Bee-line essay, "Gewikt en gewogen"

Onze jongste heeft examen Nederlands en vraagt me vanmorgen naar het verschil tussen een metafoor en een allegorie.
Dit is een kluifje naar mijn hand en een probaat middel om effe van het ei af te raken waarmee ik zit.

Het duurt lang, te lang, de lente laat eindeloos op zich wachten.
Al lengen de dagen en kwetteren de vogels dag na dag een beetje meer, echt schot zit er niet in de zaak.
Het blijft schraal en vochtig, maar vooral te koud.
De komposthopen liggen klaar, het zaad gekocht, de plantajuin in bakjes.
Gebrek aan goede intenties van een trouwe tuinman kun je dit moeiljk noemen.
Maar wat koop je daar nu (nog) mee?
Gisteren scheen de zon en achtte ik het ogenblik rijp om uit mijn winterstemming te kruipen.
Bij het spitten kropen de pieren rillend weg naar de ondergrond, hadden ze vingers gehad, zouden ze ongetwijfeld hun wijsvinger hebben opgestoken.
Na een uur gaf ik de pijp aan Maarten en kroop buiten adem terug in mijn hol.
Wie laat zich graag vangen aan de schone schijn van een bedriegelijke (lente)zon?
Maar niet gewanhoopt, het kan altijd erger.
Immers:
Op een dag, dit verhaal speelt in de dagen dat rabbi's wijze mannen waren en de mensen hun raad vroegen en opvolgden, kwam meneer Levi bij zijn rabbi.
Hij was wanhopig. Zijn vrouw was ziek, hijzelf was werkloos,
met hun zes kinderen woonden ze in ŽŽn kamer en hadden niet te eten.
Wat moest hij doen?
De rabbi dacht lang na en zei toen: 'Neem een geit.'
Een maand later kwam de heer Levi terug: de situatie was nu ondragelijk geworden, met die zieke vrouw, die jengelende kinderen, dat ene kamertje
en een geit die overal kakte en piste.
'De stank, rabbi, dat is het ergste,' zei meneer Levi.
Wederom dacht de rabbi na en zei toen: 'Doe de geit weg.'

Ik hoop dat hij het zo heeft gesnapt, want er zijn nu eenmaal zaken waarbij je geen tekeningskes kunt maken.