Bee-line essay, "Werchter, here we come!"

Het witloof- en aspergedorpje Werchter heeft zich de voorbije week naarstig opgemaakt voor haar jaarlijks orgasme.
Een dagenlang hectisch en luidruchtig geflikflooi dat afgerond wordt met een spetterend vuurwerk. Wie tekent daar niet voor?
Geen plekje Werchterse grond met enige grassprietjes rijk wordt ongemoeid gelaten.
Vakkundig wordt alles gestroomlijnd en afgebakend voor de komst van tienduizenden rock- en plezierfanaten.
Bier- en eettenten schieten plotseling als paddestoelen uit de grond. Kilometers hekken worden aan elkaar gebreid om voortuintjes en ander privˇgoed te vrijwaren van ongewenste festivalgangers.
Eenmaal per jaar, drie of vier dagen lang, van donderdag tot maandag, staat Werchter op de wereldkaart en kent de multiculturele en de langharig-werkschuwtuig tolerantie geen grenzen. Geld is geld, als 't maar euro's zijn.
Al even vakkundig wordt na afloop het plastic drinkbekerstapijt opgeruimd dat de Werchterse straten centimeters dik heeft bedekt.
Maandagochtend kan iedere werkgrage burger terug ongestoord door Werchter zijn trektocht naar het werk vervolgen.
En vanaf maandagavond is Werchter terug het vergeten gat dat het altijd is geweest.
Geen R.E.M. noch GARBAGE zullen daar enige verandering in brengen.
Vier dagen lang lijkt het Dijle/Demerdorpje in de greep van een horde uitgehongerde sprinkhanen, belust naar dat vrije zomergevoel waarbij elke (schoolse) frustratie kan worden afgegooid, gretig naar een fris zomerlief, op elkaar gestouwd in naar zeik stinkende campings, uitgedampt of bruingemodderd naargelang de stemming van de weergoden.
Wie het primitief tentgenot voor bekeken houdt en zich in meer comfortabele omstandigheden wil bezatten aan de hippe vrijbuiterssfeer kan met de nodige euro's terecht in Hotel Werchter. dat dit jaar voor de eerste keer zijn deuren opende.
Een kilometerslange caravaan van grotendeels gele nummerplaten schuifelt de eerste dag over de plaatselijke wegen richting Werchter, geen autochtoon die daar moeite mee heeft.
Er zal genoeg lawaai zijn zodat niemand wakker hoeft te liggen van groepjes luidruchtige Orangisten.
Paartjes Friese ruiters, uitgerust met helm en wapenstok, tsjokken aan en af en geilen op de uitgelaten maar vredelievende meute.
Ik maak dit mierennest nu reeds 25 jaar mee op amper 500 meter van het epicentrum, ik zit in de eerste loge van de voorstelling, vier dagen afgezonderd van the real world.
Bij de plaatselijke Delhaize loop ik gisteren een groepje net-uit-de chirobroek-gegroeide gastjes tegen het lijf die een bierbak probeerden vast te rijgen op het bagagerek van hun fiets.
Vraagt er eentje uitgelaten: "Ga jij ook naar Werchter?".
Zonder de waarheid geweld aan te doen, reageer ik nuchter: "Ik ga iedere dag naar Werchter"
"Wauw, COOL!" klinkt het begeesterd.