Bee-line essay, "Be cool"

Soms staar ik zoals een koe gaapt naar een voorbijflitsende trein
naar de (jonge) dertigers van nu.
En meestal weet ik niet wat ik denken moet.
Dat is dan, hoop ik, slechts 1 van mijn positieve raakvlakken met het
viervoetig fenomeen 'koe'.
Jammer genoeg is de westerse mens vervreemd geraakt van de koe,
haar imago gereduceerd tot iets lomps op vier voeten dat op gras loopt
en Tetra Pak melkdozen achterlaat die dagelijks door een gemotoriseerde
viervoeter met chauffeur opgeladen worden.

Bekijk het gedrag van een koe onder het allesziende oog van de camera
en het zal je opvallen dat je de film nadien niet hoeft af te spelen op de stand
slowmotion om elke beweging te bestuderen.
De koe, beste mensen, IS 'slowmotion'.
Dat beest zet op een hele dag geen stap te veel, dat raast niet door de wei, dat
toont geen blijk van nervositeit of stress, dat ligt niet te mekkeren bij een vlaagje
regen of een scherpe wind.
Een koe doet gewoon haar ding, datgene waar het goed in is, eten.
En als ze na een poosje besluit dat het welletjes is geweest, gaat ze elegant liggen,
slaat nonchalant de vliegen van haar rug met een machtige zwaai van haar bevallige staart en eet nog eens haar eten.
Kwistig muilebekkend zie je ze dan genieten, onverstoord, de blik van haar verleidelijke ogen op oneindig.
De wereld mag op dat eigenste ogenblik vergaan, die koe mooft niet.
Voor mij beleeft die koe dan het alles en nietszeggende (drieletterwoord) 'Zen'.
En voor die gelukzalige toestand wil ik direct tekenen.

Maar het gros van de dertigers ziet dit wellicht anders.
Jonge dertigers willen alles, alles wat de wereld van vandaag aan te reiken heeft aan mogelijkheden en genietingen.
Kiezen hoort er niet bij. Zij kunnen en willen niet kiezen.
Zij willen alles, direct en met alles erop en eraan:
Kinderen, vakanties, een goed betaalde job, een mooi huis, design spullen uit de boekjes, veel sociale contacten, mooie kleren voor iedere weekdag, voetballen op zaterdag, squashen op dinsdag, joggen op donderdag, een spannende relatie en fantastische sex, film- en theatervoorstellingen, cursussen volgen, ...
Een generatie van dol- en doorgedraaide, met overvolle agenda's beladen, vermoeide jonge mensen waarvoor elke keuze een onaanvaardbaar offer lijkt in een wereld wars van ketens en remmingen.

"Hoe doen ze het, hoe houden ze het uit?" vraag ik me als jonge vijftiger af.
"Wat gaan die doen en wat gaan die nog willen als ze vijftig zijn?
"Waar gaan die 'later' nog vol bewondering naar kunnen uitkijken?"

Is kiezen wel verliezen?
Of is vandaag niet kunnen kiezen, morgen verliezen?

Gaan we maar beter voor het voluit opzuigen van het leven ondanks het gevaar te verzuipen, eerder dan het risico te nemen uit te drogen en te verschrompelen aan de waterkant omdat we bang zijn nat te worden?

In mijn hoofd zwalp ik geregeld tussen de ene en de andere levensstijl.
En iets houdt me al jaren tegen die knoop te ontwarren.
Dat iets heeft vier voeten en een staart.
Het vreet gezapig de godganse dag door, al is 't telkens maar voor een poos,
herkauwt het dan zorgvuldig, zet zich recht en eet terug een poos.

Yeah! Be cool, be koe.