Bee-line essay, "Echtparen"

"Het is niet te geloven hoe je na zoveel jaren <<echtparen>> gehecht raakt aan elkaar", schrijft mijn vriend die net zijn vrouw verloor.
"Net of je een amputatie hebt ondergaan" voegt hij er aan toe.
Ik antwoord dat ik zijn brief bewaar omdat mensen dat met zeldzame dingen wel meer doen.
Mijn immer stoer lijkende vriend heeft iets broos over zich gekregen, zachtheid oogt door zijn pupillen.
"Echtparen ... zoals jij het gebruikt, is een teder werkwoord" pen ik verder "zonder handleiding voor onthechting. Het kruipt in je vel en voor je er erg in hebt, voedt het zich met wederzijds vertrouwen, gedeelde vreugd, gedeelde smart en hopen liefde."
Van echt een paar naar een-zaam ...
Niet moeilijk dat het begint te winteren in je lijf als je alleen achterblijft.
Een tijdloze winter lang pogen jezelf warm te houden met gedachten en herinneringen.
Struikelen over de kleinste onbenullige dingen, vallen en opstaan tot je ietwat onwennig het gevoel krijgt op eigen tred verder te gaan.
Dan komt de dag dat je met je neus in de wind loopt en hardop zegt:
"Het is goed zo, ik ga voort en ik draag je overal met me mee want
<<I have got you under my skin>>"