Bee-line essay, "Zinnig Eigenzinnig"

Vorig weekend ging ik met de trein naar Biofach (DE internationale vakbeurs voor biologische producten) in Zuid-Duitsland.
Op de terugreis kreeg ik een woordenwisseling met een autochtoon die was blijven steken in de vroege jaren 40, als jullie begrijpen wat ik bedoel.
Op zulke ogenblikken heb ik de grootste moeite mezelf onder controle te houden. Dan moet ik echt op zoek naar de eed van geweldloosheid die ik ooit zweerde voor de Commissie van Gewetensbezwaarden.
Gelukkig was Magda erbij om me snel tot bezinning te brengen.
Die plotselinge stijging van mijn hormonenspiegel is emotioneel verbonden met de thuis waar ik ben opgegroeid.
Mijn vader was een oorlogsinvalide en die Duitse periode heeft de rest van zijn leven bezwaard. Ik herinner me als de dag van gisteren zijn zondagnamiddagverhalen over die ervaringen. Ze zitten in mijn hoofd gegrift.
Er zijn nog wel van die krassen te vinden op mijn harde schijf.
Ik herinner me nog wezenlijk mijn inschrijving op 12-jarige leeftijd aan het grote college in Vilvoorde.
De directeur-pastoor adviseerde mijn vader me de technische richting te laten volgen om zeker te spelen, want ik kwam immers toch maar uit een arbeiderswijk.
Wat zouden mijn kansen zijn om te slagen zonder ondersteuning? vond hij grijs en wijs in 1966.
Ik hoorde het donderen in Keulen.
Gelukkig vroeg mijn vader, met ontzag ingeblikt door Mijnheer Pastoor, me 1 van de enige keren in zijn leven: "En wa wilde gij?".
Op de terugweg was hij vrij emotioneel en als een man van weinig woorden maakte hij me in niet mis te verstane taal, waarbij geen tekeningske nodig was, het volgende duidelijk:
"Je gaat nu studeren en daar zijn we fier op. Je zal je plan moeten trekken, want wij kunnen je niet helpen. En als de dag komt dat je met een diploma gaat werken en te maken krijgt met mensen met een blauw werkpak, verloochen dan nooit je afkomst en behandel hen met het respect dat hen toekomt. Ik hoop dat je je nooit beter gaat voelen dan zij die niet hebben gestudeerd en als dat toch het geval zou worden, dan sla ik het er wel uit."
Hij heeft er me nooit aan moeten herinneren.
Meer nog, ik heb jaren het harde labeur bewust en onbewust opgezocht om vanuit een zeker schuldgevoel mijn werkend leven te verrechtvaardigen.
Zie je wel, ik ploeter en ik wroet, dus ik ben goed bezig.
De laatste jaren is die vreemde drang van me afgerold en ga ik onbevangener door het leven.
Nu, met de verkoop van de Midgard, denk ik veel aan hem.
Hij die op 65 jarige leeftijd 3x sneller dan ik de funderingsputten graafde van de huidige Midgard gebouwen in de bloedhete augustusmaand 1986.
Wat zou ik zonder zijn hulp zijn geweest?
Hoe zou hij vandaag tegen die verkoop aankijken?
Hoe zou ik het hem vertellen? Zou hij het begrijpen? Zou hij mij steunen in de gemaakte beslissing?
Het houdt me op een vreemde manier bezig.
Ja, het spreekwoord klopt: "Een appel valt niet ver van de boom".
Maar er zijn van die appels die na 't vallen nog wat verder rollen en al verandert hierdoor lichtelijk hun zicht op de omgeving, het blijven al bij al appels.

Bij ons thuis zou het verdrongen lijflied als volgt hebben geklonken:

Vogelke, vogelke, gij zijt gevangen.
In een kotteke zulde gij hangen.

Is het zo onzinnig dat iets in mij me steeds dreef naar een eigenzinnige vertaling?

Comme l'oiseau, posŽ pour un instant
sur un rameau trop fr�le -
qui sent plier la branche,
mais qui chante pourtant,
sachant qu'il a des ailes.

Response submitted by

Gisteren was ik te gast op een feestje van onze voorzitter, Arnold, van de vzw Chernobylkinderen. De brave man werd 70 jaar en heeft zich op onnavolgbare wijze gedurende 10 jaar 24 op 24 ingezet voor onze vereniging.
Tegen wil en dank was hij dikwijls 'de drive' voor de noodzakelijke druppel op een hete plaat . Wit-Rusland, ook Belarus genaamd, is zo ver weg dat je wel eigenzinnig moet zijn om al uw vrije tijd-energie te stoppen in humanitaire acties ten voordele van een kleine gemeenschap in een godvergeten regio waar de mensen enkel de vrijheid hebben om te ademen.
Wat zij dan nog inademen is niet altijd even gezond. Cfr Chernobyl april 86.
Ook al 20 jaar geleden.
1986 : het jaar waarin ook de funderingen van de huidige Midgard werden gebouwd door - o wonder toeval - ook een eigenzinnig koppel.
Vader en zoon, het hoofd vol idealen en niet wetende wat de toekomst brengen zou. Eigenzinnig dus.
Nu, alweer 20 jaar later, wordt Midgard verkocht met eenzelfde eigenzinnigheid. Nieuw voor ons, maar wij zijn wel erg benieuwd naar het verhaal dat de huidige eigenzinnige uitbaters hierover te vertellen hebben.
Immers, een hele tijd geleden hebben wij deze 2 uitbaters leren kennen als hele sterke, eigenzinnige doorbijters met véél zin voor idealisme en een droom genaamd 'Midgard' die na zovele jaren van hard labeur eindelijk gerealiseerd werd.
Geen mens kan eraan twijfelen dat de juiste beslissing werd genomen.
De intelligentie van ons bekend koppel staat hiervoor garant.
Maar toch : wat is er na de 'Midgard' ??
Zeker weten dat hier een 'eigenzinnig' verhaal aan vast hangt.