Bee-line essay, "Roots and boots"

De twee oudsten zitten boven op hun kamer te blokken.
Zitkamer, hall, logeerkamer liggen bezaaid met scheve stapels papieren kennis wachtend op fluostiften en vertering.
Weken nog zit de lucht hier vol van naar ontspanning hunkerende grijze hersencellen.
Ondertussen is het verboden te stofzuigen of zeg ik beter 'stof te zuigen'.
De rest van 't huishouden is naar de familie.
"Als je geen goesting hebt om mee te gaan, denk dan eens na wat we morgen kunnen doen nu we eens niks te doen hebben" hoor ik mijn vrouw kordaat maar ingewikkeld zeggen.
Ik zit dus thuis, kijk naar de sneeuw en denk na over de expliciete opdracht.
Nog een drietal uur om iets zinnigs te verzinnen.
Had ik nu meegegaan dan zat ik er niet mee, bedenk ik ietwat laattijdig.
Maar ja, familiebijeenkomsten, da's ook niks voor mij.
Dat familia gevoel is mij letterlijk en figuurlijk niet in de wieg gelegd.
Directe familie heb ik zelf niet meer en van een tak verder schiet er ook niet veel over.
En om nu perse op dezelfde tak te gaan zitten om niet alleen te zitten ...
Wat heb ik met die mensen? Stroomt mijn bloed sneller als ik aan hen denk?
Bijlange niet.
Vrij ketterse opmerking misschien maar waarom zou ik liegen.
Toen ik een jaar of elf was, kwam ik thuis met het schitterend idee om een stamboek aan te leggen en het werd ineens heel stillekes. Te stil in verhouding tot mijn enthousiast project.
Herhaaldelijke pogingen om wat familiegeschiedenis bij elkaar te sprokkelen strandden in wat achteraf 1 groot zwart gat leek.
Op een dag nam mijn vader me met de fiets mee naar 'oude familie' in een dorpje waar ik nog nooit als jonge knaap was verzeild.
Een klein wit boerderijtje vlak tegen de spoorweg en daar zaten ze, keurig op een rij stoelen met 2 lege stoelen aan de overkant.
Na een uurtje stroef gepraat en veel stilte, droop ik terug huiswaarts met meer vragen dan antwoorden.
Eenmaal thuis borg ik intuitief mijn stamboekplannen op.
Klein ventjes zijn ook niet van gisteren.
Heel die familie paste niet in het prentje, dat voelde ik tot in mijn tenen.
Mijn vader, een man van veel te weinig woorden, heeft het me nooit verteld.
Moeder vertelde het me wat later.
Wat zouden mannen zijn of weten zonder moeders?
Dus ... wat is dat, dat veelbesproken familiegevoel?
Ik zou het begot niet weten.
Wij leefden thuis als eenzaten en dat ben ik dan ook geworden.
Appels vallen niet ver van de boom.
Ondertussen heb ik nog minder dan een halfuur om voor morgen iets zinnigs buitenhuis te bedenken.
Wel, let's take our boots ... om in een maagdelijke sneeuwvlakte ons eigen voetsporen te droppen en niet weder te keren.
Wie gaat er mee?