Bee-line essay, "Te deugt niet"

De wijnoogst is volop aan de gang, een drukte van belang.
Tractoren voeren aanhoudend volgeladen bakken met druiven aan, de persen werken bijna dag en nacht om de vloedgolf aan trossen de baas te blijven.
De straten in de wijndorpjes ruiken naar gistende druivenpulp die je neusharen doen verstijven van goesting en ze geleidelijk aan halfdronken voeren. Wie wil daar niet even vertoeven?
Vooraleer het sap in de grote gistingstanks verdwijnt, wordt secuur het zuur- en suikergehalte gemeten. Fouten in dit stadium worden in het verdere verloop van het natuurlijk proces onherroepelijk afgestraft.
De vrucht van een heel jaar arbeid staat nu op het spel, de hoop gekoesterd dat het werk van vandaag ooit resulteert in een waardevolle wijn.
Bij heel dit naarstig vertoon is er geen gehoor naar wat de druif denkt.
En wat denkt de druif dan wel?

'Werd ik niet geperst,
Dan was jij niet beroemd, zei
De druif tot de wijn'

Tja, zo ver(-)gaat het (met) mensen ook.
Het streven naar succes in het leven staat nogal eens het streven naar echte waarde in de weg.
Menselijkheid wordt al te makkelijk verdrongen en ook al zit dat helemaal niet lekker, het is weer tijd voor de orde van de dag ... business as usual.
Te veel angst, te veel onzekerheid, te veel twijfel, maar ook te veel trots vergallen vaak het ware en langdurige succes.

'Maar als je niet oplet,
Wordt zelfs de beste wijn
Ooit azijn, drupte de druif'

Je zal het maar geweten hebben, zei het geweten ;-)