Bee-line essay, "De blues over vanzelfsprekend"

*** Schoolreizen

"Zeg, 't is donderdag ouderavond voor Robbe" weet mijn vrouw te zeggen
bij de dagdagelijkse inhoudscontrole van zijn schooltas.

<!-- Schooltassen zijn tegenwoordig rugzakken geworden.
Het voordeel is dat jonge kinderen zonder zijdelingse ruggegraatsverkromming
hun lagere schooldiploma kunnen halen.
Dat ze door de jarenlange last van vaak nutteloos gesleur voorover gebogen volwassen zullen worden, is minder erg als je ervan uitgaat dat een dergelijke houding toch het aangewezen standje is waarbij een GSM dient te worden gehanteerd in een drukke winkelstraat. -->

"Dan hou jij donderdagavond best vrij" merk ik laconiek op.
"En waarom zou ik weer moeten gaan?" zegt zij verontwaardigd.
"Omdat ... omdat ik dan ziek thuis kom" komt er na een korte stilte bij mij over de lippen.
"Wat zie je nu weer niet zitten, wat scheelt er nu weer aan? Altijd tegendraads, altijd iets op te merken."

Ik zwijg dan.
Pas op, denk niet dat ik bang zou zijn om haar van antwoord te dienen.
Neen, het is dat 'altijd tegendraads' dat me, als een brute vinger op een zere plek, raakt en mijn haat-liefde verhouding met menig 'wat-des-mensen-is' bloot legt.

Neem nu die schoolreis van juni vorig jaar.
Ik kon mijn oren niet geloven, ik kreeg bijna iets (dat je kan vergelijken met een figuurlijke beroerte) toen ik de klasnota onder ogen kreeg welke met een enthousiaste inleidingszin
de jaarlijkse schoolreis naar ˇˇn of ander fabriek van Coca Cola aankondigde.
Zie je, mijn vrouw stoort zich daar natuurlijk ook wel aan maar daar blijft het dan bij.
Alhoewel ... als ze de blik in mijn ogen ziet, hoort ze het reeds donderen in Keulen en gaat dan met haar volle gewicht op mijn rempedaal staan.
"Je gaat je toch weer niet belachelijk maken, hoop ik. Ik wil de kinderen nog op school kunnen afhalen zonder een rooie kop te krijgen. Hou nu voor ˇˇn keer je manieren, vergeet het. Heb je me verstaan!!!"
Kijk mijn liefde is groot, al zeg ik het zelf, maar als ik in die staat van opwinding verkeer dan is er geen houden aan. Haar goedbedoelde uitlatingen gooien enkel olie op mijn innerlijk vuur (wat niet te onderschatten valt bij een Leeuw als astrologisch type).
Geen haar op mijn hoofd (en ik heb er veel) denkt er dan nog maar ˇˇn fractie van een seconde aan om me daar gelaten bij neer te leggen.
Ik bespaar jullie de details van het verdere verloop, al kan ik niet weerstaan jullie de gehanteerde argumentatie mee te geven.
Zich van geen probleem bewust, niet verder denkend dan hun leuke neusjes lang zijn, waren de betrokken juffrouwen met veel dankbaarheid ingegaan op het altru•stisch aanbod van een SM-ouder uit Robbe's klas.
Het ongetwijfeld onbaatzuchtige aanbod van deze ouder, Sales Manager bij the most Enjoyable company, leverde de kinderen een uitgelaten reisje op.
Ze kwamen moe maar voldaan thuis, vergezeld van enige relikwie‘n zoals daar zijn: een Coca Cola balpen, ... en een Coca Cola pet.
Twee dagen later kwam onze jongste het bloed onder mijn nagels krappen door mij fier het kunstwerk te tonen dat de kinderen van de klas hadden gemaakt als "dank-u-wel" voor de papa die het bezoekje had geregeld.
Om zijn les in relativiteit ten top te drijven, liep hij- mij een handje gevend- als enige van de klas een week later nog met die pet op zijn hoofd, onschuldig naar school.

Probeer je kinderen vandaag maar op te voeden, wat kritische zin in hun leven te stoppen.
Het is een ongelijke strijd geworden.

Ook het onderwijs, gedwongen door de liberale beleidslijnen van onze regeringsleiders, dient zich hoe langer hoe meer te prostitueren met marketing en public relations.
Binnenkort kiezen de jongeren hun schooltje via schoolbeursjes waar ze hun keuze laten bepalen door wie hun plastiek zakje vult met de leukste trendy kindersnufjes, worden de ouders daar audiovisueel verleid door de kwantiteit en de aankleding van de aangeboden projecten.
Als de beleidsverantwoordelijken niet dringend de scholen 'ruime' middelen toeschuiven, zullen scholen vervallen tot een louter economisch product.

Een 'product' dat aan de man moet worden gebracht, waarbij ouders tot klanten worden gepromoveerd (en klant is koning), leerkrachten tot winkeljuffrouwen gedegradeerd welke door de klanten voor alles en nog wat mogen aangesproken worden en last but not least kinderen tot pedagogische projecten. (*)

*** de blues of de bloes?

Zou ik er niet beter de bloes overtrekken (**), vraag ik me af.

Gewoon zoals iedereen naar de ouderavond met een brede smile, enthousiast in de handjes kloppen als dat verwacht wordt en dan weer gelukkig voor een trimester naar huis.
Geen kritische opmerkingen en aldus gevrijwaard van de snijdende blikken van een tros brave moederkloeken met wurgneigingen, mijn vrouw wellicht niet voor de rest van het schooljaar besproken als:
"Da's die madam van diene van de ouderavond, wete nog ?
Zo'n vriendelijk mens en dan zo ne vent. Erg hˇ."

Neen, het is echt niet vanzelfsprekend.

---
(*) aangepaste versie van Koen Raes' visie rond het hedendaags onderwijs.
(**) de bloes trekken over ... = het met de mantel der liefde bedekken.