Als ik de reclame moet geloven, dan ben ik weer aardig de mist ingegaan.
Geen diner bij kaarslicht, geen duur parfum noch ander kadoo heb ik gespendeerd
op 14 februari.
En voor het geval ze nu meelezen: ik ga ook dit jaar niet naar exotische
blote-meiden-stranden en goedkope hotels.
Het zal me worst weze - al heb ik niks tegen schaars gekleed vrouwelijk schoon.
Ook voor The Latest Africa Sensations loop ik niet warm.
Safari's zijn er nog voor de plebs, bergtochten naar de zilverruggorilla's worden nu
als the coolest experience gepromoot.
Neen, ik bepaal zelf wel mijn behoefte aan en invulling van 'gezelligheid' en 'vrijetijd'.
Niemand dicteert mij dat, zeker geen gladgestreken marketing yuppies.
Geen voorgekauwde kost alstublieft, zelfs niet voor deze eigenste gebitdrager.
Wat een ander reeds in de mond heeft gehad, hoef ik niet.
Het is toch hemeltergend hoe de reclame heel subtiel mensen poogt te indoctrineren.
Zo moet je er uitzien, dit moet je eten en drinken, zo beleef je een echte vakantie, zo
richt je smaakvol je huis in, dit is het beeld van het ideale gezin, de ideale man ...
De reclame denkt schijnbaar althru•stisch in jouw plaats, bepaalt hoe je dient te leven,
feest te vieren, van iemand te houden, hoe-waar-en-hoe dikwijls je vrijen moet.
Weer iets dat we beter uitbesteden, denken de mensen gemakzuchtig.
De reclame stroomlijnt je leven volgens hun vooropgestelde idealen.
Als je blindelings volgt, beantwoord je aan de standaard van Flair & Co, de goegemeente
zal je goeddunkend nakijken.
Geen enkel levensaspect laat de reclame braak liggen.
Over alles heeft zij een visie - hoe jij best consumeren moet.
Het Goede Leven wordt gepropageerd als een niet aflatende consumptiestroom naar de juiste merken.
Je hoeft niet meer naar India, de goeroes komen wel aan huis.
Iedere dag opnieuw branden ze hun stempel in je netvliezen en schallen ze in je trommelvliezen.
Wij, consumenten van de nieuwe moraal, gedragen ons als 'foie gras' ganzen die gedwee en gelaten de zoete koek slikken.
Eeuwen hebben vrijzinnigen moeten knokken om ons los te maken van een alles overheersende alomtegenwoordige Kerk die met haar gemoraliseer ons leven bepaalde van bevruchting tot hiernamaals.
Nu heeft de reclame dit monopolie op het verspreiden van waarden overgenomen.
Een pastoor die nog op die indringende manier zou proberen te moraliseren, wordt terplekke gecastreerd of in het slechtste geval gelyncht.
Neen, de reclamegoeroes zijn de nieuwe ideologen van de moderne tijd.
Terug naar de middeleeuwse praktijken? Waar blijft de Inquisitie?
De economische macht van de adverteerders en sponsors is niet te onderschatten.
Menig tijdschrift, v.z.w. NGO of universiteit zou vandaag ernstig in moeilijkheden raken indien de sponsors zich zouden terugtrekken.
Sponsoring door grote bedrijven heeft nog weinig met filantropie te maken, het is een zuiver marketinginstrument geworden. De sponsor staat niet meer in dienst van, neen, de rollen zijn omgekeerd.
Had de Kerk een gezicht, kon je de boosdoeners nog met de vinger wijzen,
de reclame draagt vele maskers, zij is overal en nergens.
Zij lijkt wel God, de Goede Vader, in zijn allerbeste doen.
Be aware, Nike and BigMac are watching you.
---
Not to sponsor culture but to be the culture.
If brands are not products but ideas, attitudes, values and experiences, why can't they be culture too?
"No Logo" van Naomi Klein, 2000
