn echte familie (ma, pa en zuster) en nog een pot voor mijne nonkel, alias de Plekker.
"De Snijder? Wie? Wat?"
"Ha, van de Plekker, ja zeg, zeg dat dan direct, wie kent die nie".
De Plekker ...
Het zou een bijnaam kunnen zijn voor iemand die overal en altijd blijft hangen, die als 't ware geplakt of gekluisterd zit aan bijv. de cafˇtoog.
Wel, in 't geval van mijne nonkel, zou dat in zijn glorietijd wel gekund hebben.
Op ene Palm kan je niet staan en van een tweede komt een derde en op den duur raak je niet meer thuis.
Lijkt mij vrij aannemelijk.
Maar neen, mijne nonkel was een stukadoor.
Iemand die als geen ander met gebluste kalk muren kon bezetten, muren recht kon trekken als de metser het niet al te nauw had genomen met het schietlood.
Dus een stukadoor, een bezetter of in 't Machels, ne plekker.
De rest van de familie die op 't zelfde kerkhof ligt, krijgt geen pot chrysanten. Althans niet van mij.
Ik heb aan die mensen nooit iets gehad, dus nu krijgen ze van hetzelfde laken een broek.
Streng maar rechtvaardig.
Op die twaalf jaar tijd heb ik willens nillens al een paar bloemenzaken bezocht.
Niet uit vrije wil maar omdat na de zoveel jaar de bloemist van 't vorige jaar zijn deuren heeft gesloten.
Dit jaar was't weeral van dat.
Na heel Machelen op en af te hebben gereden, kom ik daar nog ergens een bloemenzaak tegen.
"Hedde gij chrysanten en zette gij die op 't kerkhof?" met de deur in huis vallend.
- "Nee, menneke sinds teis jaar doen wij da ni meer."
"Hoe? en waarom ni?"
- "Zo'n misere, da gau ni meer, da verstaude toch?"
"Hela, ge gau mij toch nie vertelle dat er in heel Machelen gene ene nog chrysanten verkoopt?"
- "Da's just, menneke, da doen wij hier nie meer, spijtig hei."
"Kerjuu, valt na dood".
- "Doe wat je wilt maar ni in mijne winkel".

Wat een ontnuchtering. Wat een teloorgang.
In 't derde studiejaar tekenden wij nog net voor Allerheiligen kerkhofgraven met potten kleurrijke chrysanten en gingen dan kijken in 't echt.
Wat een pracht!
Komaan, dat had toch iets.
Mensen kwamen op en aan om hun grafstenen met sop en water onder handen te nemen, het onkruid uit te trekken, de pandjes grond zorgvuldig op te gritselen.
Iedereen in de weer zoals een kolonie mieren.
En op 't laatste moment werden de potten chrysanten dan op de graven gezet zodat noch regen noch vorst de bloemenpracht kon vertroebelen.
Op de dag van Allerheiligen, traditioneel winderig kil en nat, werden na het kerkhofbezoek de pannekoeken gebakken waarvan de deeg al van 's morgens stond te gisten.
Rond de pannekoeken, bruine suiker en dampende koffie schaarde heel de uitgewaaide familie zich aan tafel en at zich te pletter.
"Hoeveel hebde gij er al op?"
- "Ikke, zeven en ik ga aan mijn achtste beginnen"
Angstvallig hield ik de stapel pannekoeken in 't oog, want ik at ze 't liefst 's anderendaags als ze koud waren en er niemand stond op te gapen hoeveel ik er naar binnen speelde.

Er zijn mensen die zeggen: "Wat een flauwekul! Het is niet omdat je met Allerheiligen chrysanten op iemand's graf gaat zetten en desgevallend voor het goed fatsoen een potje tranen huilt, dat je meer houdt van een overleden familielid, verwante of vriend, dan iemand die dat niet doet, al kan die laatste misschien wel elke dag een paar seconden aan hem of haar denken."

Wel, weet je wat of waaraan ik dan denk?
"Schat, zie je me nog graag?"
- "Natuurlijk schatje, ik denk iedere dag aan jou"
"Ja, dat kan wel zijn, maar ik merk het zo weinig, je laat het zo weinig zien"
- "En hoe moet ik dat dan laten zien?"
"Waarom breng je soms geen bloemetje mee?"

Liefde is en blijft een werkwoord.