Bee-line essay, "Goesting"

"Geen sprake van!" declameert mijn vrouw.
Vervolgens met dezelfde kordaatheid: "Je komt er niet aan!"
-"Maar allez, ik heb zo'n goesting! 't Is al 4 dagen geleden."
"Kan me niet schelen, denk aan iets anders."
En daarmee is voor haar de kous af(gebreid).
Voor mij niet, want ik creveer van de goesting.
Ik weet met mijn lijf geen blijf, kan me geen 3 seconden deftig op iets concentreren,
ik kruip de muren op van ambetantigheid, ik kreun van verlangen.
Ik sta op de rand van de radeloosheid, klaar om de eerste die me nu op mijn zenuwen werkt een mot rond zijn oren te draaien en daarna vervaarlijk te roepen: "Who's next?".
Hoe is 't zo ver kunnen komen?
Hoe lang gaat dit fysiek en mentaal gevecht duren?
Vermoedelijk weken, hopelijk geen maanden.

Vanaf nu sta ik op droog zaad, zelfs de vredespijp kan ik vergeten.
Mij rest de totale overgave aan het vette-katerssyndroom en in mijn gefnuikte dromen hoor ik het reeds klinken:
"Welkom in de Club der Hardnekkige Hangbuiken".

Het sadisme van de mens kent geen grenzen en wie er zou
aan twijfelen vergist zich, het masochisme is even grenzeloos.
Waarom hersenpoel ik mezelf anders om de 7 seconden?
"Blijf eraf, denk aan iets anders."

Vuur en vlam horen tot het verleden.
Ik ben uitgerookt.