Bee-line essay, "Wachten op Pasen"

Ik lig al dagen op de loer en telkens ik ze op heterdaad betrap, zijn ze me te snel af.
Als gewetensbezwaarde zijn mijn middelen om daadkrachtig op te treden beperkt.
Een speelgoedpistooltje dat kleine gele balletjes afschiet is mijn enig wapen.
Volgens de geest van de geweldloosheid ga ik over de streep, maar zoals velen ben ik, als het er op aan komt, beter in letters.
Twee keer op rij hebben we nu de erwten herzaaid, maar die vette duiven weten ze met bek en poten feiloos uit de grond te halen "voor" ze nog maar kunnen kiemen.
Van geduld gesproken: "Waarom kunnen die dierlijke varianten van een C180 niet op z'n minst wachten tot er iets uit de grond komt?".
Neen, ze gaan met ingebouwde radar rij per rij af en laten een kuilspoor na alsof ze zeggen willen: "Voila, de geul ligt klaar, leg er maar nieuwe in."
Tegen dat ik de 2 deuren naar de tuin met onvermijdbaar veel kabaal heb open gekregen en met mijn pistooltje klaar sta, maar me dan de koelbloedigheid ontbreekt om me te herinneren hoe ik de veiligheidspal moet lossen, is de vogel gaan vliegen.
Frustrerende bezigheid, maar dat is wachten en vervolgens te laat komen altijd.
Het enige dat ik er tot nu toe mee heb bereikt, is het besef dat ik niet deug om het Land in oorlogstijden te dienen.
Maar daar moet ik geen 50 voor zijn geworden, dat weet ik al jaren.
Ondertussen lijkt den hof al twee weken op een kerkhof, jammer genoeg niet met kruisen boven duivengraven, maar vol plastic zakken die bengelen aan stokken.
Haalt dus niets uit en het trekt nog op niks ook. En ik vrees dat de buren (en ook de duiven) hetzelfde denken.
"Hoe gaan we dit aanpakken?" vraagt mijn wederhelft meer dan bzorgd.
Denk niet dat dit een vraag is en neem die "we" vooral niet te letterlijk.
Zij wil binnenkort erwten op tafel en het is aan mij, de man, de jager, te zorgen dat het ooit zo ver komt.
'A hell of a job' gelet op het achterliggend ethisch dilemma.
Een dilemma dat vergelijkbaar is met dat van een stotterende Getuige van Jehova, die wil hij zijn plicht vervullen, toch de straat op moet om zieltjes te winnen.
Denk niet dat ik overloop van sympathie voor die sekte van Angstkwezels.
Niets is minder waar, ze zijn minstens zo erg als die schijnheilige, niets ontziende duiven.
Keer op keer komen ze in trosjes met een smile tot achter hun oren, trekkebekken als voorgeprogrammeerde zombies, luisteren nooit als je zelf iets te zeggen hebt, roddelen als de beste op veilige afstand en smeden heimelijke plannen hoe ze je de volgende keer bij je pietje of erwten kunnen pakken.
Vandaag is 't Pasen, een zonnige dag ... een mooie dag voor een duif om te sterven.
Een zoensoffer op Pasen als symbool van de noodzaak van de dood voor het leven (van mijn erwten) en van de opstanding uit mijn beproeving.
Al lijkt niets vredevoller en liefdevoller dan een duif (of een Getuige van Jehova), de idee lijkt mij alvast spiritueel verdedigbaar.
Al zijn spiritualiteit en ethiek wel geen synoniemen (en zeker niet voor godsfanaten), op een verzoeningsdag als vandaag mogen athe•sten ook wel eens wat water in hun wijn doen.
Ik snuif uit grootvader's doos wat opium, ga gezwind op jagerspad en spreek mezelf vredevol moed in:
"Mijn uitverkoren duif, mijn tortelduif, ik kom er aan, ik hak je in de pan en eet vanavond "Pigeon avec ou sans pois".

Zalig de gedachte ...