Bee-line essay, "Oproep!"

Vanaf morgen gaan we er weer voor, blij en vrolijk.
Lekker opgepept van al het " beste wensen-goede gezondheid-en veel succes"
beginnen we morgen aan onze eerste werkdag van het nieuwe jaar.
Eindelijk terug wat zingeving, zelfontplooiing, waardering en statusbevrediging
in het verschiet.
Een stap dichter bij ons geluk.
Zo vertellen ons die positivo's van politici het vanmorgen nog in de Zevende Dag.
Gisteren vernam ik dan weer in een ander programma dat optimisten slecht ge•nformeerde pessimisten zouden zijn.
Verwarrend toch voor ons, gewone mensen.
Hoe dan ook, ons geluk zal in de toekomst geen grenzen meer kennen: "Wij" gaan langer mogen werken dan vorige generaties.
Het nieuwe jaar kan met die blijde boodschap echt niet meer stuk.
Moest mijn rugpijn het toelaten, ik zou ogenblikkelijk een vreugdedansje ten beste geven.
Een echte opsteker. Net wat ik nodig had.
Ik wist tot op heden niet wat ik miste maar nu ...

Die positivo's stellen vast dat we de laatste 20 jaar wat lui, bezadigd en vadsig zijn geworden. Kortom gemakzuchtig.
En daar is maar 1 zinnige maatschappelijke remedie tegen opgewassen: meer en langer werken.
Dan en alleen dan zullen we hetzelfde niveau van welvaart en welzijn kunnen behouden.
Nog enkele jaren en slechts 50% van de bevolking werkt nog, de andere helft teert dan op het geluk van de andere helft.
Tegen 2040 werkt nog slechts 25% van de bevolking.
Hou krijg je dan die andere 75% nog gelukkig?
Dat is een nadenkertje, niet?
We gaan met tweetjes werken, komen moe maar voldaan (dus gelukkig) van onze dagelijkse therapie naar huis, maken tijdens het weekend alles in gereedheid voor een nieuwe week van geluk maar ... vergeten aan de toekomst te denken.
Is dit geen typisch voorbeeld van gemakzucht?

Wij, gelukkige werkmensen, doen wel voort maar planten niet meer voort.
Er is 's avonds en 's nachts geen drive meer, de turbo stilgevallen van al dat alomvattend geluk bij daglicht.
Mak zijn de zuchtloze nachten van de gelukkigen.

Wanneer gaan we terug op het gemak zuchten?
Neen, geen gekreun op de pot. Er is al genoeg belasting voor het milieu.
Ik heb het duidelijk over de bloemetjes en de bijtjes.
Zoem zoem boem boem.
Er zijn meer werkbijtjes nodig, begrijpen jullie?
Onze maatschappij hunkert naar vers werkvoer.

Bij deze wil ik iedereen met nog een dosis adequaat sociaal-maatschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel tussen de benen oproepen het gepast gedrag aan de nacht te leggen zodat ik N.I.E.T. tot mijn zeventigste hoef te verzuipen in al dat voorgewend geluk.

Wat ik jullie wens voor het nieuwe jaar is daarom vrij kort en krachtig:

"Wees niet te groen! om het te doen!"