Bee-line essay, "Big Little Men"

De trots der Belgen: het onnozele wereldrecord.

De onnozelste wereldrecords schijnen op naam te staan van Belgen.

Vandaag ramt TV en Radio ons het nationaliteitsgevoel door de strot.
Het is niet voor niets 21 juli, Nationale Feestdag der Belgen.
'Weinig andere landen betrekken hun nationale trots uit een gebrek aan vaderlandsliefde en nationaliteitsgevoel' lees ik in een fatsoenlijke krant.
Zijn wij Belgen dan zo onnozel als we overkomen?
Who cares? Wij, Belgen, alvast niet.
Wij zijn zo zwaarmoedig niet, laat staan efficient.
Wij zijn plantrekkers, compromissenmakers, feestvierders.
Belgi‘ is die kleine nederzetting zoals beschreven in de strips van Asterix en Obelix, die ondanks de algehele bezetting van Galli‘ door de Romeinen, moedig weerstand bleef bieden aan de overweldigers en hen het leven bepaald niet gemakkelijk maakte, en verder feest bleef vieren.
Zoals Caesar ooit stelde: "Belgen, de dapperste der Galli‘rs".
Voor ons is dat reeds eeuwen meer dan genoeg.
Wij zijn Belgen als het erop aan komt, voor de rest van de tijd zijn wij de uitvinders van het surrealisme en gedragen ons daar ook consequent naar.
Op de Nationale Feestdag doen wij onze vroege patatten uit, maaien het gazon, gaan een pint pakken, kijken vermakelijk naar onze Koning als die zijn toespraak houdt, lachen ons een kriek bij het gezwets over 'Waarde landgenoten'.
Wij spelen de rol die ons 175 jaar terug is toebedeeld en ons op het vege lijf is gegoten.
Wij treden op als buffer tussen het droge nuchtere Noorden en het bazige nonchalante Zuiden.
Sappig en gemoedelijk passen wij ons overal in en ratelen Frans, Engels, Duits naargelang wie het horen wil.
Wij hebben geen (vergane) grandeur te verdedigen zoals de Engelsen of de Fransen.
Wij zijn en blijven immers 'les petits Belges', maar daar zijn wij dan ook echt groots in.