Bee-line essay, "Montcuq ja ... !"

Het is zomer!
De zon staat hooggloeiend aan de hemel en door de zwoele avonden lijken de dagen dubbel zo lang te duren. Overdag zie je geen kat of vogel de warmte trotseren. Alles ligt in platte rust, een beetje als God in Frankrijk deugd op te sparen voor slechte dagen.

Maar dan toch niet de voorbije week, toen we met heel de familie het uiterste hoekje van de Lot opzochten.
Ik weet niet welk weer er thuis te beleven viel, maar ten zuidwesten van Cahors lieten de zonnebloemen hun koppen hangen. Het ene veld na het andere oogde als een ingetogen openlucht begrafenisviering en het enige dat God deed, was massa's tranen storten.
Zelfs zonder zonnebril scheen het water in 't zwembad dag na dag grijzer te worden, en ... voller ook wel.
Eigenlijk hadden we het na de eerste dag al kunnen weten.
Weinig of geen toeristen EN een hˇˇl groen lieflijk glooiend landschap.
Als je daar effe bij stil staat, dan hoor je de miserie al van ver aankomen.
Iedere professionele zonneklopper van een toerist weet dat er op zulke plekken nauwelijks zon te bespeuren valt.
Aan de vinken hadden we het ook kunnen weten. De hele dag suskewieten: "Suskewiet, suskewiet, 't is niet nodig dat je de planten giet".
Vijgen na Pasen.
Trouwens waarom staan er hier veel vijgenbomen en waarom zijn die blaren zo groot? Omdat je vergeten bent je paraplu mee te brengen naar dat zonnige zuiderse Frankrijk.
Zelfs de buizerds zitten hier voor je neus minutenlang te bidden van miserie.
Het graan raakt maar niet gedorst, de muizen liggen bolrond op hun rug onder de strostengels met de graankorrels te morsen en steken van plezier een pootje op.
Tien km verder, in de bewoonde wereld, kun je eten vinden in Montcuq.
Ook een naam om niet naar huis te schrijven, laat staan een postkaart van te sturen.
Alleen op zondagmorgen valt er schijnbaar nog iets te beleven.
Waar ze uitgekropen komen, is niet te achterhalen, maar al wie nog patatten, verse groenten of foie gras te slijten heeft, zakt blijkbaar af naar de plaatselijke markt.
Het ene kraam presenteert zich al biologischer dan het andere, als je tenminste de plakkaten mag geloven die ze meezeulen en die meer plaats innemen dan de 3 kg patatten en 7 platte tomaten die ze thuis nog hebben gevonden.
"Mijn tomaten zijn beter als die van mijn gebuur. Die van hem komen uit de serre, de mijn staan buiten in den hof en zijn veel malser".
Allez, peinst dat boerke nu echt dat we van gisteren zijn! Hoe kan hier in godsnaam een tomaat nog maar rood blozen zonder zon? Hooguit van schaamte door zoveel onnozel gezever.
Als we onze manden hebben volgeladen met patatten, tomaten, ajuin, sla, piepkleine Rocamadour geitenkaasjes en een paar flutes bollen we terug naar onze als vakantiewoning gerestaureerde boerderij waar onze kinderen en schoonkinderen in spˇ als aasgieren vallen op de verzamelde buit.
Dan storten we ons met z'n allen, als konijnen, op het uitgestalde eten, ledigen we fles na fles de nog net te zuipen platte Cahors wijn en leggen ons dan te ruste onder twee dekens en een dekbed.
Een kwartiertje later dromen we de zon hooggloeiend aan de hemel en ligt alles in platte rust, een beetje als God in Frankrijk, moed te sparen voor een terugreis over vier uur Parijse pˇripherique op le quatorze juillet.

Wedden dat mijn tomaten thuis al rood kleuren?