Bee-line essay, "Saudade"

Na 5 maanden afwezigheid terug van weggeweest.
Still alive and kicking, maar dan wel op een vreemde wijze.

Hoe lang kan een dag duren en hoe kort een nacht?
Sedert eind juni kom ik aardig in de buurt van het antwoord.
De dagen glijden in elkaar zoals glooiingen op een eindeloze skipiste, een zwarte piste die vervaarlijk en bochtig naar beneden raast terwijl het eindstation in de verste verte niet is te bespeuren.
Een dagelijks gevecht met skilatten en hoogtevrees.
De zomer lijkt weken voorbij, de zwoele avonden netjes opgeborgen.
Frankrijk wuift in mijn dagdromen: 'Au revoir'.
Het is me niet ontgaan.
Ik heb het net als het landschap dat voorbij raast terwijl je uit het raam kijkt van een rijdende sneltrein, opgemerkt en opgeslagen.
Twee weken geleden, op mijn verjaardag, werd de Midgard productie opgestart in Halen. Als toemaatje werd mijn vriend en collega er dezelfde dag ontslagen.
Nooit een dergelijke spannende verjaardag beleefd, maar volgend jaar mag het als het even kan voor mij liefst terug gewoon saai.
Vreemde dagen zijn gevolgd: dagen vol spanning, intensiteit en emoties.
Voor de meesten lijkt de rust weergekeerd, melk wordt weer kaas zoals voorheen.
Huisje weltevree ... en gedwee.
Ge‘xciteerd door de dagdagelijkse ervaringen hou ik mezelf 's nachts wroetend halfdromend wakker en denk aan de trein naar Lissabon.
Daar zou ik dan 's nachts de Taag zien zwellen van tranen die als Fado klanken uit een oude kroeg in een verloren steeg neersijpelen.
Een stad met een ziel waar melancholie, heimwee, nostalgie, existenti‘le treurnis, maar ook hoop versmolten blijft met het alledaagse leven.
Het zou me deugd doen na al die maanden terug thuis te komen.