Bee-line essay, "Louis"

Als je in Google de naam "Louis" intikt, krijg je honderdvierennegentig miljoen hits.
Dat is niet min, daar ben je even zoet mee.
Niet echt verwonderlijk met figuren als Pasteur, Armstrong, Paul Boon, Tobback, Michel, Neefs.
Kennen we allemaal wel, min of meer, van de boekjes of van de TV.
Maar de Louis die ik ken, staat er volgens mij niet tussen.
En het is NIET omdat je niet in Google te voorschijn komt, dat je niet bestaat. Laat dit even duidelijk zijn, youngsters!
De Louis bestond al jaren vooraleer Google het internet daglicht zag (en overwon).
Ik heb de Louis meegemaakt begin jaren tachtig toen hij als vriend van vrienden op de geitenboerderij allerlei klusjes kwam uitvoeren.
Als bricoleur avant-la-lettre (dus voor het Gamma tijdperk) bleek voor de Louis geen opdracht te heet of te zwaar.
Metaal en motoren, dat was de Louis zijn ding en als hij de klus had geklaard, kwam hij binnen, at mee en nam je voor de rest van de avond op sleeptouw met vreemde of grappige verhalen.
Met de Louis kwam voor ons, geitenbreiers uit het achterland, de stad en de wereld in huis. Veel beter als TV, en die hadden we niet.
Een grote en lawaaierige bek met een hart van goud, kindervriend, vrij als een vogel, anarchist tot in de kist.
Zeker twintig jaar niks meer van gehoord of gezien.
Hoe is 't mogelijk?
Niet zo moeilijk als je weinig of nooit je kot uitkomt.
Vandaag kregen we telefoon en volgende woensdag 22 augustus tref ik hem, vijfenvijftig jaar oud, in het crematorium van Vilvoorde, om halfelf, op mijn verjaardag, tussen 4 houten planken.
Zijn klein warm hart begaf het ... in alle stilte.