Bee-line essay, "En we gaan nog niet naar ... Luik"

Op 30 november maakte InBev,'s werelds grootste brouwerij, na de fusie van Interbrew (Belgi‘) en AmBev (Brazili‘), bekend de brouwactiviteit in Hoegaarden stop te zetten en de Witte van Hoegaarden voortaan te brouwen in Jupille bij Luik.
Een 'troebel' einde voor Hoegaarden en zijn witbier. Hoegaarden dat al een belangrijke brouwerijstad was in de 16de eeuw en grote welstand verwierf door haar speciaal statuut als Luikse enclave in het Hertogdom Brabant, ziet nu haar ziel verhuizen naar Luik. Het pad van de geschiedenis maakt rare kronkels.
InBev wil herstructureren om haar aandeelhouders meer rendement aan te bieden. In Jupille kan de Witte van Hoegaarden effici‘nter worden gebrouwen. Dat dit een ander wit bier zal opleveren (weggetrokken van zijn roots) onder dezelfde naam verhandeld, lijkt deze multinational niet tegen te houden. Het gaat hen immers om kapitaal, niet om smaak of kwaliteit.

Op http://www.visionair-belgie.be/Artikels/Hoegaarden.htm vind je een goed artikel van Johan Sanctorum over dit onderwerp onder het 'copyleft- principe'.
Om je goesting te doen krijgen het artikel te lezen, neem ik een paar stukjes over.
---
Hoe groot is de symboolwaarde van het conflict tussen grootschalige moderniteit en kleinschalige traditie, zeg maar de grijze cellen van de boekhouders versus de magie van de gistcellen?

De syndicale acties aan de Leuvense hoofdzetel van Inbev, Žn de merkwaardige protestbetoging in het landelijke Hoegaarden, gaan dus niet alleen over herstructurering en afdankingen, maar ook over ongenoegen rond kwaliteitsverlies en afvlakking van identiteit. Dat is een nieuw gegeven: het besef, ook bij heel gewone mensen, dat door de wetten van de wereldmarkt alles eender wordt, gelijk(s)makend, en niets nog de moeite om te ontdekken. Het besef van onderuit dat grote structuren schadelijk en identiteitsbedreigend werken, wordt voor regeringen, staten, supranationale instellingen en multinationale ondernemingen steeds meer een probleem.

Kiezen we voor het grote geld of voor de kleine merken, expansie of herbronnen, kwantiteit of kwaliteit? De vraag keert in laatste instantie weer terug naar de levensgrote politieke hamvraag of de Europa-moeheid van de Europeanen niet de voorloper is van een nieuw streven naar kleinschaligheid, niet gebaseerd op engheid of xenofobie, maar op herkenbaarheid en authenticiteit, ja, ook een zekere 'warmte' van de dingen en plekken, die totaal verdampt scheen in het grote macropolitieke schimmentheater. Dit gaat niet zomaar over wat folklore en nostalgie, maar over onuitroeibare urban legends die mentale weerbaarheid activeren en mensen zelfs in gang zetten, van binnenuit, zelfzeker, onder het motto 'small is beautiful'.
---