Bee-line essay, "Wanneer is 't speeltijd?"

Jesus hangt al jaren in Bethlehem aan het kruis in de Kerk van de Geboorte en
ziet het daar niet meer zitten.
Net op het ogenblik dat er enkele honderden Palestijnen de kerk betreden,
roept hij gefrustreerd: "Zwijg MIJ van de Joden".
De Palestijnen bekijken elkaar goedkeurend en ˇˇn van hen zegt:
"Hier zitten we goed!".
(eigen tekst op een cartoon uit "De Morgen", week 14/02)

Schitterende humor.

Is humor niet vaak lachen met de ellende van een ander, je persoonlijke miserie of zwakheden?
Humor dus als de kunst van het relativeren.
Jammer genoeg is het bovenstaande geen joodse humor.
Die laatste staat bekend als het summum van (zelf)relativering, als een overlevingsmiddel in uitzichtloze en ontmenselijkte situaties.
Ik heb echter de indruk dat een "bepaalde groep" Joden de laatste 50 jaar (on)bewust van taktiek is veranderd.
Die vertonen immers hoe langer hoe meer een historische vergeetachtigheid waardoor ze zonder schroom of schuldgevoel de beulenrol overnemen.
Of dit aan dementie of aan inteelt te wijten is , wens ik in het midden te laten.
Ik bekritiseer hier de joodse staat die geleid wordt door de Tempeliers van Salomo of m.a.w. de Zionisten.
Het joodse volk is net als de Palestijnen slachtoffer van "Het Uitverkoren Volk" gedachtengoed, dat gedoe over "UberMenschen" en het dicht bij de deur "Eigen-Volk-Eerst".

Maar daar wou ik het allemaal NIET over hebben in dit schrijfsel.
De vertoonde afwijking is het gevolg van mijn persoonlijke verontwaardiging over wat er zich momenteel in dat deel van de wereld afspeelt.
Moet kunnen.
Het hoeft niet altijd grappig te zijn.
Mijn uitgangspunt voor dit onderwerp was echter wel humor.
Humor als het speelse resultaat van een creatieve denkoefening.
Ik stelde mezelf de vraag:
"Welke voorwaarden dienen vervuld om creatief te zijn?"

In BushLand (U.S.A.) betalen grote bedrijven vandaag mensen om voor de ramen te staren.
Die "wiindow stareers" moeten de (och zo) noodzakelijke creatieve bedrijfsinput leveren.
Mensen die dus niet gestoord worden door telefoons, nota's, rapporten of vergaderingen, niet opgevreten worden door de stress of fysische werkbelasting.
De bestaande populatie werknemers waarvan verondersteld wordt dat zij tot geen enkele creatieve uiting meer in staat is, moet zich beperken tot de copy & paste activiteiten.
Zouden die mensen ˇˇnmaal thuis hun vrijetijd creatief invullen?
Of zijn zij gewoon te moe, de nieuwe proletari‘rs of de witteboordslaven van de Moderne Tijd?
Maar we gaan weer niet klagen, we zijn er de laatste 100 jaar toch serieus op verbeterd.
De eerste proletati‘rs hadden nog honger, laat staan een degelijke nagel om hun gat te krappen.
Nu werkt men uiteindelijk wel even lang maar niet meer om den brode.
Men doet het voor de extra luxe, de wintervakantie of een tweede BMW.
En men doet het vrijwillig.
Da' s een groot verschil.
Wie zonder zonde is, steekt zijn vingertje maar op.
Er wordt door de meeste van ons hard gewerkt voor wat extra.
Gelukkig kunnen we een deel van dit extra spenderen aan broodnodige recup-reisjes om de batterijen terug wat op te laden.
We runnen ons door het leven van recup naar recup, snakkend naar die "vrije" tijd.

Onthaasting wordt ons nu aangeprezen als het overlevingsmiddel bij uitstek.
Je kan er weer dure sessies of weekendjes voor volgen.
Maar zoals steeds staan hier gratis ter uwen beschikking enkele gouden tips:
1) Besteedt alle lastige en vervelende huiskarweien uit aan werklozen, asielzoekers en illegalen.
2) Delegeer en laat het eigenlijke werk door anderen uitvoeren. Leg het goed uit en wees verder gewoon aanwezig.Geef op tijd wat complimentjes zodat de werkbijen gemotiveerd blijven.

Tot mijn grote spijt moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat de aangeboden tips geld kosten.
En daar maalt het dus om, my dear friends.
De tijd van "Time is Money" nadert zijn eind.
Vandaag is de boodschap:

"Geld kost (hopen) Tijd".

Take your time,

Yours sincerely,