Bee-line essay, "Waar blijven de geiten, boer?"

Begin dit jaar, van alle Midgard spoken en ketenen verlost, nam ik me voor effekes in de rapte een boek over geitenboeren bij elkaar te kribbelen. Een beetje met de idee 25 jaar geitendom van mijn lijf te schrijven om er op die manier voorgoed van af te raken.
Maar door allerlei weet-ik-veel-wat ben ik tot op heden niet verder geraakt dan de eerste paar pagina's.
Vandaag weet ik zelf niet meer of het er nog ooit van zal komen. Waarom een boek schrijven van 200-300 bladzijden, als je hetzelfde in pakweg 500-700 woorden geconcentreerd kunt vertellen? Zonde van 't papier.
Bovendien is de goesting vervaagd, het onderwerp aftands geworden.
Om althans de proloog voor het nageslacht te bewaren, plug ik het hier in als Bee-line.
---

Geitenkaas met honing
... of de dagdromen van een geitenboer

Het duurde geen vijf minuten of ze had me te grazen,
Goed voorzien van oren en poten, een rechte fiere gang, twee prachtige lellen die lichtjes heen en weer wiebelden terwijl ze tergend traag naar me toe schreed. Ik kon haar niet weerstaan. Ik was op slag verkocht.
Nochthans had het geen haar gescheeld of het was Josefien, uit het verre Jersey, geworden.
Ze stond vlak in de buurt. Haar grote ogen glinsterden als parels welke die van Betty Mellaerts in het niets deden zinken. Geloof me, dat wil wat zeggen.
Maar Josefien was te hoog gegrepen, te groot en eerlijk gezegd ook te schraal. Niet mijn type. Ik heb het zo niet voor geschaafde planken.
Knokels waar je enkel blauwe plekken aan overhoudt als je er tweemaal per dag tegenaan moet liggen. Maar die ogen, mensenlief daar werd je tegelijk warm en koud van.
Zonder veel bezinning of overweging maakte ik snel de keuze.
Vrij impulsief geef ik toe, maar dat heb ik ook met andere dingen. Met schoenen bijvoorbeeld.
Het eerste paar dat goed zit, neem ik mee. Meer moet dat niet zijn. Wie het schoentje past, trekke het aan. Spreekwoorden zijn niet zomaar uit de lucht gegrepen.
Nu, bijna 30 jaar later, heb ik nog steeds van die beslissing geen spijt. Het heeft mijn leven haar unieke kleur en vorm gegeven.
Een wereld met buikgevoel, waarin veel verstand vaak meer een handicap dan een zegen bleek.
Zoals ik al zei, ik was verkocht terwijl ik er bij stond.
Ik nam ze mee in mijn Renault R4, die blikken dozen reden nog eind jaren zeventig.
Maar ŽŽnmaal thuis bleek ze niet opgewassen tegen de urenlange eenzaamheid tijdens mijn dagelijkse afwezigheid.
Ja, een mens moet nu eenmaal werken voor de kost of ... voor de Staat.
Veel Staat en weinig kost, want ons, gewetensbezwaarden, was men liever kwijt dan rijk.
Zij schreeuwde het ondertussen over de daken uit: 'Ik wil een vriendin'.
Zo had ik het nooit bekeken of begrepen, maar er was geen houden aan.
Enkele weken later kwam Janet.
Een verwaand wicht met te zwarte ogen en te magere benen. Mijn ding niet.
Louter om de rust in het huishouden te bewaren, kon ze er bij.
Toch werd het 'un mŽnage ˆ trois' voor ik er erg in had.
Het zou met de jaren alleen maar erger worden.
Let op mijn woorden.