Bee-line essay, "Jeans and slow dreams"

Ik zit al weken door mijn jeans.
Altijd laat ze 't afweten op dezelfde plek.
Tien cm boven de knie een onnozel scheurtje, 2 wasbeurten verder is 't een snee van hier tot ginder.
Ik heb daar altijd moeite mee. want in mijn ogen is er verder geen echte slijtage te bespeuren.
Ik snij de broekspijpen dan af boven de knie en waan mezelf een wonder van recyclage.
Zo heb ik in mijn kleerkastdeel een stapel zomershorts die in ons miezerig zomerweer nooit de kans zullen krijgen te verslijten.
Tijd dus om naar de jeanswinkel te stappen.
Geen prettig vooruitzicht, ik zal 't weer uitstellen tot het echt niet meer anders kan.
Gewoontegetrouw probeer ik eerst mijn vrouw zo ver te krijgen en als dat niet lukt, scharrel ik met veel gezeur de restjes moed bij elkaar.
Ik heb een hekel aan die truttebellen die rondfladderen in kledingzaken.
Een walm van (goedkope) parfum kruipt in je neusgaten terwijl je de schrik van je leven oploopt als ze je aankijken.
Vogelverschrikkers lijken ze wel, geschminkt tot aan hun oren en opgemaakt als pedante pauwen.
Vroeger stonden die op het veld om alles en iedereen weg te jagen, vandaag noemen ze dat verkoopsters.

"Twee jeansbroeken zoals ik er 1 aan heb".
Ik neem er altijd twee om een tijd gerust te zijn, dat doe ik trouwens ook met schoenen en zo.
"Dat zal niet gaan, mijnheer" zegt ze zonder me aan te kijken.
Haar blik die op mijn broek is gefixeerd, heeft iets onwezenlijks gekregen.
Onbegrip fluoriseert van haar dodenmasker en uit ervaring weet ik dat ze dan denkt:"Wie draagt dat nu nog?".
"Hoe, dat zal niet gaan! 't Is toch een jeans, niet?"
"Rechte pijpen en geen rekstof ... dat maken ze niet meer".
"Maar allez, het is nog maar twee of drie jaar geleden. Hoe kan dat nu?"
"Mijnheer wilt misschien een broekske passen met rekstof? Dat zit makkelijk."
"Neen, no way. Een echte Levi Strauss of een Lee als 't niet anders kan en als dat niet kan, geen jeans".
Verontwaardigd over de teloorgang van originele kwaliteit, de verloedering van het merkfatsoen scheur ik naar buiten.

Naar 't schijnt, moet je vanaf de middelbare leeftijd afstand nemen van jeansbroeken.
Grijs haar en jeans zijn volgens het goed fatsoen anachronismen, de mensen die er zich aan bezondigen, zijn blijven stilstaan in de sixties.

Ja, al die anderen hebben op 40 jaar tijd een hele weg afgelegd: van de Sixties tot Sex in the citie(s).
(Al deden wij dat toen ook al.)

Mijn vrouw houdt niet van de stad.
Je kan er niet in den hof zitten noch kiekens houden of hespen roken.
Ik kan haar geen ongelijk geven maar waar we nu wonen, kunnen we dat ook niet.
Nu ze het boek "Slow Food" uitgelezen heeft, merk ik haar dromerige afwezige blikken en voel ik dat er weer een periode van "zouden-we-niet-terug-..." op komst is.
Een op z'n minst jaarlijks terugkerend fenomeen van (dag)droompartijen over wroetende varkentjes, scharrelende kiekens, oogstrijpe groenten, sappig fruit, bakovens en rookschouwen.
Waarom, vraagt ze, hebben wij hier in Vlaanderen -toch het land van Breugel en Lamme Goedzak- geen cultuur meer van authentieke kwaliteit?
Waarom worden kleinschalige (voedsel)producties hier niet gewaardeerd en ondersteund zoals in Italie of Frankrijk?
Waarom leeft er hier geen enthousiaste beweging die begaan is met het behoud van smaak en ambacht?

Het is zondag en des zondags denkt een mens iets meer en dieper na.
Ik poog antwoorden te vinden, want een man met antwoorden doet het nog steeds, heb ik in de krant gelezen.
We hebben toch de natuurvoedingswinkels, niet?
Bad answer.
Mensen zijn daar niet echt met smaak bezig, die zijn met (bio)labels bezig.
Ze weten alles over bruine rijst, maar lepelen terwijl bio-yoghurt met melkpoeder.
Kaasaankopers bij biogroothandels die al 20 jaar geen kaas meer hebben gegeten omdat ze veganisten zijn.
Neen, het antwoord ligt zoals voor vele zaken in de geschiedenis.
De geschiedenis van de landbouw in Vlaanderen bijvoorbeeld.
Dan heb je het over den BoerenBond die alles naar de kloten kreeg uit machts- en grootschaligheidswaanzin en die nu als 't kalf zo goed als verdronken is, medestichter is van het "Centrum van Agrarische geschiedenis" waar men boekjes uitgeeft als:
- Lekker Dier!? Ze zijn wat we eten.
- Kattentongen, ezelsoren en varkenspoten. Onze keuken in de 20ste eeuw.
- Vrijwaar u van namaaksels. Een geschiedenis van de Belgische zuivel.

Wat zei Martin Luther King weer in de sixties?
"I have a dream"

---
CAG - Centrum van Agrarische geschiedenis - http://www.cagnet.be/
---
"Where have all the intellectuals gone? Confronting 21 st century philistinism."
Frank Furedi
Continuum, London/New York
(philistinism = bekrompenheid)
---
"Keep it Small"
Schumacher
---
"Slow Food Movement"
Slow Food, founded in 1986, is an international organization whose aim is to protect the pleasures of the table from the homogenization of modern fast food and life. Through a variety of initiatives, it promotes gastronomic culture, develops taste education, conserves agricultural biodiversity and protects traditional foods at risk of extinction.
It now boosts over 80.000 members in over 100 countries
http://www.slowfood.com
---