Bee-line essay, "Force quit and restart"

Ik heb nog steeds geen nieuwe kalender van 2006 op mijn schrijftafel staan en ik ben niet gehaast er eentje te zoeken.
Ik schep voor mezelf een vacuŸm tussen 2005 en 2006.
Dat geeft me tijd, denk ik na•ef.
De eindejaarsdrukte is zoals ieder jaar over me heen gewalst
en zo ver ik kan constateren heb ik daar niets aan overgehouden.
Mooi zo, meer moet dat niet zijn.
Iemand maakte me er op attent dat er tijdens de voorbije kerstperiode beduidend minder fake kerstmannekes aan de muren en vensters hingen.
Er is dus blijkbaar nog hoop. Niet alleen voor de mensheid, maar misschien ook voor deze schrijfsels.
Kortom als het jaar tot het bittere eind is gekropen, dan verwacht ik een adempauze.
De wielrenners doen dat toch ook.
Desnoods nog een laatste harde sprint tot de meet,
maar eenmaal over die witte lijn verwachten ze een welverdiende rust.
Voor de meeste, werkende mensen, onder ons bestaat er geen meet.
Je krijgt ze wel in zicht, maar terwijl je denkt 'dit zijn de laatste meters' verleggen ze de meet een jaar verder.
Mij lijkt dit puur sadochisme. Wie heeft die macabere grap uitgevonden?
Ondertussen regent het administratief werk met al die aangiftes die ambtenaren hebben uitgevonden om zichzelf een recht van bestaan toe te eigenen.
Oh, Kafka ...
De papierwinkel ligt in hoopjes op mijn werktafel en al kan mijn linkeroog bijwijle niet weerstaan er een blik op te werpen, mijn vacuŸmtruc verricht wonderen: "Da's allemaal voor 2006".
Geloof me, het vlees is zwak, maar de wil is sterk.
Wachten ...
Wachten is als stilstaan en al de rest voorbij zien razen terwijl de tijd smelt.
Dat kan spectaculaire idee‘n opleveren.
Hoe zou Einstein anders zijn relativiteitstheorie hebben bedacht?
In dit tijdloze Niemandsland laat ik mijn zwaar gefragmenteerde harde schijf 30 jaar terugspoelen en kijk als een onschuldige toeschouwer naar de niet altijd even fraaie vertoning.
Niet te geloven hoeveel loodzware blokken je door de jaren heen dagdagelijks in een haat-liefde verhouding met je meesleurt.
Met het verder schrijden der jaren komt er meer en meer berusting, de macht der gewoonte grijpt om zich heen, het aards gemak zegeviert en de toekomst oogt nog enkel als een verdund afkooksel van het heden.
De 'echte' verrassingen lijken de wereld uit.
Maar net als je het bestaan van het gelukkig Toeval zoekt af te zweren en je dreigt over te geven aan dit aardse Lot, kan het onverhoeds opduiken en je nietig leven danig door elkaar schudden.
Het kan verkeren, zei Bredero.
Het is alsof je door een tsunami wordt overspoeld.
Ofwel tracht je je verbeten vast te klampen aan wat er nog overblijft, ofwel ren/zwem/kruip je met al de energie in je vege lijf voor je (nieuw) leven.

Op mijn laptop kan ik op een programma dat al een poos niet meer reageert ('idle' is) toch nog ingrijpen met de 'Force Quit' optie.
Force quit the application and restart it.

Wel, ik ga er geen doekjes omwinden.
Als het gelukkig toeval mij gunstig gezind 'blijft', dan druk ik op de force quit optie en restart de hele boel.
En als het lukt, dan maak ik 1 van mijn beste voornemens ooit.
Ik maak dan tijd voor het uitwerken van de site http://www.alloveragain.com/
waarvan de home pagina al jaren vastligt op papier, en zoals jullie weten is papier geduldig.
Hier is de tekstversie:

If I could do it ... alloveragain

Which button are you dreaming of?

Stop - Escape - Undo - Help - Control - Reset - Erase - Pause

Just let me in.
I hate winning a price
):-((((

ENTER