Bee-line essay, "To burn or not to burn"

De Louis, alias Lodewijk Frison (bleek vandaag), heeft een mooie en zeer ontroerende afscheidsviering gekregen.
De zaal stond bol van 't volk.
Menige traan weggepinkt en ik ben niet te verlegen om het te zeggen.
Niet omdat ik nu zo close met de Louis was verbonden. Neen, in alle eerlijkheid, dat was ik niet.
Maar de emotionele betrokkenheid van een grote groep mensen van allerlei allooi, de zuiverheid van hun gevoelens en hun waardering voor een figuur die bekend stond als "ne rare, gene gewone", dat heeft me enorm geraakt.
Een mens die geleefd heeft en steeds het beste van zichzelf gaf, laat sporen na, zoals diepe rimpels getuigen van een rijk en doorleefd leven.
"En?" zegt mijn wederhelft "nog altijd niet van gedacht veranderd? Geen crematie voor jou?".
Wel, ik heb er moeite mee. Op zich heb ik niets tegen dat verbranden. Voelen doe je het toch niet meer, durf ik te veronderstellen.
Maar ik heb iets met grafstenen, dat zit er van jongsaf in. En in mijn jonge tijd was er nog geen sprake van cremeren.
Die misviering hoef ik niet, maar ik wil wel in een graf liggen.
Je 'gaat' naar het graf van iemand, vind ik. Je gaat niet naar een pot achter een marmeren deksel.
Ik wil als er die hopelijk enkele keren per jaar, met Allerheiligen bijvoorbeeld, iemand die mij een warm hart toedraagt voor mij staat al liggend kunnen horen wat hij of zij mij toe te vertrouwen heeft.
Dan wil ik uit een comfortabele positie knipogend kunnen antwoorden met:
"Het maakt allemaal niets uit. Leef en wordt niet geleefd. Blijven doorgaan, blijven doorgaan, maar blijf vooral eerlijk met jezelf".