Bee-line essay, "Cristal clear"

Ik voelde het aankomen zoals een hond onweer.
De fietsen bleken de voorbije week in alle stilte gepoetst en gesmeerd.
Opgeblonken stonden ze te glinsteren en brandden zich ongevraagd als bliksemschichten op mijn netvlies.
Iets slimmer dan onze dierbare viervoeters heb ik geleerd dat blaffen noch huilen dan nog helpt om de nakende dreiging af te wenden.
Die kwam met rasseschreden nader toen de zon als een jonge adonis vermomd, ongegeneerd en uitermate uitgelaten naar mijn wederhelft begon te knipogen.
Oud genoeg om de situatie realistisch in te schatten, wist zelfs mijn dikke teen dat er iets op het menu ging komen dat zwaar op mijn maag zou komen te liggen.
Mijn gedachten waren nog niet koud of het galmde onweerspellend in mijn oorgangen:
"Hedde gij morgen iets te doen?".
Niet wachtend op een antwoord: "De fruitbomen staan nu in bloei, het moet met zo'n weer zalig zijn in Haspengouw tussen de bloesems te fietsen. En ik heb alles wat we nodig hebben, fietsroute incluis."
Je kan dan gaan tegenpruttelen, heel creatief uit de hoek komen met briljante hapklare bezwaren, waarvan de overredingskracht onder normale omstandigheden en indien verstandig aangebracht, een bewezen kans tot slagen hebben. Ja, dat kan.
Maar 't is lente en je vrouw zit met de kriebels ... geef toe, dat zijn verzachtende omstandigheden. Met azijn vang je geen vliegen, je moet weten wanneer je moet zwijgen en toegeven.

Ergens in de buurt van Borgloon, right in the mlddle van het Haspengouws bloesemland, sleurde ik een dag later mijn knokige stramme ledematen door het heuvelachtige landschap van frivole appelaars en perelaars op een kramakkelige madammenfiets met 3 armzalige versnellingen in 't wiel.
Ofwel te groot ofwel te klein verzet, nooit bleken die versnellingen opgewassen 'my wife in drive' bij te benen.
Na enkele kilometers riepen mijn kurkdroog geschuurde kniegewrichten om olie, voelde mijn kont aan als een kapot geslagen, platgewalste brij vlees die enkel nog door mijn broek werd samengehouden en begon mijn uitgestoomd lijf bij 27¡ C zonnewarmte te hallucineren over frisse pinten.
Keer op keer als er in de verte een kerktoren opdook, bleek de route, onmiskenbaar uitgestippeld door een sadist van Limburger, steeds toevallig weg te kronkelen van het dorpscentrum. Weg dus van alle mogelijke etablissementen die dorstigen kunnen laven.
Limburgers ... een vriendelijk volkje, claimen ze dan.
Na 25 km vertoonde mijn wederhelft een opwelling van medelijden met haar mededeling dat we "straks" in Alken zouden passeren.
Alken, Cristal Alken, bier, drinken ... ratelde het als een doorgeslagen plaat door de schaarse hersencellen die de hitte blijkbaar hadden overleefd.
Die gedachte hield me (voorlopig) overeind.
(Achteraf bedenk ik: een man heeft toch niet veel nodig om moed te scheppen. Eigenlijk zijn wij met weinig content.)
Ik kom op dat dorpspleintje in Alken, zie de gebouwen van de brouwerij achter de huizen opduiken, en richt mijn verwilderde blik smachtend van links naar rechts.
Ginder, een cafŽ!
Gesloten.
Daar, nog een cafŽ!
Te Huur.
En daar, nog ŽŽn!
Alle terrastafeltjes in beslag genomen door mensen die zonder tafelparaplu liggen te smelten in de zon.
Gefrustreerd rij ik dat dorp in alle richtingen door in de ijdele hoop me in de schaduw op een stoel te kunnen neerploffen met een pint voor mijn neus, maar buiten een verhoging van het melkzuurgehalte in mijn spieren vind ik niets.
Dat kan toch niet! Hoe is 't mogelijk! In Alken, met een brouwerij om de hoek, drie cafŽs: ŽŽn dicht, ŽŽn gesloten, ŽŽn zonder paraplu's.
Ik voelde het kriebelen, waar het tenminste nog kon kriebelen, al waren het belange geen lentekriebels.
's Avonds thuis, met een Cristal in de hand, wordt het me kristalhelder dat het met die Limburgers de laatste jaren echt wel de verkeerde kant uitgaat.
Ze weten het zelf nog niet, dat komt (natuurlijk) later pas ;-)
Export ... dat wordt de dood van de Limburgers, met die E314 en E313 vertrekt alles uit de Limburg.
Als ze niet opletten, herbouwt men het Openluchtcentrum van Bokrijk in de Plantentuin van Meise en gaan ze het nog zelf doen ook.
Een uur later verschiet ik me blauw als ik voor de spiegel in de badkamer naar mijn tomatenrood voorhoofd kijk. De lentezon heeft me duidelijk afgestraft.
Nu nog hoofdpijn, bedenk ik, en daar spurten de lentekriebels van mijn wederhelft me op hun kleine tweewielertjes ook nog voorbij en blijf ik, als eenzame fietser, enkel met het melkzuur achter.