Bee-line essay, "Over ezels en DNA "

Paar weken terug nog eens naar de huisdokter geweest.
Het was weer een eeuwigheid geleden.
Tijd voor een onderhoudsbeurt, dacht ik bij mezelf.
Effe eens 't een en 't ander laten checken: bloeddruk, cholesterol, suikerspiegel, ...
Voor een bloedafname moet je nuchter zijn, merkte de dokteres op.
"Begin er dan maar aan" antwoordde ik snel( want ik had al een uur in de wachtkamer zitten wachten bij het rumoer van een doodse stilte).
"Ik heb geen tijd voor flauwe grappen. Ik zie ook wel dat je niet dronken bent."
"Sorry maar ik ben nuchter zoals je het wenst" reageer ik nuchter.
"Het is 18:30 uur, je gaat me toch niet wijs maken dat je sedert gisteren niet meer hebt gegeten?"
"Klopt als een bus".
Ik ontblootte (op haar verzoek) gedwee mijn bovenlijf en ze keek me smalend aan.
"Jij bent DNA in een vel" concludeerde zij monter.

Niks om monter over te zijn want van zulke dingen krijgen patienten trauma's.
Maar ik kan er niet onderuit.
Mijn vrouw vertoont blauwe plekken als ze 's nachts toevallig tegen mijn beenderen rolt.
Straks wordt ze nog verlegen als ze met mij tussen de mensen komt.
Het is niet te verstaan.
Hoeveel mensen staan er niet op dieet? Montignac, Atkins, ...
En bij mij komt er geen gram bij.
Mijn lichaam stoot blijkbaar vet af. Kan toch niet anders.
Mijn graatmager DNA kreeg ik ongetwijfeld van moeder's zijde.
Een familie "van vel over been" met zenuwen die niet graag in 't vet liggen.
Als ik als klein ventje geen honger had, zei mijn moeder met ernstige blik:
"Je gaat toch niet doen zoals diene ezel?"
- "Hoe, watte ..?"
"Wel die at ook niet meer EN toen hij 't gewoon was, ging hij dood"

Met mijn DNA zal ik moeten leren leven, daar valt weinig aan te pulken.
En dood gaan we toch.
Dus waarom zou ik geen ezel blijven?