Bee-line essay, "Worlds in boxes"

Belezen en belegen liggen ze twee en een half meter boven mijn hoofd. In dozen.
Rommelig en vrij oneerbiedig neergegooid bij zeldzaam geworden zoektochten wanneer iets of iemand verwijst naar een hart en ziel beleefd verleden.
Mijn humble leven vertaalt zich in boekenreeksen, hopen gedrukt papier die uitdrukking geven van wat me in een bepaalde levensperiode begeesterde en me soms jarenlang in de ban hield.
Die uitzonderlijke momenten dat ik me hogerop waag, sta ik versteld van het rijke verleden. Gelijktijdig besef ik dan op een vreemde pijnlijke wijze het gemis aan dragers in de jaren die net zijn voorbij geraasd.
Steunankers voor mijn geest, waar zijn ze gebleven?
Is het leven dermate verschraald tot oppervlakkigheid en ��ntonigheid, de drang naar begeestering verzopen in een poel van gemakzuchtige luiheid, laksheid en onverschilligheid? Een pertinente vraag waarop ik het antwoord voorlopig liever schuldig blijf.
De herfst nadert nu met rasseschreden, en net zoals de natuur zich voorbereidt op een verre nieuwe lente, wordt het een heerlijke tijd voor reflectie en inkeer.
Tijd maken om in de roes van een goed boek te belanden. Stilstaan bij de kleine dingen des levens. Een goede film die je dagen vast houdt en tot nadenken stemt. Een toneelstuk dat je weer in het echte leven brengt.
Geen cultuurfenomenen � la Ladies Club waar voorstellingen � la "Liasons dangereuses" voor een goed doel soelaas moeten brengen in het leven van elitaire vrouwen die geen blijf weten met hun existenti�le leegte.
Geef mij maar het rauwe, het wezenlijke zoals Arno het schetst in zijn "Les yeux de ma m�re".
Ach ... let's make the world new again!
Think smart. Think different.