Bee-line essay, "Ode aan de Zwijger"

Het had er al veel eerder moeten van komen.
Net als zoveel andere dingen.
Nochthans had ik me voorgenomen de derde verjaardag vaan zijn overlijden niet aan mij te laten voorbijgaan.
Als een averrechtse draad die een leven lang uit je broekzak hangt, achtervolgt mij immers de figuur van de Zwijger.
Van kleinsaf had ik iets met die kerel.
Was het omdat hij opgroeide in mijn achtertuin?
Voelde ik me verwant?
Beiden geboren in hetzelfde dorp, in de bekrompenheid van een dorp zonder horizon.
Geboren op dezelfde dag, weliswaar van een ander jaar maar dat doet "echt" niets terzake.
De Zwijger zwijgt en ik mis zijn onbeschaamde openheid, zijn stem, zijn ergernissen, zijn taalbeheersing en zijn columns.
Voor sommigen te parvenu, een enfant terrible, een te tedere anarchist.

Alleen die kop sprak al boekdelen.
Neen, ik heb hem nooit gesproken of ontmoet.
Voor mij was hij onbereikbaar.
Als puber raakte hij mijn diepste zinnen, infiltreerde hij mijn darmen met de grootste verwachtingen, de stoutste dromen.
Zinnig eigenzinnig.
Niemands meester, niemands knecht.
Hij greep me naar het hart.

Maar nu zwijgt de Zwijger, geen stem die nog klinkt als het alternatief voor de dictatuur van de groepsgeest.

De man met de meeste ergernissen ...

Van kankeren krijg je kanker, besefte ik op een bepaald ogenblik.
Roken is al erg genoeg.
Geef mij maar iets om je tanden dagelijks op stuk te bijten, dan doe je verder geen stommiteiten. Geen tijd of te moe voor veel ergernis.
Maar de bewondering blijft voor de man die in de jaren 70' menig jonge mens met hoop vervulde voor zijn mateloze oprechtheid, zijn dwarse meningen, zijn kijk op een andere wereld.

Johan, het ga je goed en wees eindelijk gelukkig.

Johan Anthierens
Geboren te Machelen op 22 augustus 1937 en overleden op 20 maart 2000.