Bee-line essay, "Kachels van liefde"

Eind vorige week stond er naar mijn gevoel een schitterende column van Bernard Dewulf in de krant 'De Morgen'. Ik citeer bijna letterlijk.
"Over hoe jonge mensen op wereldreis trekken (met de rugzak), bij wijze van spreken tijd kopen op krediet, uit zijn op unieke ervaringen, het gevoel van vrijheid trachten te beleven, na afloop verliefder naar hun vriend(in) kijken Žn veel willen na-denken.
En natuurlijk: meer tijd voor zichzelf. De nieuwe mantra.
Hoe velen naar hun oudjes kijken als verstomde en versteende restjes mensen die nooit in de wereld zijn geweest om meer tijd voor zichzelf en nu oud en versleten dagelijks onbegrijpelijk dicht bij elkaar zitten 'als kachels van liefde'.
Dat sommigen pas later inzien dat ze die unieke ervaring, die onder hun ogen gebeurde, niet hebben gezien".

Op ons terras, uitpuffend van de zwoelte, met de fles rode wijn op tafel, geeft mijn echtgenote ons gesprek een filosofische booster:
'Gaan we hier blijven zitten om onze oude dag uit te zitten? Of trekken we weg van de drukte? '
Tussen de soep en de patatten worden de diepzinnigste gedachten vertolkt, gorgel ik binnensmonds bij een flinke slok wijn.
'Gewoon blijven zitten, dan hoef ik niet met een rugzak vol hoogtevrees naar Nepal' antwoord ik zonder nadenken.

Amour pour toujours ...
Dan denk ik aan: 'En ze leefden nog lang en gelukkig'.
Maar ook 'samen'?
Will you still love me when I am 64?
Pour toujours ... zeggen we zo gemakkelijk.
Dat kan alleen als de liefde 'onvoorwaardelijk' is en bedreven wordt als 'werkwoord'.
Het onvoorwaardelijke werkwoord.
Ik geef toe dat velen dienen te beschikken over een Woordenboek der Nederlandse Taal en/of Handleiding der Nederlandse Grammatica om te snappen waarover het hier gaat. Kortom je moet ouderwetse neigingen vertonen om te kunnen volgen.
Metaforen kunnen helpen.
Wie kent er nog die halfronde zwarte gietijzeren kolenkachels die moeiteloos een dag en een nacht aan de waggel bleven?
WIJ noemden zo'n ding een 'feu continu'.
En dat omschrijft exact wat die kachel deed: blijven branden.
Mits de gepaste (minimale) dagelijkse verzorging natuurlijk, zoals dat met alles gaat dat zijn tijd moet kunnen dienen.
Vroeger ging dat tenminste zo, vandaag moet niets nog lang dienen.
Nu ga je gewoon voor nieuw als er iets defect is of als je 't oude beu bent, erop uitgekeken bent.
Die ouwe stoof in gang krijgen met wat krantenpapier en dun gekapt brandhout, niet te vroeg maar zeker niet te laat wat kolen erbij, daar moest je feeling voor hebben.
Op tijd eens keuteren om lucht tussen de kolen te houden and last but not least dagelijks de asbak ledigen.
Niet onbelangrijk voor een probleemloze werking bleek de kwaliteit van de kolen. Cokes waren belange niet hetzelfde als anthraciet.
Bij aankoop waren de laatste wel kostelijker, maar dat recupereerde je dag na dag door een beter rendement en minder omzien.
De warmte die dat ding uitstraalde, was lijfelijk. Van kop tot teen werd je doordrongen van behaaglijkheid en huiselijkheid.
Vandaag zorgt de thermostaat van de cv voor de verwarming.
Warmte vragen, betekent gewoon draaien aan de knop. Meer hoef je niet te doen.

Om samen oud te worden moet je vooraf de juiste keuze maken.
Je koopt toch ook geen nieuwe wagen uitsluitend op basis van een mooie carosserie.
Wat onder de motorkap zit, lijkt mij minstens even belangrijk.
Dus de hoofdvraag is: "Is dit een vrouw waarmee ik oud wil worden?"
Ooit hoorde ik, en ik geef het maar mee voor wat het waard is:
"Voor je een vrouw tot echtgenote neemt, breng je best een aantal uren door bij de schoonmoeder.
Op het beeld van de moeder kan je de vooruitzichten eiken van je oude dag met de dochter."
Ik hoef me niet direct zorgen te maken, het is een schat van een mens.