Bee-line essay, "Nostalgie"

Gisteren werden op Sint-Anneke (Antwerp Beach) de honden gezegend,
hoorde ik zaterdagavond op het TV Journaal.
Het kwam over als een tip voor een leuke zondagse uitstap met de blaffende viervoeter.
Nu er geen kat meer naar de kerk gaat, hebben de pastoors tijd voor de honden.
Van katten gesproken ...
Vorige zaterdag gaf ik me over aan een dagje nostalgie met mijn boezemvriend, de Kwik.
Fietsen in en rond de kleine hoekjes en kantjes van mijn geboortedorp Machelen.
Moment suprŹme: het steegje aan de achterkant van ons beider ouderlijk huis.
We piepten door de spleet naast de tuinpoort van de Kwik.
Weinig of niets leek veranderd.
Zelfs het hangslot op 't werkkot van zijn vader, den Bakker, bleek nog authentiek.
Niet te geloven.
Iets lager in het steegje hield een Italiaan-of-zo ons angstvallig in de gaten terwijl we foto's namen van de achterkant van onze jeugd.
Twee loerende grijze maffiosi met fototoestellen op een fiets.
Mama mia, boert de maffia vandaag zo slecht? hoorde ik hem denken.
Het werd alleen maar erger toen we een bezoekje brachten aan de huidige inwoners van Kwik's ouderlijk huis.
EŽn van de dochters van zijn zus bewoont het nu en zij liet ons gluren uit het dakvenster aan de achterkant.
Zo zag ik dat er bij mij thuis serieus werd ingegrepen.
Gazon, plastic tafel met stoelen en een barbecuestel hebben het vroegere hofke naar het hiernamaals verdrongen.
Waar zijn die mooie bloemen van mijn moeder? Het mens draait zich om in haar graf als ze 't moest weten.
Ik kijk naar mijn (slaap)kamer en ik verneem dat daar nu katten hun vertrek hebben.
Het huis schijnt overbevolkt te zijn met dure (Perzische) katten die een koninginneleventje leiden daar waar ik uitgerekend zweet, bloed en tranen liet in het moeizaam proces naar volwassenheid.
Katten in mijn kamer. Waarom niet in die van mijn zus? vraag ik me licht verontwaardigd af.
Zou de Jan 'van naast ons' nog leven?
Vergeet het. Congoleze klanken galmden door zijn huis. De Jan was wel een ex-gendarme, maar verder dan Vilvoorde is die nooit geraakt. Van Congo kan die nooit iets hebben meegebracht, bedenk ik logisch.
Urenlang hebben we gefietst, gestopt, gekeken, besproken, foto's genomen, al leek het een dorp dat morgen zou verdwijnen.
Niets is minder waar. Veel is intact gebleven, zelfs het badhuis staat er nog.
Wie, in welk dorp, kan zeggen dat er ruim 40 jaar terug een badhuis ter beschikking stond van diegenen die zich enkel in de keuken konden bedienen van de pompbak om zich te wassen?
Ik ben er ooit 1 keer geweest, samen met mijn vader, elk in een apart kamertje met douche.
Nooit geweten waarom wij ons daar ooit gingen wassen.
Was 't water bij ons thuis op die vrijdagavond? Was er een gat in de metalen bassin (die op 2 stoelen werd gezet om een badkuip met hoge poten voor te stellen)?
De gemeenteschool, de schoolbel, het stukje overdekte schoolplaats waar we met de knikkers speelden tot onze vingers kramp kregen, de klaslokalen quasi onaangetast maar leeg, al leek het gisteren, ruim 40 jaar terug.
Neen, in 't algemeen lijkt Machelen het Machelen van weleer, alleen de meeste inwoners lijken van een andere plaeet. Of toch minstens van een ander werelddeel.
Maar er zijn nog autochtonen.
Bijvoorbeeld de buurman van de Kwik. Ik heb diene mens altijd, maar dan ook altijd, in 't gat van zijn voordeur zien staan als ik daar passeerde. Na ruim 30 jaar passeer ik daar nog eens en geloof me of niet, hij stond er.
Hier en daar horen we: " Maar da's lang geleden! Wa komde doen?".
"Kijken naar wat was, is, en nooit meer zal zijn".

Zondagavond zouden we gaan eten met den bakker naast ons deur in Rotselaar.
"Waar gaan we nu morgen eten?" vroeg ik zaterdagavond.
"Ha, in den Nostalgic in Keerbergen".
"Mag 't nergens anders?"
"Ja, waar dan?".